Ігумен

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі
Перайсьці да навігацыі Перайсьці да пошуку
Ігумен
трансьліт. Ihumien[a]
У цэнтры места
У цэнтры места
Coat of Arms of Červień, Belarus.png Flag of Červień, Belarus.png
Герб Ігумену Сьцяг Ігумену
Першыя згадкі: 1387
Краіна: Беларусь
Вобласьць: Менская
Раён: Ігуменскі
Насельніцтва: 9619 чал. (2018)[1]
Часавы пас: UTC+3
Тэлефонны код: +375 1714
Паштовы індэкс: 223232
Нумарны знак: 5
Геаграфічныя каардынаты: 53°42′35″ пн. ш. 28°25′40″ у. д. / 53.70972° пн. ш. 28.42778° у. д. / 53.70972; 28.42778Каардынаты: 53°42′35″ пн. ш. 28°25′40″ у. д. / 53.70972° пн. ш. 28.42778° у. д. / 53.70972; 28.42778
Ігумен на мапе Беларусі ±
Ігумен
Ігумен
Ігумен
Ігумен
Ігумен
Ігумен
Commons-logo.svg Галерэя здымкаў у Вікісховішчы
http://cherven.minsk-region.by/en/

Ігу́мен (з 1923 году — Чэ́рвень) — места ў Беларусі, на рацэ Ігуменцы. Адміністрацыйны цэнтар Ігуменскага раёну Менскай вобласьці. Насельніцтва на 2018 год — 9619 чалавек[1]. Знаходзіцца за 62 км на паўднёвы ўсход ад Менску, за 30 км ад чыгуначнай станцыі Пухавічы (лінія Менск — Асіпавічы), каля аўтамабільнай дарогі Менск — Магілёў.

Ігумен — даўняе мястэчка гістарычнай Меншчыны. Да нашага часу тут захаваўся будынак вязьніцы, помнік гісторыі і архітэктуры XVIII ст. 26 чэрвеня 1941 году ўва ўрочышчы Цагельні каля Ігумену карнікі НКВД расстралялі каля трох тысячаў яе вязьняў. Сярод мясцовых славутасьцяў вылучаліся збудаваныя ў стылі клясыцызму драўляныя касьцёл Ўзвышэньня Сьвятога Крыжа і царква Раства Багародзіцы, помнікі архітэктуры XVIII—XIX стагодзьдзяў, зруйнаваныя савецкімі ўладамі.

Назва[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Традыцыйная гістарычная назва места — Ігумен[2][3], часам сустракаецца форма Ігумень[4][5] (польск. Ihumeń). Паводле географа В. Жучкевіча, гэты тапонім мае зьвязкі з назвай манастырскай пасады[6]. Этнограф П. Шпілеўскі запісаў народнае паданьне, згодна зь якім паселішча некалі належала праваслаўнаму жаночаму манастыру, заснаванаму грэцкай ігуменьняй. Імаверна, назва места першапачаткова гучала як «Ігумень» — у сэнсе «той, што належыць ігуменьні»[2]. Тым часам мовазнавец В. Вячорка паказвае на тое, што тапонім хутчэй за ўсё ўтварыўся ад слова гумно. Гэта пацьвярджаецца адсутнасьцю гістарычных зьвестак пра манастыр у Ігумене, вытворнымі ад кораня «гумно» ў беларускай геаграфічнай тэрміналёгіі (гумяньнё, падгу́меньне, гу́мнішча — назва поля або ўрочышча), прыкладамі зь беларускай тапанімікі (вёска Гумны пад мястэчкам Крупкамі, сяло Гумня на возеры Гумне ў Полацкім ваяводзтве), а таксама ўпамінам пра Ігуменскую воласьць у сярэдзіне XV ст. як districtum Humyen[7].

