Перайсьці да зьместу

Мінда

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі
Mende
Паходжаньне
Мова(-ы) германскія
Іншыя формы
Варыянт(ы) Мінта
Зьвязаныя імёны Мінтаўт
Зьвязаныя артыкулы
якія пачынаюцца з «Мінда»

Мінда, Мінта — мужчынскае імя.

Асноўны артыкул: Імёны ліцьвінаў

Манта, пазьней Мэндэ або Мэнтэ (Manto, Mende, Mente) — імя германскага паходжаньня[1]. Іменная аснова -менд- (-манд-, -мент-) паходзіць ад стараверхненямецкага menden 'весяліцца, цешыцца'[2]. Сярод ліцьвінаў бытавала імя Мінтаўт (Менталт), адзначалася германскае імя Mandelt[a].

Этымалягічны слоўнік старапольскіх асабовых імёнаў, выдадзены Польскай акадэміяй навук, адзначае гістарычнае бытаваньне ў Польшчы германскіх імёнаў Manc, Mendela (Mandel, Mencel, Mencyl, Mancel), Mendlin (Mencelinus, Menclinus)[4].

У Прусіі бытавалі імёны: Mente, Mindota / Myntete (1314 год), Mentemyl, Mantawte[5].

У Польшчы адзначалася прозьвішча Мінда: Jan i Stanislaw Mindo z Wykowo[6] (1572 год)[7].

Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: Станиславъ Миндовичъ (1567 год)[8]; Mintowa (1671—1681 гады)[9][b].

  1. ^ Таксама адзначалася германскае імя Mindilo[3]
  2. ^ Таксама:
    • Мінцейка (адзначалася старажытнае германскае імя Mendicho[10]): piscatores in Bistricia dictos Mynteyko (11 чэрвеня 1407 году)[11];
    • Мінціла (адзначалася старажытнае германскае імя Menzila[10]): земли пустовские… Минтилишъку (2 лютага 1553 году)[12];
    • Міндзін: Mindinowicz (1671—1681 гады)[9];
    • Ментвін (адзначалася старажытнае германскае імя Mantuvin[10]): Ментвино село (28 красавіка 1387 году)[13];
    • Мінтар, Мантэра, Мэндэр (адзначалася старажытнае германскае імя Mantarius[10], Mandhari[14]): земля Кисменова а Минъторова (1440—1492 гады)[15], Миколай Мантера (1567 год)[16], Menderyszki (1744 год)[17];
    • Ментарт: пан Менторт… Менторта (2 жніўня 1478 году)[18];
    • Мендрэк (адзначалася старажытнае германскае імя Mantharigus[10]): Щасный Мендрекъ (1567 год)[19]
  1. ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 1093.
  2. ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule du VIe au XIIe siècle. T. I: Les noms issus du germanique continental et les créations gallo-germaniques. — Paris, 1971. P. 167.
  3. ^ Francovich-Onesti N. Vestigia longobarde in Italia (568—774). Lessico e antroponimia. — Roma, 1999. P. 252.
  4. ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. T. 5: Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego. — Kraków, 1997. S. 168—169.
  5. ^ Trautmann R. Die altpreußischen Personennamen. — Göttingen, 1925. S. 55, 57, 60.
  6. ^ Blažienė G. Anatolijus Nepokupnas ir prusij antroponimijos tyrimai // Kalbos istorijos ir dialektologijos problemos. Nr. 5, 2018. P. 238.
  7. ^ Непокупный А. П. Балто-севернославянские языковые связи. — Киев, 1976. С. 118.
  8. ^ Литовская метрика. Отд. 1. Ч. 3. — Петроград, 1915. С. 1025.
  9. ^ а б Zinkevičius Z. Lietuvių antroponimika: Vilniaus lietuvių asmenvardžiai XVII a. pradžioje. — Vilnius, 1977. P. 174.
  10. ^ а б в г д Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 1094.
  11. ^ Kodeks dyplomatyczny katedry i diecezji Wilenskiej. T. 1, z. 1: 1387—1468. — Kraków, 1932. S. 72.
  12. ^ Метрыка Вялікага Княства Літоўскага. Кніга 35 (1551—1558 гг.). — Менск, 2020. P. 229.
  13. ^ Полоцкие грамоты XIII — начала XVI в. Т. 1. — М., 2015. С. 83.
  14. ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule. T. III: Les noms de personnes contenus dans les noms de lieux. — Paris, 1985. P. 408.
  15. ^ Lietuvos Metrika. Knyga 3 (1440—1498). — Vilnius, 1998. P. 49.
  16. ^ Литовская метрика. Отд. 1. Ч. 3. — Петроград, 1915. С. 1111.
  17. ^ Diecezja Wileńska, 1744, Pawet, 20 лютага 2011 г.
  18. ^ Archiwum książąt Lubartowiczów Sanguszków w Sławucie. T. 3, 1432—1534. — Lwów, 1890. S. 17.
  19. ^ Литовская метрика. Отд. 1. Ч. 3. — Петроград, 1915. С. 1012—1013.