Генадзь Бураўкін

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі
Генадзь Бураўкін
Генадзь Бураўкін на творчай сустрэчы ў Віцебску, 2013
Генадзь Бураўкін на творчай сустрэчы ў Віцебску, 2013
Пастаянны прадстаўнік Рэспублікі Беларусь пры Арганізацыі Аб'яднаных Нацыяў
1991 — 1994
Прэм’ер-міністар: Вячаслаў Кебіч
Наступнік: Аляксандар Сычоў
Дэпутат Вярхоўнага Савету БССР X і XI скліканьняў
1980 — 1990
Прэм’ер-міністар: Аляксандар Аксёнаў (да 8 ліпеня 1983), Уладзімер Бровікаў (да 10 студзеня 1986), Міхаіл Кавалёў
Старшыня Дзяржтэлерадыё БССР
1978 — 1990
Галоўны рэдактар часопісу «Маладосць»
1972 — 1978
Прэм’ер-міністар: Ціхан Кісялёў
Папярэднік: Алесь Асіпенка
Наступнік: Васіль Зуёнак
Асабістыя зьвесткі
Нарадзіўся: 28 жніўня 1936(1936-08-28)
Памёр: 30 траўня 2014(2014-05-30) (77 гадоў)
Партыя:
Сужэнец: Юлія (з 1959 г.)
Дзеці: Сын Аляксей, дачка Сьвятлана
Бацька: Мікола Бураўкін
Адукацыя: Беларускі дзяржаўны ўнівэрсытэт (1959)
Узнагароды:

Гена́дзь Бура́ўкін (28 жніўня 1936, вёска Шуляціна Расонскага раёну Віцебскай вобласьці — 30 траўня 2014, Менск, Беларусь[1]) — беларускі паэт, журналіст і дыплямат. Ляўрэат дзяржаўнай прэміі імя Янкі Купалы (1980).

Біяграфія[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Нарадзіўся ў вёсцы Шуляціна (цяпер Тродавічы[2]) Расонскага раёну Віцебскай вобласьці ў сям’і служачага. У вайну вёска Шуляціна згарэла, а тыя, хто здолеў уцалець, перасяліліся ў вёску Тродавічы[3]. У 1959 годзе Генадзь Бураўкін скончыў аддзяленьне журналістыкі філялягічнага факультэту БДУ.

Працаваў у часопісе «Камуніст Беларусі», у газэце «Літаратура і Мастацтва», быў карэспандэнтам «Правды» па Беларусі, галоўным рэдактарам часопіса «Маладосьць», дзе друкаваў творы Васіля Быкава і Ўладзімера Караткевіча, а таксама кнігу Алеся Адамовіча, Янкі Брыля і Ўладзімера Калесьніка «Я з вогненнай вёскі»[2].

Зьяўляўся старшынём Дзяржтэлерадыё БССР (1978—1990). Заняў пасаду на прапанову 1-га сакратара КПБ Пятра Машэрава (1965—1980), які яму сказаў: «Я не магу падтрымаць цябе ў справе беларушчыны афіцыйна з трыбуны, бо мяне тут жа здымуць. Але ты рабі справу. Чыноўнікі ведаюць, што ў цябе за сьпінай стаю я, і яны не насьмеляцца табе замінаць». У 1980 г. дамогся атрыманьня тэлеканалам «Беларускае тэлебачаньне» самастойнай праграмы на частасьцях 2-й Маскоўскай праграмы Цэнтральнага тэлебачаньня СССР(ru), якая дагэтуль пакрывала 70% земляў Беларускай ССР. Звыш 60% вяшчаньня самастойнай праграмы «БТ» склалі перадачы на беларускай мове[4]. У 1990 г. вызвалены ад пасады і накіраваны на дыпляматычную працу за падтрымку дэмакратычных сілаў і прадстаўленьне этэру лідэрам Беларускага народнага фронту.

Зьяўляўся пастаянным прадстаўніком Беларусі ў ААН (1990—1994). З 18 сакавіка 1994 году быў намесьнікам міністра культуры і друку Рэспублікі Беларусь [5]. На гэтай пасадзе паспрыяў выхаду ў 1995 г. на кінастудыі «Беларусьфільм» фільма Валерыя Панамарова «На чорных лядах» пра Слуцкі збройны чын 1920 году[4].

Надзвычайны і Паўнамоцны Амбасадар. Дэпутат Вярхоўнага Савету БССР X і XI скліканьняў (1980—1990), быў адным зь ініцыятараў прыняцьця Закону аб мовах. Быў старшынём ТБМ імя Ф. Скарыны.

У 1995—2001 працаваў у часопісе «Вожык».

