Рука (імя)
| Рука лац. Ruka | |
| Rucco | |
| Паходжаньне | |
|---|---|
| Мова(-ы) | германскія |
| Іншыя формы | |
| Варыянт(ы) | Рук, Грук |
| Зьвязаныя імёны | Рокіль, Рукша |
| Зьвязаныя артыкулы | |
| якія пачынаюцца з «Рука» | |
Рука, Рук (Грук) — мужчынскае імя і вытворнае ад яго прозьвішча.
Паходжаньне[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- Асноўны артыкул: Імёны ліцьвінаў
Рука або Рока (Rucco, Rocco) — імя германскага паходжаньня[1]. Іменная аснова хрок- (рок-, рук-) паходзіць ад гоцкага hruk, стараісьляндзкага hrokr 'варона'[2] або стараверхненямецкага (h)ruoho 'грак, сойка'[3]. Сярод ліцьвінаў бытавалі імёны Рокіль (Рукель, Рукля), Рукша. Адзначаліся германскія імёны Rocula (Rochilo), Rocksch.
Этымалягічны слоўнік старапольскіх асабовых імёнаў, выдадзены Польскай акадэміяй навук, адзначае гістарычнае бытаваньне ў Польшчы германскіх імёнаў Ruckus, Rukiel[4].
Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: тивун берженский Андрушко Рукович (22 сакавіка 1525 году)[5]; Янушъко Руковичъ[6], Шимъко Руковичъ кон. Станко Руковичъ кон.[7], Юри Руковичъ[8], Мартинъ Руковичъ… Панъ Адрушко Pуковичъ[9] (1528 год); люди нашы Вилкейское волости… Михайло Руковичъ (12 сакавіка 1529 году)[10]; межы землями бояръ Руковичовъ (5 верасьня 1568 году)[11]; отца Іосифа Груковича (21 студзеня 1636 году)[12]; бояромъ Кгрустевскимъ Петрашу Руку (7 студзеня 1640 году)[13]; Michał Ruk[14], Andrzej Ruk[15], Michał Ruk[16] (1690 год); Parafia Rogowska… Rukiszki, folwark, wieś i karczma (1784 год)[17][a].
Носьбіты[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
Рукевічы (Rukiewicz) гербаў Магіла і Ястрабец — літоўскія шляхецкія роды[19].
Руковічы або Рукевічы (Rukowicz, Rukiewicz) Доўмунты (Dowmunt) гербу Гіпацэнтаўр — літоўскі шляхецкі род[19].
У XVI ст. існаваў маёнтак-поле Рукавічы (Руковичи) у Жамойцкім старостве[20].
Заўвагі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 880.
- ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule du VIe au XIIe siècle. T. I: Les noms issus du germanique continental et les créations gallo-germaniques. — Paris, 1971. P. 135.
- ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. T. 5: Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego. — Kraków, 1997. S. 214.
- ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. T. 5: Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego. — Kraków, 1997. S. 214.
- ^ Lietuvos Metrika. Knyga 224 (4) (1522—1530). — Vilnius, 1997. P. 158.
- ^ Перапіс войска Вялікага княства Літоўскага 1528 года. Метрыка Вялікага княства Літоўскага. Кн. 523. — Менск, 2003. С. 88.
- ^ Перапіс войска Вялікага княства Літоўскага 1528 года. Метрыка Вялікага княства Літоўскага. Кн. 523. — Менск, 2003. С. 162.
- ^ Перапіс войска Вялікага княства Літоўскага 1528 года. Метрыка Вялікага княства Літоўскага. Кн. 523. — Менск, 2003. С. 163.
- ^ Перапіс войска Вялікага княства Літоўскага 1528 года. Метрыка Вялікага княства Літоўскага. Кн. 523. — Менск, 2003. С. 172.
- ^ Lietuvos Metrika. Knyga 224 (4) (1522—1530). — Vilnius, 1997. P. 305.
- ^ Акты, издаваемые Виленской Комиссией для разбора древних актов. Т. 24. — Вильна, 1897. С. 301.
- ^ Вестник Западной России. Т. 4, 1866. С. 2.
- ^ Акты, издаваемые Виленской Комиссией для разбора древних актов. Т. 24. — Вильна, 1897. С. 483.
- ^ Metryka Litewska. Rejestry podymnego Welkiego Ksiestwa. Księstwo Żmudzkie 1690 r. — Warszawa, 2009. S. 205.
- ^ Metryka Litewska. Rejestry podymnego Welkiego Ksiestwa. Księstwo Żmudzkie 1690 r. — Warszawa, 2009. S. 212.
- ^ Metryka Litewska. Rejestry podymnego Welkiego Ksiestwa. Księstwo Żmudzkie 1690 r. — Warszawa, 2009. S. 213.
- ^ Komosa Ł. A. Dekanat wiłkomierski w 1784 r. w świetle opisów parafii. — Białystok, 2013. S. 129, 131.
- ^ Codex epistolaris Vitoldi. — Cracoviae, 1882. P. 23.
- ^ а б Polska encyklopedja szlachecka. T. 10. — Warszawa, 1938. S. 310.
- ^ Спрогис И. Я. Географический словарь древней Жомойтской земли XVI столетия. — Вильна, 1888. С. 282.