Герэль
| Герэль лац. Gierel / Hierel | |
| Gerilo | |
| Паходжаньне | |
|---|---|
| Мова(-ы) | германскія |
| Утворанае ад | Gero + суфікс з элемэнтам -л- (-l-) |
| Іншыя формы | |
| Варыянт(ы) | Гірэла, Герла, Геруль, Керэль |
| Зьвязаныя артыкулы | |
| якія пачынаюцца з «Герэль» | |
Герэль (Геруль), Керэль, Герла (Гірэла) — мужчынскае імя і вытворнае ад яго прозьвішча.
Паходжаньне[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- Асноўны артыкул: Імёны ліцьвінаў
Герыла, Герла або Керэла (Gerilo[1], Gerlo, Kerelo) — імя германскага паходжаньня[2]. Іменная аснова -гер- (-гар-, -гір-) (імёны ліцьвінаў Гералт, Гермонт, Бутгер; германскія імёны Gerolt, Geromont, Butger) паходзіць ад стараісьляндзкага geirr, стараверхненямецкага gēr 'дзіда'[3].
Этымалягічны слоўнік старапольскіх асабовых імёнаў, выдадзены Польскай акадэміяй навук, адзначае гістарычнае бытаваньне ў Польшчы германскага імя Geryl[4]: circumspecto viro, consule civitatis Crosne… Iacobo Geril (1412 год)[5].
У Польшчы адзначаюцца прозьвішчы Герэла (Giereła, Gierełło, Giereło), Керэла (Kiereło) і Керэловіч (Kierełowicz)[6].
Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: et aliam viam, que vadit ad Gerylo (7 чэрвеня 1492 году)[7]; et Annae Kierulowna (18 жніўня 1710 году)[8]; wieś Wozowniki… Franciszek Gierel (23 красавіка 1755 году)[9]; Symon Gierulewicz, Tadeusz Gerulewicz… Zygmunt Gierulewicz (9 лютага 1791 году)[10].
Носьбіты[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
Керэлі (Kierel) — прыгонныя зь вёсак Навасядаў і Мікуцянаў (Ашмянскі павет), якія ўпамінаюцца ў XIX стагодзьдзі[12].
Герловічы (Gerłowicz) і Герулевічы (Gierulewicz) — літоўскія шляхецкія роды зь Вільні[13].
Герловічы (Gierłowicz) гербу Геральт — літоўскі шляхецкі род з Троцкага павету[14].
Гірыловічы (Giryłowicz) — шляхецкі род Рэчы Паспалітай з Жытоміру[15].
У актах Вялікага Княства Літоўскага ўпамінаўся маёнтак Гарылішкі каля Вялёны[16].
На гістарычнай Віленшчыне існуе вёска Керэлі, у гістарычнай Прусіі — Гералішкі.
Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- ^ Kapff R. Deutsche Vornamen: mit den von ihnen abstammenden Geschlechtsnamen sprachlich erläutert. — Nürtingen am Neckar, 1889. S. 38.
- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 573.
- ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule du VIe au XIIe siècle. T. I: Les noms issus du germanique continental et les créations gallo-germaniques. — Paris, 1971. P. 98.
- ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. T. 7: Suplement. Rozwiązanie licznych zagadek staropolskiej antroponimii. — Kraków, 2002. S. 214.
- ^ Słownik staropolskich nazw osobowych. T. 2. — Wrocław, 1968—1970. S. 169.
- ^ Walkowiak J. B. Litewskie nazwiska Polaków: słownik etymologiczno-frekwencyjny. — Poznań, 2019. S. 121, 169.
- ^ Kodeks dyplomatyczny katedry i diecezji Wilenskiej. T. 1, z. 2: 1468—1501. — Kraków, 1939. S. 444.
- ^ Memoriale Fratrum Minorum Conventualium Vilnensium (1702—1832). — Vilnae, 2020. P. 62.
- ^ Акты издаваемые Виленской комиссией для разбора древних актов. Т. 35. — Вильна, 1910. С. 29.
- ^ Akta sejmiku kowieńskiego z lat 1733—1795. — Warszawa, 2019. S. 486, 493.
- ^ Testamenty w księgach miejskich wileńskich z XVI i XVII wieku. Katalog. — Warszawa, 2017. S. 43.
- ^ Malewski Cz. Rodziny szlacheckie na Litwie w XIX wieku. — Warszawa, 2016. S. 382.
- ^ Malewski Cz. Rodziny szlacheckie na Litwie w XIX wieku. — Warszawa, 2016. S. 492, 498.
- ^ Malewski Cz. Rodziny szlacheckie na Litwie w XIX wieku. — Warszawa, 2022. S. 272.
- ^ Polska encyklopedja szlachecka. T. 5. — Warszawa, 1936. S. 286.
- ^ Indeks alfabetyczny miejscowości dawnego wielkiego Księstwa Litewskiego: A—K (Abakanowicze — Kujany). Wilno, 1929. S. 185.