Чалец Беларускага ПЭН-Цэнтру, сустаршыня ўсебеларускага зьезду за Незалежнасьць (2000), Чалец Рады беларускай інтэлігенцыі.

З 2008 году зьяўляўся кіраўніком назіральнага савету спадарожнікавага тэлеканалу Белсат.

Сябраваў з шэрагам вядомых беларускіх мастакоў свайго пакаленьня. Часта прамовай Генадзя Бураўкіна адкрываліся іхнія мастацкія выстаўкі.

Памёр 30 траўня 2014 году ў Менску ад анкалягічнага захворваньня[1]. Пахаваны ў Менску на Ўсходніх могілках.

Творчасьць[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Першыя свае вершы ён надрукаваў у полацкай абласной газэце ў 1952 годзе[2]. Пазьней выйшлі ягоныя кнігі «Майская просінь» (1960), «Зь любоўю і нянавісьцю зямною» (1963), «Дыханьне» (1966), «Жніво» (1971), «Выток» (1974), «Варта вернасьці» (1978), «Гняздо для птушкі радасьці» (1986). Аўтар зборнікаў паэзіі «Узмах крыла» (1995), «Паміж зоркай і сьвечкай» (2000, вершы 1995—1997 гг.), кніга «Выбранае» (1998).

Вершы канца 20 стагодзьдзя склалі зборнік паэта «Жураўліная пара» (2004). Надзвычай багатая і разнастайная інтымная лірыка паэта, яна ўключалася ва ўсе яго зборнікі, але асобна сабраная ў кнігах «Пяшчота» (1985) і «Чытаю тайнапіс вачэй» (2001). На вершы Г. Бураўкіна напісана шмат папулярных песень («Белы сьнег», «Зачараваная», «Матылі», «Малітва» і інш.). У паэта ёсьць зборнік песенных тэкстаў «Табе, Беларусь» (1984). Напісаў «Калыханку» для аднайменнай праграмы на беларускім тэлебачаньні. Аўтар дзьвюх кнігаў паэзіі для дзяцей «Тры казкі пра Зая» (1974) і «Сінія арэлі» (1987), дакумэнтальных аповесьцяў «Тры старонкі з легенды» (1971), выступае ў друку з нарысамі, публіцыстычнымі і крытычнымі артыкуламі. Аўтар сцэнарыяў некалькіх дакумэнтальных фільмаў, двухсэрыйнага мастацкага фільму «Полымя» (1974, сумесна з Уладзімерам Халіпам і Фёдарам Коневым)[2].

Перакладаў на беларускую мову вершы расейскіх, украінскіх, малдаўскіх, баўгарскіх паэтаў[2].

Укладальнік кнігі «Наш Быкаў» — першай кнігі ўспамінаў пра Васіля Быкава.

Бібліяграфія[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  • Тры старонкі з легенды. Штрыхі аднаго лёсу / Г. Бураўкін — Мн.: Белдзяржвыдавецтва, 1971.
  • Кровное: стихи: перевод с белорусского / Геннадий Буравкин. — М.: Советский писатель, 1980. — 127 с.
  • Верю полдню: стихотворения и поэмы: избранное: перевод с белорусского / Геннадий Буравкин; автор предисловия П. Е. Панченко. — М.: Молодая гвардия, 1981. — 192 с.
  • Три страницы из легенды / Г. Буравкин; сокращенный перевод с белорус. Э. Корпачева. — М.: Молодая гвардия, 1983. — 64 с.
  • Варта вірності: вірші та поемі; упорядкування та вступна стаття Бориса Олійника — К., Молодь, 1984. — 126 с.
  • Пяшчота : вершы пра каханне / Генадзь Бураўкін. — Мн.: Мастацкая літаратура, 1985. — 95 с.: іл.
  • Гняздо для птушкі радасці: вершы / Генадзь Бураўкін. — Мн.: Мастацкая літаратура, 1986. — 78 с.
  • Выбраныя творы (1956—1985 гг.): у 2 т. / Генадзь Бураўкін; прадмова Рыгора Барадуліна. — Мн.: Мастацкая літаратура, 1986.
  • Бураўкін Г. Сінія арэлі: вершы: (для ст. школьнага ўзросту). — Мн.: Юнацтва, 1987. — 126 с. — 8000 ас.
  • Синие качели: стихотворения, поэмы, 1956—1985: перевод с белорусского / Геннадий Буравкин; предисл. И. Шкляревского. — М.: Художественная литература, 1987. — 382 с.
  • Узмах крыла: новыя вершы / Генадзь Бураўкін. — Мн.: Мастацкая літаратура, 1995. — 111 с.
  • Конь незацугляны : вершы, жарты, песні / Генадзь Бураўкін. — Мн.: 1996. — 31 с.
  • Выбранае, 1955—1995: вершы. Паэмы («Чужая споведзь», «Хатынскі снег», «Паэма растання»). Казкі. Песні / Генадзь Бураўкін. — Мн.: Мастацкая літаратура, 1998. — 382 с.
    • Т. 1: Вершы. Паэмы («Хатынскі снег», «Чужая споведзь»). — 319 с.
    • Т. 2: Паэма («Ленін думае пра Беларусь»). Вершы. Казкі. Песні. Пераклады. — 287 с.
  • Бураўкін Г. Паміж зоркай і свечкай: (вершы). — Мн.: Бацькаўшчына, 2000. — 159 с. — 3000 ас.
  • Бураўкін Г. Чытаю тайнапіс вачэй: Вершы пра каханне. — Мн.: Юнацтва, 2001. — 158 с. — ISBN 985-05-0301-7
  • Жураўліная пара: вершы канца стагоддзя / Генадзь Бураўкін. — Мн.: Беларускі кнігазбор, 2004. — 155 с.

