Ранда
| Ранда лац. Randa | |
| Rando | |
| Паходжаньне | |
|---|---|
| Мова(-ы) | германскія |
| Іншыя формы | |
| Варыянт(ы) | Рант, Рандзь, Рэнт |
| Зьвязаныя імёны | Рандзіла, Рандзін, Рандар Атрант, Ерандзь |
| Зьвязаныя артыкулы | |
| якія пачынаюцца з «Ранда» | |
Ранда (Рандзь), Рант (Рэнт) — мужчынскае імя і вытворнае ад яго прозьвішча.
Паходжаньне
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Ранда, Ранта або Рэнта (Rando, Ranto, Rento) — імя германскага паходжаньня[1][2]. Іменная аснова -ранд- (-рант-, -рэнд-) паходзіць ад германскага rant 'край шчыта'[3]. Сярод ліцьвінаў бытавалі імёны Рандзіла, Рандзіла Рандзін, Рандар (Рандэр), Атрант, Ерандзь. Адзначаліся германскія імёны Randilo, Randinus, Randhar, Aderando, Herrand.
Этымалягічны слоўнік старапольскіх асабовых імёнаў, выдадзены Польскай акадэміяй навук, адзначае гістарычнае бытаваньне ў Польшчы германскіх імёнаў Randa, Beltrandus, Bertrandus (Bietran, Biotran), Jarant (Jarand, Jerant)[4].
У 1625 годзе ў Каралявецкім унівэрсытэце навучаўся Johannes Rentel[a], Regiomonmtanus Borussus[6].
Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: зятя того Юръя Хрищоновича на имя Андрея Рондевича (1567 год)[7]; Rondzia… Dominus Rądziewicz (1671—1681 гады)[8]; Rentowszczyzna (1744 год)[9]; Michał Rant (1771 год)[10]; Wołma… wioski i miejsca do tej parafii należące… Rantowszczyzna (1784 год)[11][b].
Носьбіты
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]На гістарычнай Рэчыччыне існуе вёска Рандоўка.
На 1909 год існаваў засьценак Рантаўшчына ў Менскім павеце Менскай губэрні[17].
У гістарычнай Прусіі існуюць вёска Ранты і Рантаў.
Заўвагі
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Крыніцы
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 1246.
- ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule. T. III: Les noms de personnes contenus dans les noms de lieux. — Paris, 1985. P. 431.
- ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. T. 5: Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego. — Kraków, 1997. S. 204.
- ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. T. 5: Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego. — Kraków, 1997. S. 7, 204.
- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 1246.
- ^ Die matrikel der Universität Königsberg i. Pr. Bd. 1: Die Immatrikulationen von 1544—1656. — Leipzig, 1910. S. 292.
- ^ Литовская метрика. Отд. 1. Ч. 3. — Петроград, 1915. С. 639.
- ^ Zinkevičius Z. Lietuvių antroponimika: Vilniaus lietuvių asmenvardžiai XVII a. pradžioje. — Vilnius, 1977. P. 188.
- ^ Diecezja Wileńska, 1744, Pawet, 20 лютага 2011 г.
- ^ Łysków, Geneteka baza Polskiego Towarzystwa Genealogicznego
- ^ Opisy parafii diecezji wileńskiej z 1784 roku. T. 2: Dekanat Mińsk. — Białystok, 2009. S. 140, 143.
- ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule du VIe au XIIe siècle. T. I: Les noms issus du germanique continental et les créations gallo-germaniques. — Paris, 1971. P. 187.
- ^ Lietuvių pavardžių žodynas. T. 2. — Vilnius, 1989. P. 621.
- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 1247.
- ^ Kroże, Geneteka baza Polskiego Towarzystwa Genealogicznego
- ^ Литовская метрика. Отд. 1. Ч. 3. — Петроград, 1915. С. 654.
- ^ Список населенных мест Минской губернии. — Минск, 1909. С. 169.