Эйтарт
| Эйтарт лац. Ejtart | |
| Aitard | |
| Паходжаньне | |
|---|---|
| Мова(-ы) | германскія |
| Утворанае ад | Aito + Hardt |
| Іншыя формы | |
| Варыянт(ы) | Айтарт, Эйторт, Этарт, Эторт |
| Зьвязаныя артыкулы | |
| якія пачынаюцца з «Эйтарт» | |
Эйтарт (Эйторт), Айтарт, Этарт (Эторт) — мужчынскае імя.
Паходжаньне
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Айтард, Эйдарт або Этард (Aitard, Eidhart, Ethardus[1]) — імя германскага паходжаньня[2]. Іменная аснова эйт- (айт-, эйд-) (імёны ліцьвінаў Эйціла, Эйтун, Эйтман; германскія імёны Eitel, Eidunn, Eitmann) паходзіць ад гоцкага aiths, стараверхненямецкага eid 'клясьціся, прысягаць'[3] або стараверхненямецкага eit 'агонь'[4], а аснова -гард- (-гарт-, -арт-) (імёны ліцьвінаў Бэйнарт, Ленарт, Мэйнарт; германскія імёны Beynart, Lenhardt, Meinhart) — ад гоцкага hardus 'моцны, цьвёрды'[5][6]. Апроч таго, адзначалася германскае імя Eyþrúður (Ey-þrúður)[7][8].
Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: чоловеков… Ейторта (1454 год)[9]; землицы Довъкгонътовы а Еитортовы… тот Ейтортъ (5 чэрвеня 1457 году)[10]; в Лепунскомъ повете три земли пустовских… Еторт[о]въщизна (19 красавіка 1506 году паводле выпісу сьнежня 1534 году)[11]; осочъники господаръские… Миколаи Етортовичъ (21 траўня 1523 году)[12]; Стец Етортовичъ (1528 год)[13].
Носьбіты
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- Стэц Этортавіч — пералайскі баярын, які ўпамінаецца ў попісе войска Вялікага Княства Літоўскага 1528 году
- Талюш Этортавіч — жыхар Жамойцкага староства, які ўпамінаецца ў 1537—1538 гадох[14]
У XVI ст. існавала «ніва» Айтарцішкі (Ойтартишки) у Жамойцкім старостве[15].
Глядзіце таксама
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Крыніцы
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule du VIe au XIIe siècle. T. I: Les noms issus du germanique continental et les créations gallo-germaniques. — Paris, 1971. P. 26.
- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 46.
- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 45.
- ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule du VIe au XIIe siècle. T. I: Les noms issus du germanique continental et les créations gallo-germaniques. — Paris, 1971. P. 26.
- ^ Kremer D. Die Germanischen Personennamen in Katalonien // Estudis romànics. Nr. 14, 1972. S. 61.
- ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule du VIe au XIIe siècle. T. I: Les noms issus du germanique continental et les créations gallo-germaniques. — Paris, 1971. P. 123.
- ^ Pálsson H. Nafnabókin. — Bókaútgáfan á Hofi, 1991.
- ^ Eyþrúður, Nordic Names
- ^ Kodeks dyplomatyczny katedry i diecezji Wilenskiej. T. 1, z. 1: 1387—1468. — Kraków, 1932. S. 245.
- ^ Lietuvos Metrika. Knyga 225 (6) (1528—1547). — Vilnius, 1995. P. 277.
- ^ Lietuvos Metrika. Knyga 227 (8) (1533—1535). — Vilnius, 1999. P. 163.
- ^ Lietuvos Metrika. Knyga 25 (1387—1546). — Vilnius, 1998. P. 139.
- ^ Перапіс войска Вялікага княства Літоўскага 1528 года. Метрыка Вялікага княства Літоўскага. Кн. 523. — Менск, 2003. С. 91.
- ^ Mackavičius A. Žemaitijos valsčių surašymas 1537—1538 m. — Vilnius, 2003. P. 99, 281.
- ^ Спрогис И. Я. Географический словарь древней Жомойтской земли XVI столетия. — Вильна, 1888. С. 210.