У 1923 годзе бальшавікі перайменавалі Ігумен у «Чэрвень» у гонар месяца захопу мястэчка — чэрвеня 1920 году[7][8]. Гэтая назва не зьяўляецца ўнікальнай: старажытны горад з такой назвай, сталіца ўдзельнага княства і гістарычнага рэгіёну, існаваў да канца XIII ст. на мяжы сучасных Польшчы і Ўкраіны, таксама аднайменнае сяло знаходзіцца ў Тэрнопальскай вобласьці Ўкраіны.

У наш час прапануецца вярнуць месту традыцыйную гістарычную назву Ігумен у якасьці афіцыйнай[9].

Гісторыя[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Вялікае Княства Літоўскае[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Першы пісьмовы ўпамін пра Ігумен датуецца 1387 годам. У 1-й палове XV ст. мястэчка знаходзілася ў валоданьні Кезгайлаў. 21 кастрычніка 1430 году (паводле іншых зьвестак, у 1447 годзе[3]) упамінаецца воласьць Гумен (лац. districtum Humyen), якая належала біскупу віленскаму (царкоўнае мястэчка). Згодна з адміністрацыйна-тэрытарыяльнай рэформай 1565—1566 гадоў паселішча ўвайшло ў склад Менскага павету Менскага ваяводзтва.

Плян места, 1830 г.

У 1595 годзе ў Ігумене зьбіраліся харугвы Вялікага Княства Літоўскага дзеля барацьбы з казацкімі набегамі Налівайкі. У вайну Маскоўскай дзяржавы з Рэччу Паспалітай (1654—1667) маскоўскія захопнікі разрабавалі і моцна разбурылі мястэчка[3]. Пад 1669 годам упершыню ўпамінаецца касьцёл. У Вялікую Паўночную вайну (1700—1721) у мястэчку спыняўся кароль Швэцыі Карл XII.

Пад уладай Расейскай імпэрыі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Герб, 1843 г.

У выніку другога падзелу Рэчы Паспалітай (1793 год) Ігумен апынуўся ў складзе Расейскай імпэрыі. Новыя ўлады канфіскавалі мястэчка ў Віленскага біскупства. У 1795 годзе паселішча атрымала статус места і стала цэнтрам павету. 22 студзеня 1796 году Ігумену даравалі герб: «у блакітным полі срэбны кушч грачыхі, над якімі пяць залатых пчол»[10]. На 1800 год у месьце было 85 двароў, 263 будынкі, дзейнічалі 2 царквы і касьцёл, працавалі 3 прадпрыемствы, 2 карчмы, 10 крамаў. За часамі нацыянальна-вызвольнага паўстаньня (1863—1864) тут дзейнічаў паўстанцкі аддзел на чале з Б. Сьвентаржэцкім.

На 1905 год у Ігумене 664 жылыя дамы, працавалі 6 пачатковых школаў, лякарня, аптэка і аптэчная крама, вадзяны і паравы млыны, некалькі майстэрняў, рэгулярна праводзілася 6 кірмашоў. У 1918 годзе места занялі нямецкія, у жніўні 1919 — ліпені 1920 году — польскія войскі.

Найноўшы час[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

25 сакавіка 1918 году згодна з Трэцяй Устаўной граматай Ігумен абвяшчаўся часткай Беларускай Народнай Рэспублікі. 1 студзеня 1919 году ў адпаведнасьці з пастановай І зьезду КП(б) Беларусі ён увайшоў ў склад Беларускай ССР, дзе стаў цэнтрам павету («падраёну») Менскага раёну[11]. 18 верасьня 1923 году савецкія ўлады перайменавалі Ігумен у Чэрвень (у гонар месяца чэрвень). У 1924 годзе места стала цэнтрам раёну. 26 чэрвеня 1941 году на выхадзе з Ігумену ўва ўрочышчы Цагельня НКВД расстраляла каля трох тысячаў вязьняў Чэрвеньскай перасыльнай турмы — беларусаў, палякаў, летувісаў ды іншых[12].

