Герда
| Герда лац. Gierda / Hierda | |
| Gerd | |
| Паходжаньне | |
|---|---|
| Мова(-ы) | германскія |
| Іншыя формы | |
| Варыянт(ы) | Гард, Гірд, Герт, Гірт, Гердзь, Гардзь |
| Зьвязаныя імёны | Гердзейка, Гердзіла, Гердзень / Гердзюн, Гердут, Гертаўт, Гірдзівід, Гердвіл, Гердвойна, Гірдзімонт Альгерд, Вазгерд, Вігерд, Відзегірд, Вільгерд, Віргірд, Вісігерд, Гудзігерд, Даўгерд, Зэгерд, Кангерд, Кантыгерд, Легарт, Людгарда, Лянгерд, Манігерд, Мінгірд, Монтгерд, Салкірд, Сіргірд, Скаўгард, Сунгард, Таўтгерд, Эзгірд, Ягірд / Эйгерд |
| Зьвязаныя артыкулы | |
| якія пачынаюцца з «Герда» | |
Герда — жаночае імя. Мужчынскае імя — Герд (Гердзь, Герт), Гард (Гардзь) або Гірд (Гірт).
Паходжаньне[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- Асноўны артыкул: Імёны ліцьвінаў
Герд, Герт або Гарда (Gerd[1][2], Gert[3], Gardo) — імя германскага паходжаньня[4][5]. Іменная аснова -гард- (-герд-, -герт-) паходзіць ад гоцкага gairdan 'падпяразваць' (пераноснае 'ахоўваць'), garda 'агароджа' (пераноснае 'ахова, бясьпека')[6]. Сярод ліцьвінаў бытавалі імёны Гердзейка, Гердзіла (Гардзель), Гердзень, Гердзюн, Гердут (Кердут), Гертаўт (Гортаўт, Кіртаўт), Гірдзівід (Гірдвід), Гірдзімонт, Альгерд (Альгард, Альгарт, Гэльгерд, Гольгерт), Вігерд, Відзегірд, Вільгерд (Вільгард), Віргірд, Вісігерд (Візгерд), Гудзігерд, Даўгерд (Даўгард), Зэгерд, Кангерд, Кантыгерд, Легарт, Людгарда, Лянгерд, Манігерд, Мінгірд, Мантыгерд (Мунтыгерд, Мундыгерд), Салкірд, Сіргірд, Скаўгард, Сунгард, Таўцігерд (Тэўтыгерд), Эйгерд (Эйгард, Эгерд), Эзгірд, Ягірд (Агірд). Адзначаліся германскія імёны Gerdeke, Gardila (Gertil), Gardin, Gartuni, Kerdut, Kartold (Gartwald), Gyrdvid (Gertwidus), Gardmund (Gertmund), Algardus (Algart, Halgardus, Hallgerðr, Olgard), Wigerd, Widgerd, Wilgeard (Vilgard), Wergerd (Wirgardus), Wisgeard (Wisigard), Gudegerdus, Daugaard, Segard, Cundigart, Cunigard, Legart, Leutgardis (Liudgerda), Langarda, Manegardus (Mangerðr), Mingardus, Mundgerd, Salgerðr, Sirigardus, Skowgard, Sungart, Teutgerdis, Eigardus (Eygerðr), Esgerd, Iógærðr (Agardis).
Адпаведнасьць імя Гірд германскаму імю Gardo сьцьвердзіў францускі лінгвіст-германіст Раймонд Шмітляйн, які на падставе шматгадовых дасьледаваньняў прыйшоў да высноваў пра германскае паходжаньне літоўскіх уласных імёнаў[7].
