Эйта
| Эйта лац. Ejta | |
| Eito | |
| Паходжаньне | |
|---|---|
| Мова(-ы) | германскія |
| Іншыя формы | |
| Варыянт(ы) | Эйт, Эйць, Эйдзь |
| Зьвязаныя імёны | Эйціла, Эйтун, Эйтаўт, Эйтвіл, Эйтарт, Эйтман, Эйтмін |
| Зьвязаныя артыкулы | |
| якія пачынаюцца з «Эйта» | |
Эйта або Эйт (Эйць, Эйдзь) — мужчынскае імя.
Паходжаньне[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- Асноўны артыкул: Імёны ліцьвінаў
Эйта, Эйда або Айта (Eito, Eido, Aito) — імя германскага паходжаньня[1]. Іменная аснова эйт- (айт-, эйд-) паходзіць ад гоцкага aiths, стараверхненямецкага eid 'клясьціся, прысягаць'[1] або стараверхненямецкага eit 'агонь'[2]. Сярод ліцьвінаў бытавалі імёны Эйціла (Эйдзіл), Эйтун, Эйтаўт (Айтаўт, Эйдаўт), Эйтман. Адзначаліся германскія імёны Eitel (Aidilo), Eidunn (Aittuni), Aitald, Eitmann.
Этымалягічны слоўнік старапольскіх асабовых імёнаў, выдадзены Польскай акадэміяй навук, адзначае гістарычнае бытаваньне ў Польшчы германскага імя Eidero[3].
У Прусіі бытавалі імёны Eytil[a] (1360 год)[5], Eytune[b][7], Eytmunt (1360 год)[5].
Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: людеи нашыхъ Волъковыиского повета, на имя у Мелка Еитевича и въ сыновъ его, у Юръя и въ Якубца, а въ Мартина (25 ліпеня 1503 году)[8][9]; земля пустовская в Жижморскои волости Еитевщина (6 красавіка 1514 году)[10]; служоб людеи… Натреико Еидевичъ (23 траўня 1539 году)[11]; Ян Еитович… Еитовщина, (1 ліпеня 1542 году)[12][c].
Носьбіты[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- Антон Эйтовіч — пробашч касьцёла ў ваколіцах Цельшаў на 1887 год[34]
- Іван Эйтовіч — уласьнік зямлі ў ваколіцах Палангі на 1912 год[35]
Заўвагі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- ^ Адзначалася германскае імя Eitel[4]
- ^ Адзначалася старажытнае германскае імя Aittuni[6]
- ^ Таксама:
- Эйдан: Dawid Ejdanowicz (1690 год)[13];
- Эйдынт: Jakub Eydynt[14], Salomon Eydynt[15], P. Eydynta[16] (1690 год);
- Эйтут: Эйтутовічы (Ejtutowicz) — літоўскі шляхецкі род[17];
- Айтвар (адзначалася старажытнае германскае імя Aittouar[18]): на гістарычнай Троччыне існуе вёска Айтварышкі;
- Эйтвід (адзначалася германскае імя Heidvid[19]): Samoel Eytwid… Andrzey Eytwid (20 кастрычніка 1655 году)[20], Казімер Эйтвід — служка варштату «Паўночная паходня»[21]
- Эйтыгайла: Еитикгаиловичу отчина его[22];
- Эйтыгін: Єйдыкгиновичы (30 сакавіка 1488 году)[23], Еитикгинова делница[24], Бутко Еиткгиновичъ (1528 год)[25], Szymko Eytginowicz (5 верасьня 1565 году)[26];
- Эйдыгінт: чоловекъ Еидикгинтъ (1440—1492 гады)[27];
- Эйдат: Волъчку Еидатьевичу пять чоловековъ[28], Волчку Еидотовичу село Котлово[29] (7 лістапада 1442 году), Юрю Еидатовичу шесть чоловековъ (9 лістапада 1449 году)[30];
- Эйтмонт: Бэрнат Эйтмонтавіч упамінаецца ў 1537—1538 гадох[31];
- Эйтнар: именье в Менскомъ повете… отчину ее на имя Оитнаровское (29 сакавіка 1495 году)[32];
- Эйтырым: Еитириму, Талкову брату, чотыри чоловеки (1440—1492 гады)[33]
Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- ^ а б Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 45.
- ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule du VIe au XIIe siècle. T. I: Les noms issus du germanique continental et les créations gallo-germaniques. — Paris, 1971. P. 26.
- ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. T. 5: Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego. — Kraków, 1997. S. 39.
- ^ Gottschald M. Deutsche Namenkunde: Unsere Familiennamen nach ihrer Entstehung und Bedeutung. — Berlin, 1982. S. 169.
- ^ а б Pierson W. Altpreußischer Namenkodex // Zeitschrift für Preußische Geschichte und Landeskunde. — Berlin, 1873. S. 501.
- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 46.
- ^ Trautmann R. Die altpreußischen Personennamen. — Göttingen, 1925. S. 27.
- ^ Литовская метрика. Отд. 1., ч. 1, т. 1. — СПб., 1910. С. 857.
- ^ Lietuvos Metrika. Knyga 5 (1427—1506). — Vilnius, 2014. P. 166.
- ^ Lietuvos Metrika. Knyga 9 (1511—1518). — Vilnius, 2002. P. 205.
- ^ Lietuvos Metrika. Knyga 20 (1536—1539). — Vilnius, 2010. P. 264.
- ^ Istorijos archyvas. T. 1: XVI amžiaus Lietuvos inventoriai. — Kaunas, 1934. P. 15—16.
- ^ Metryka Litewska. Rejestry podymnego Welkiego Ksiestwa. Województwo wileńskie 1690 r. — Warszawa, 1989. S. 104.
- ^ Metryka Litewska. Rejestry podymnego Welkiego Ksiestwa. Księstwo Żmudzkie 1690 r. — Warszawa, 2009. S. 83.
- ^ Metryka Litewska. Rejestry podymnego Welkiego Ksiestwa. Księstwo Żmudzkie 1690 r. — Warszawa, 2009. S. 127.
- ^ Metryka Litewska. Rejestry podymnego Welkiego Ksiestwa. Księstwo Żmudzkie 1690 r. — Warszawa, 2009. S. 214.
- ^ Ciechanowicz J. Rody rycerskie Wielkiego Księstwa Litewskiego. T. 3. — Rzeszów, 2001. S. 11.
- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 1532.
- ^ Ray O. Vore navne: en etymologisk navnebok med fyldige utredninger. — Chicago, 1944. S. 174.
- ^ Akta zjazdów stanów Wielkiego Księstwa Litewskiego. T. 2. — Warszawa, 2009. S. 300, 308.
- ^ Рыбчонак С. Менскія варштаты ў 1-й чвэрці 19 стагодзьдзя (Нарысы з гісторыі вольнамулярскага руху на Беларусі) // Годнасьць. № 1 (2), 1994. С. 12.
- ^ Lietuvos Metrika. Knyga 3 (1440—1498). — Vilnius, 1998. P. 36.
- ^ Акты Литовско-Русского государства. Вып. 1. ― М., 1899. С. 18.
- ^ Lietuvos Metrika. Knyga 3 (1440—1498). — Vilnius, 1998. P. 39.
- ^ Перапіс войска Вялікага княства Літоўскага 1528 года. Метрыка Вялікага княства Літоўскага. Кн. 523. — Менск, 2003. С. 91.
- ^ Акты, издаваемые Виленской Комиссией для разбора древних актов. Т. 24. — Вильна, 1897. С. 285.
- ^ Lietuvos Metrika. Knyga 3 (1440—1498). — Vilnius, 1998. P. 48.
- ^ Lietuvos Metrika. Knyga 3 (1440—1498). — Vilnius, 1998. P. 67.
- ^ Lietuvos Metrika. Knyga 3 (1440—1498). — Vilnius, 1998. P. 68.
- ^ Lietuvos Metrika. Knyga 3 (1440—1498). — Vilnius, 1998. P. 66.
- ^ Mackavičius A. Žemaitijos valsčių surašymas 1537—1538 m. — Vilnius, 2003. P. 397.
- ^ Lietuvos Metrika. Knyga 6 (1494—1506). — Vilnius, 2007. P. 109.
- ^ Lietuvos Metrika. Knyga 3 (1440—1498). — Vilnius, 1998. P. 53.
- ^ Памятная книжка Ковенскай губернии на 1888 год. — Ковна, 1887. С. 63.
- ^ Землевладение в Курляндской губернии. — Митава, 1912. С. 228.