Ранда
| Ранда лац. Randa | |
| Rando | |
| Паходжаньне | |
|---|---|
| Мова(-ы) | германскія |
| Іншыя формы | |
| Зьвязаныя імёны | Рандзін Атрант, Ерандзь |
| Зьвязаныя артыкулы | |
| якія пачынаюцца з «Ранда» | |
Ранда — мужчынскае імя.
Паходжаньне[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- Асноўны артыкул: Імёны ліцьвінаў
Ранда або Ранта (Rando, Ranto) — імя германскага паходжаньня[1][2]. Іменная аснова -ранд- (-рант-, -рэнд-) паходзіць ад германскага rant 'край шчыта'[3]. Сярод ліцьвінаў бытавалі імёны Рандзін, Атрант, Ерандзь. Адзначаліся германскія імёны Randenus (Rentini), Aderando, Herrand.
Этымалягічны слоўнік старапольскіх асабовых імёнаў, выдадзены Польскай акадэміяй навук, адзначае гістарычнае бытаваньне ў Польшчы германскіх імёнаў Randa, Beltrandus, Bertrandus (Bietran, Biotran), Jarant (Jarand, Jerant)[4].
У 1625 годзе ў Каралявецкім унівэрсытэце навучаўся Johannes Rentel[a], Regiomonmtanus Borussus[6].
Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: Rentowszczyzna (1744 год)[7]; Wołma… wioski i miejsca do tej parafii należące… Rantowszczyzna (1784 год)[8][b].
Носьбіты[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
На гістарычнай Рэчыччыне існуе вёска Рандоўка.
На 1909 год існаваў засьценак Рантаўшчына ў Менскім павеце Менскай губэрні[10].
У гістарычнай Прусіі існуюць вёска Ранты і Рантаў.
Заўвагі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 1246.
- ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule. T. III: Les noms de personnes contenus dans les noms de lieux. — Paris, 1985. P. 431.
- ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. T. 5: Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego. — Kraków, 1997. S. 204.
- ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. T. 5: Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego. — Kraków, 1997. S. 7, 204.
- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 1246.
- ^ Die matrikel der Universität Königsberg i. Pr. Bd. 1: Die Immatrikulationen von 1544—1656. — Leipzig, 1910. S. 292.
- ^ Diecezja Wileńska, 1744, Pawet, 20 лютага 2011 г.
- ^ Opisy parafii diecezji wileńskiej z 1784 roku. T. 2: Dekanat Mińsk. — Białystok, 2009. S. 140, 143.
- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 1247.
- ^ Список населенных мест Минской губернии. — Минск, 1909. С. 169.