Этымалягічны слоўнік старапольскіх асабовых імёнаў, выдадзены Польскай акадэміяй навук, адзначае гістарычнае бытаваньне ў Польшчы германскіх імёнаў Gierda (Gierdo, Gard, Girda, Gierdej), Gierdek, Gerdan (Girdan), Gerden (Gerdin, Girden), Girdon, Ermegardis, Ingardis, Lukardis (< Lutgart)[8]. Апроч таго, у Польшчы гістарычна бытавалі імёны Гардзіна, Гардота, Гардаш, Гардамір: Gardzina (1399, 1404, 1412, 1429 і 1459), Gardotha / Gardota (1388, 1397, 1399, 1400, 1420, 1473, 1489 і 1497 гады), Gardosz (1395, 1398 і 1400 гады), Gardomir (1339, 1398 і 1403 гады)[9].
У Прусіі бытавалі імёны Girdune[a] (1374, 1399, 1413, 1419 і 1424 гады)[11], Algart / Algarde[b] (1398 і 1400 гады)[14].
Германскае імя Gerd бытавала ў XV ст. у Рызе[15].
Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: Schidlo Kerdowicz (15 траўня 1432 году)[16]; Dowgal Gyrdowicz (24 чэрвеня 1437 году)[17]; Юшку Кгоицевичу село Гощово, што за Кгардомъ было (1440—1492 гады)[18]; hominibus Gierdzieuicz (10 ліпеня 1463 — 12 ліпеня 1467 году)[19]; пан Ганусдя Кгирдович[c] (да 1477 году)[20]; дворец свои отчизныи у Высокодворскомъ повете на имя Кгертовщину (21 ліпеня 1516 году)[21]; подданый господарьский волости Городенское, сорока Белчина, Пашко Кгиртовичъ (18 ліпеня 1540 году)[22]; Sthepan Gierdziewicz… Sienko Gierdziew. <…> Kondrath Gierdziow. <…> Szidor Gierdziewicz (1558 год)[23]; отъ Петра Кгирдовича… Петромъ Кгирдовичомъ (27 верасьня 1581 году і 12 красавіка 1584 году)[24]; boiarowie naszi ziemie Żmuydzkiey włosci Retowskiey Matys, Walęty y Woyciech Gierdowicz… Matys, Walenty y Woyciech Gierdowicz (сакавік 1590 году паводле выпісу 8 студзеня 1712 году)[25]; Fiedor Girda (1650 год)[26]; po Iwanie Gardzie (26 жніўня 1658 году)[27]; Gierdzieiowce (1744 год)[28][d].
Носьбіты[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- Герда (таксама Герд) — веліканка, пэрсанаж паўночнагерманскай (скандынаўскай) міталёгіі
- Гард (Gard[33]) — сын Нора, легендарнага конунга-заснавальніка Нарвэгіі
- Гарда-Кетыль (Garða-Ketill) — дружыньнік Эймунда Хрынгсана паводле сагі «Пасма пра Эймунда»
- Гірд — кароль Даніі ў X стагодзьдзі (разам з братам Гнупам)
- Гірд Годвінсан (Gyrd; каля 1032—1066) — эрл Усходняй Англіі
- Гердут (паводле тэксту Салінскай умовы, Girde або Gyrde) — літоўскі баярын
- Шыдла Гердавіч[e] — літоўскі баярын, які засьведчыў Другую Хрыстмэмэльскую ўмову
- Гард — літоўскі баярын, які ўпамінаецца ў наданьні вялікага князя Казімера
- Ганус Гірдавіч — намесьнік ваўкавыскі[35]
- Даўгайла Гердавіч — харужы земскі літоўскі (1413) і віленскі (1431—1437)
- Пётар Гірдавіч — літоўскі баярын, які ўпамінаецца ў 1581 годзе
- Фёдар Гірда — войт, які ўпамінаецца ў рэестры падымнага Смаленскага ваяводзтва 1650 году
- Іван Гарда — наваградзкі збройнік, які ўпамінаецца ў 1658 годзе
- Максім Гірда — жыхар вёскі Скопніна (Полацкае ваяводзтва), які ўпамінаецца ў 1747 годзе[36]
- Герда — пэрсанаж казкі Ганса Крыстыяна Андэрсэна «Сьнежная каралева» (1844 год)
Гардзевічы (Gardziewicz) — прыгонныя зь вёскі Паліхоўшчыны (Ашмянскі павет), якія ўпамінаюцца ў XIX стагодзьдзі[37].