У 1989 годзе грамадзкасьць даведалася пра тое, што Ігумен стаў другімі Курапатамі — вакол места знаходзяцца пахаваньні тысячаў палітычных зьняволеных. 18 красавіка 2001 году афіцыйна зацьвердзілі мескі герб[13].

  • Ігумен на старых здымках

  • Касьцёл, 1914 г.

  • Вуліца Школьная, да 1918 г.

  • Школа, да 1918 г.

  • Пажарная каманда,
    да 1918 г.

  • Прачкі, да 1918 г.

  • Рынак, 1917 г.

  • Рынак, 1917 г.

  • Плывучая капліца каля места, 1902 г.

Насельніцтва[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Дэмаграфія[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  • XVIII стагодзьдзе: 1800 год — 560 чал. (266 муж. і 294 жан.), у тым ліку і 12 цыганаў; апроч таго, існавалі прыпісаныя да места жыды (37 муж. і 54 жан.), што жылі ў арандаваных імі корчмах павету[2]
  • XIX стагодзьдзе: 1825 год — каля 900 чал.; 1866 год — каля 2400 чал.; 1882 год — да 3 тыс. чал.[14]; 1897 год — 4573 чал.
  • XX стагодзьдзе: 1905 год — 5121 чал.; 1907 год — 5390 чал.[15]; 1939 год — 6,4 тыс. чал.; 1959 год — 8,2 тыс. чал.; 1970 год — 10,2 тыс. чал.; 1991 год — 11,6 тыс. чал.
  • XXI стагодзьдзе: 2002 год — 10,8 тыс. чал.[16]; 2006 год — 10,1 тыс. чал.; 2008 год — 9,9 тыс. чал.; 2009 год — 10 150 чал.[17] (перапіс); 2016 год — 9718 чал.[18]; 2017 год — 9656 чал.[19]; 2018 год — 9619 чал.[1]

Адукацыя[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

У Ігумене працуюць 4 сярэднія школы, дашкольныя ўстановы.

Культура[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Дзейнічаюць дом культуры, бібліятэкі.

Забудова[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Вуліцы і пляцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Афіцыйная назва Гістарычная назва
Аляксандра Неўскага вуліца Гуменная вуліца
Барыкіна вуліца Шпітальная вуліца
Гарбачова вуліца Бабруйская вуліца
Зяневіча вуліца Бярэзінская вуліца
Карла Лібнэхта вуліца Азёрская вуліца
Карла Маркса вуліца Пляцавая вуліца
Леніна вуліца Пухавіцкая вуліца
Луначарская вуліца Школьная вуліца
Маякоўскага вуліца Крупенская вуліца
Пралетарская вуліца Паліцэйская вуліца
Свабоды плошча Рынак пляц
Савецкая вуліца Горлаўская вуліца
Флегантава вуліца Больнічная вуліца[20]

Эканоміка[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Прадпрыемствы харчовай, лясной і дрэваапрацоўчай прамысловасьці.

Турыстычная інфармацыя[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Інфраструктура[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Працуе Ігуменскі краязнаўчы музэй. Спыніцца можна ў гасьцініцы «Чэрвень»[21].

Славутасьці[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  • Вязьніца «Кацярынінская» (XVIII ст.)
  • Забудова гістарычная (канец ХІХ — пачатак ХХ ст.; фрагмэнты)
  • Месца загубу грамадзянаў Беларусі, Польшчы й Летувы — ахвяраў бальшавіцкага тэрору
  • Могілкі: старыя каталіцкія; юдэйскія

Страчаная спадчына[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  • Касьцёл Узвышэньня Сьвятога Крыжа (1799—1800)
  • Сынагога
  • Царква Раства Багародзіцы (1833)
  • Царква Сьвятога Юрыя (1875)

Галерэя[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  • Краявіды Ігумену

  • Даўнія камяніцы

  • Школа

  • Будаваньне касьцёла

  • Новая царква

Асобы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Заўвагі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  1. ^ Паводле афіцыйнай назвы — Červień

Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  1. ^ а б в Численность населения на 1 января 2018 г. и среднегодовая численность населения за 2017 год по Республике Беларусь в разрезе областей, районов, городов и поселков городского типа(рас.) Нацыянальны статыстычны камітэт Рэспублікі Беларусь
  2. ^ а б в Памяць: Гіст.-дакум. хроніка Чэрвеньскага р-на / Уклад.: Г. М. Аўласенка, З. І. Малейка. — Менск: БЕЛТА, 2000.
  3. ^ а б в ВКЛ. Энцыкл. Т. 2. — Менск, 2005. С. 748.
  4. ^ Смоліч А. Географія Беларусі. — Вільня: Друкарня «Віленскага Выдавецтва» Б. А. Клецкіна, 1922. С. 229.
  5. ^ Каўка А. Недыпламатычныя нататкі // «Дзеяслоў» № 24, 2006.
  6. ^ Краткий топонимический словарь Белоруссии / В.А. Жучкевич. — Менск: Изд-во БГУ, 1974. — 448 с. С. 400.
  7. ^ а б Вячорка В.Пра назвы Сьветлагорск і Шацілкі, Чэрвень і Ігумен // Радыё Свабода, 17 чэрвеня 2016 г.
  8. ^ Шур В. Беларускія ўласныя імёны: Беларуская антрапаніміка і тапаніміка. — Менск: «Мастацкая літаратура», 1998. С. 150.
  9. ^ Гарбацэвіч А. 9 беларускіх гарадоў, якім варта вярнуць спрадвечныя назвы // Наша Ніва, 27 траўня 2016 г.
  10. ^ Цітоў А. Геральдыка Беларускіх местаў. — Менск, 1998. С. 165.
  11. ^ 150 пытанняў і адказаў з гісторыі Беларусі / Уклад. Іван Саверчанка, Зьміцер Санько. — Вільня: Наша Будучыня, 2002. — 238 с. ISBN 9986-9229-6-1.
  12. ^ Квяткоўскі С. Чэрвень — другія Курапаты // «Радыё Свабода», 27 чэрвеня 2005 г.
  13. ^ Геральдика, Червенский районный исполнительный комитет
  14. ^ Jelski A. Ihumeń // Słownik geograficzny... T. III. — Warszawa, 1882. S. 250.
  15. ^ Rouba N. Przewodnik po Litwe i Białejrusi. — Wilno, 1909.
  16. ^ БЭ. Т. 17. — Менск, 2003. С. 330.
  17. ^ Перепись населения — 2009. Минская область(рас.) Нацыянальны статыстычны камітэт Рэспублікі Беларусь
  18. ^ Численность населения на 1 января 2016 г. и среднегодовая численность населения за 2015 год по Республике Беларусь в разрезе областей, районов, городов и поселков городского типа(рас.) Нацыянальны статыстычны камітэт Рэспублікі Беларусь
  19. ^ Численность населения на 1 января 2017 г. и среднегодовая численность населения за 2016 год по Республике Беларусь в разрезе областей, районов, городов и поселков городского типа(рас.) Нацыянальны статыстычны камітэт Рэспублікі Беларусь
  20. ^ Татаринов Ю. Города Беларуси в некоторых интересных исторических сведениях. Минщина. — Минск, 2008.
  21. ^ Туристская энциклопедия Беларуси / редкол. Г. П. Пашков [и др.]; под общ. ред. И. И. Пирожника. — Мн., 2007. — 648 с. ISBN 978-985-11-0384-9.

Літаратура[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Вонкавыя спасылкі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Commons-logo.svg Ігумен — сховішча мультымэдыйных матэрыялаў

 — ¹ Вылучаным пазначаюцца месты; — ² У дужках прыводзіцца час атрыманьня Магдэбурскага права
Атрымана з «https://be-tarask.wikipedia.org/w/index.php?title=Ігумен&oldid=2036468»