Узнагароды[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Ляўрэат прэміі Ленінскага камсамолу Беларусі (1972), Дзяржаўнай прэміі імя Янкі Купалы за кнігу «Варта вернасьці» (1980)[2].

Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  1. ^ а б Памёр Генадзь Бураўкін // Радыё «Свабода», 30 траўня 2014 г. Праверана 30 траўня 2014 г.
  2. ^ а б в г д е Буравкин Геннадий Николаевич // Биографический справочник. — Мн.: «Белорусская советская энциклопедия» имени Петруся Бровки, 1982. — Т. 5. — С. 91.
  3. ^ Генадзь Бураўкін Выбраныя творы. — Мн.: «Кнігазбор», 2009. — С. 11. — ("Беларускі кнігазбор"). — ISBN 978-985-6930-47-1
  4. ^ а б Глеб Лабадзенка. «Канешне, гэта не тое, што я мог бы зрабіць, але» // Народная воля : газэта. — 19 чэрвеня 2013. — № 47 (3788). — С. 1, 6. — ISSN 2071-9647.
  5. ^ Постановление Совета Министров Республики Беларусь от 18 марта 1994 г. №166 «О назначении Г. Н. Буравкина заместителем Министра культуры и печати Республики Беларусь»  (рас.)

Літаратура[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  • Бураўкін Генадзь // Беларускія пісьменнікі (1917—1990): Даведнік; Склад. А. К. Гардзіцкі. Нав. рэд. А. Л. Верабей. — Мн.: Мастацкая літаратура, 1994. — 653 с.: іл. ISBN 5-340-00709-X. Мінск, 1992. Т. 1. С. 395—405.
  • Буравкин Геннадий // Кто есть кто в Беларуси. — М.: Книжный дом «Университет», 1999. — ISBN 5-8013-0068-6
  • Бураўкін Генадзь Мікалаевіч // Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн.: БелЭн, 1996. — Т. 3: Беларусы — Варанец. — 511 с. — ISBN 985-11-0068-4. С. 345.
  • Бураўкін Генадзь Мікалаевіч // Энцыклапедыя гісторыі Беларусі. У 6 т. / Беларус. Энцыкл.; Рэдкал.: Б. І. Сачанка (гал. рэд.) і інш.; Маст. Э. Э. Жакевіч. — Мн.: БелЭн, 1994. — Т. 2: Беліцк — Гімн. — 537 с. — ISBN 5-85700-142-0 С. 132.
  • Бураўкін Генадзь Мікалаевіч // Беларусь : энцыклапедычны даведнік. Мінск, 1995. С. 136.
  • Бураўкін Генадзь Мікалаевіч // Энцыклапедыя літаратуры і мастацтва Беларусі. У 5 т. / Рэд. І. П. Шамякін (гал. рэд.) і інш.. — Мн.: БелСЭ, 1984. — Т. 1: А капэле — Габелен. — 727 с. — 9500 ас.. С. 517.
  • Быкаў В. Сціплае слова вітання / Васіль Быкаў. Паміж зоркай і свечкай / Рыгор Барадулін // Маладосць. 1996. № 8. С. 213—221.
  • Гніламёдаў У. В. Споведзь пакалення: (Генадзь Бураўкін) / Уладзімір Гніламёдаў // Ля аднаго вогнішча: літаратурна-крытычныя артыкулы / Уладзімір Гніламёдаў. Мінск, 1984. С. 104—125.

Вонкавыя спасылкі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]