Гердзевічы (Gierdzewicz, Gierdziewicz) гербу Вага, Гертовічы (Giertowicz), Гірдзевічы (Girdziewicz, Girdzewicz) гербу Кердэя і Гіртовічы (Girtowicz) гербу Ястрабец — літоўскія шляхецкія роды зь Вільні і Віленскага павету[38].
Гердзевічы (Gierdzewicz) і Гіртовічы або Гертовічы (Girtowicz, Giertowicz) гербу Ястрабец — літоўскія шляхецкія роды з Троцкага павету[39].
У актах Вялікага Княства Літоўскага ўпаміналіся сёлы Гардава і Герды і маёнтак Гердышкі ў Жамойцкім старостве, а таксама маёнтак Гердава ў Наваградзкім ваяводзтве[40].
У XVI ст. існавалі маёнтак Гарды, сяло Гардышкі, маёнтак і сяло Герды ў Жамойцкім старостве[41].
На гістарычнай Меншчыне існуе вёска Гірдзі, на гістарычнай Наваградчыне — Гірдаўка, на гістарычнай Лідчыне — Гердзеўцы, у гістарычнай Прусіі — Гердаўэн.
Заўвагі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- ^ Адзначалася старажытнае германскае імя Gartuni[10]
- ^ Адзначалася старажытнае германскае імя Algart[12] (Algardus[13])
- ^ Магчыма, Ганус Даўгердавіч (Ганусъ Дякгирдовичъ)
- ^ Таксама:
- Гердуш: Gierdzusz hominem (29 чэрвеня 1460 году)[29], на гістарычнай Ашмяншчыне існуе вёска Гердушкі, на гістарычнай Гарадзеншчыне — Гердашы;
- Бэльгард: Бэльгарды (Belgard) гербу Габданк — літоўскі шляхецкі род з Ковенскага павету[30];
- Наўгард: Parafia kowieńskia… Naugardyszki (1784 год)[31];
- Тыгірд: Тыгірды (Tygird) гербу Габданк — літоўскі шляхецкі род з Ашмянскага павету[32]
- ^ Расейскі гісторык Сяргей Палехаў ідэнтыфікуе яго з валынскім баярынам Гаўрылам Шылам Кірдзеевічам[34]
Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- ^ Alhaug G. 10 001 navn: norsk fornavnleksikon. — Cappelen Damm, 2011.
- ^ Gerd, Nordic Names
- ^ Gert, Nordic Names
- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 600.
- ^ Суперанская А. В. Словарь русских личных имён: Сравнение. Происхождение. Написание. — М.: Айрис-пресс, 2005. С. 273.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 17.
- ^ Schmittlein R. Toponymes finnois et germaniques en Lituanie // Revue internationale d’onomastique. Nr. 2, 1948. P. 102.
- ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. T. 5: Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego. — Kraków, 1997. S. 63, 69.
- ^ Słownik staropolskich nazw osobowych. T. 2. — Wrocław, 1968—1970. S. 82—83.
- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 600.
- ^ Trautmann R. Die altpreußischen Personennamen. — Göttingen, 1925. S. 33.
- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 167.
- ^ Krause C. E. H. Beiträge zur gefchichte Stade’s 1286 1315 Die 41 ersten Folien des ältesten Stadterbebuchs // Programm des Gymnasium’s zu Stade für Ostern 1856. — Stade, 1856. S. 39.
- ^ Trautmann R. Die altpreußischen Personennamen. — Göttingen, 1925. S. 12.
- ^ Siliņa-Piņķe R. Rufnamen in Riga im 15. Jahrhundert: Überlegungen über eine schichtenspezifische Namengebung // Die Stadt und ihre Namen. Bd. 2, 2013. S. 243.
- ^ Русско-ливонские акты. — СПб, 1868. С. 191.
- ^ Kodeks dyplomatyczny katedry i diecezji Wilenskiej. T. 1, z. 1: 1387—1468. — Kraków, 1932. S. 168.
- ^ Lietuvos Metrika. Knyga 3 (1440—1498). — Vilnius, 1998. P. 58.
- ^ Kodeks dyplomatyczny katedry i diecezji Wilenskiej. T. 1, z. 1: 1387—1468. — Kraków, 1932. S. 284.
- ^ Archiwum książąt Lubartowiczów Sanguszków w Sławucie. T. 1, 1366—1506. — Lwów, 1887. S. 73.
- ^ Lietuvos Metrika. Knyga 9 (1511—1518). — Vilnius, 2002. P. 346.
- ^ Акты издаваемые Виленской археографической комиссией. Т. 17. Акты Гродненского земского суда. — Вильна, 1890. С. 166.
- ^ Писцовая книга Гродненской экономии с прибавлениями, изданная Виленской Комиссией для разбора древних актов. Ч. 1. — Вильна, 1881. С. 243, 505.
- ^ Акты, издаваемые Виленской Комиссией для разбора древних актов. Т. 24. — Вильна, 1897. С. 10.
- ^ Акты, издаваемые Виленской Комиссией для разбора древних актов. Т. 24. — Вильна, 1897. С. 450.
- ^ Metryka Litewska. Rejestry podymnego Welkiego Ksiestwa. Województwo smoleńskie 1650 r. — Warszawa, 2009. S. 129.
- ^ Metryka Litewska. Księga wpisów Nr. 131. — Warszawa, 2001. S. 204.
- ^ Diecezja Wileńska, 1744, Pawet, 20 лютага 2011 г.
- ^ Kodeks dyplomatyczny katedry i diecezji Wilenskiej. T. 1, z. 1: 1387—1468. — Kraków, 1932. S. 264.
- ^ Ciechanowicz J. Rody rycerskie Wielkiego Księstwa Litewskiego. T. 2. — Rzeszów, 2001. S. 61.
- ^ Vyskupo Ignoto Jokūbo Masalskio Kauno dekanato vizitacija 1782 m. — Vilnius, 2001. P. 658.
- ^ Ciechanowicz J. Rody rycerskie Wielkiego Księstwa Litewskiego. T. 5. — Rzeszów, 2001. S. 289.
- ^ Hansen A. M. Landnåm i Norge: en utsigt over bosætningens historie. — Kristiania, 1904. S. 2.
- ^ Полехов С. В. Наследники Витовта. — М., 2015. С. 233.
- ^ Пятраўскас Р. Літоўская знаць у канцы XIV—XV ст.. — 2-е выд. — Смаленск, 2014. С. 322.
- ^ Яўген Анішчанка, Залучье инвентарь 1747 г. Полоцкое воеводство, Архіў гісторыка Анішчанкі, 4 чэрвеня 2017 г.
- ^ Malewski Cz. Rodziny szlacheckie na Litwie w XIX wieku. — Warszawa, 2016. S. 359.
- ^ Malewski Cz. Rodziny szlacheckie na Litwie w XIX wieku. — Warszawa, 2016. S. 497—498, 500.
- ^ Malewski Cz. Rodziny szlacheckie na Litwie w XIX wieku. — Warszawa, 2022. S. 272—273.
- ^ Indeks alfabetyczny miejscowości dawnego wielkiego Księstwa Litewskiego: A—K (Abakanowicze — Kujany). Wilno, 1929. S. 185, 192.
- ^ Спрогис И. Я. Географический словарь древней Жомойтской земли XVI столетия. — Вильна, 1888. С. 66, 72.