Герута (імя)
| Герута лац. Gieruta / Hieruta | |
| Gerutha | |
| Паходжаньне | |
|---|---|
| Мова(-ы) | германскія |
| Утворанае ад | Gero + суфікс з элемэнтам -т- (-t-) |
| Іншыя формы | |
| Варыянт(ы) | Герут, Геруць, Гаруць, Гіруць, Геруд, Керут |
| Зьвязаныя артыкулы | |
| якія пачынаюцца з «Герута» | |
Герута, Герут (Геруць, Гаруць, Гіруць, Геруд, Керут) — жаночае і мужчынскае імёны, а таксама вытворнае ад іх прозьвішча.
Паходжаньне
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Герута[1] або Герут (Gerutha, Geruthus) — імя германскага паходжаньня[2], якое зьвязваюць зь імём Гера[3]. Іменная аснова -гер- (-гар-, -гір-) (імёны ліцьвінаў Гералт, Гермонт, Бутгер; германскія імёны Gerolt, Geromont, Butger) паходзіць ад стараісьляндзкага geirr, стараверхненямецкага gēr 'дзіда'[4]. Антрапанімічны суфікс-пашыральнік -ут- (-ut-) адзначаецца як у германскіх, так і ў славянскіх мовах[5].
У Польшчы гістарычна адзначаўся германскі антрапонім Герута (Gieruta)[6].
У Прусіі бытавала імя Garute / Geruthe[7].
У Польшчы адзначаюцца прозьвішчы Геруць (Gieruć) і Керуць (Kieruć)[8].
Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: Blasius Gerudou, Lithuanus (1569 год)[9]; Gierucie (1744 год)[10].
Носьбіты
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- Герута — легендарная каралева ютаў, маці Амледа
- Ян Венцлававіч Керут — расенскі зямянін, які ўпамінаецца ў 1572 годзе[11]
Керут (Kerrutt) — прозьвішча, гістарычна зафіксаванае на тэрыторыі цяперашняй Летувы[12].
У актах Вялікага Княства Літоўскага ўпамінаўся маёнтак Керуцішкі ў Троцкім ваяводзтве[13].
На гістарычнай Гарадзеншчыне існуе вёска Геруцева, на гістарычнай Ашмяншчыне — Гіруці, на гістарычнай Меншчыне — Гаруцішкі, на гістарычнай Браслаўшчыне дзьве вёскі з назвай Геруцішкі.
Крыніцы
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- ^ Райтаровська Н. Загадка походження Рагнара Лодброка // Феномен Європи: від традиційного до сучасного: збірник матеріалів студентсько-аспірантської наукової конференції (Львівський університет імені Івана Франка, 10-11 листопада 2017 р.). — Львів, 2017. С. 76.
- ^ Nielsen O. Olddanske personnavne. — Kjøbenhavn, 1883. S. 29—30.
- ^ Горенко О. Антропонімічний вимір постмодерної літератури. Монографія. — Берегове-Ужгород, 2020. С. 63.
- ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule du VIe au XIIe siècle. T. I: Les noms issus du germanique continental et les créations gallo-germaniques. — Paris, 1971. P. 98.
- ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. T. 5: Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego. — Kraków, 1997. S. 204.
- ^ Słownik historyczno-etymologiczny antroponimów ziemi chełmskiej (XVI—XVII wiek). — Warszawa, 2017. S. 98.
- ^ Trautmann R. Die altpreußischen Personennamen. — Göttingen, 1925. S. 28.
- ^ Walkowiak J. B. Litewskie nazwiska Polaków: słownik etymologiczno-frekwencyjny. — Poznań, 2019. S. 121, 170.
- ^ Die matrikel der Universität Königsberg i. Pr. Bd. 1: Die Immatrikulationen von 1544—1656. — Leipzig, 1910. S. 46.
- ^ Diecezja Wileńska, 1744, Pawet, 20 лютага 2011 г.
- ^ Опись документов Виленского центрального архива древних актовых книг. Вып. 1. ― Вильна, 1901. С. 24.
- ^ Lietuvių pavardžių žodynas. T. 1. — Vilnius, 1985. P. 978.
- ^ Indeks alfabetyczny miejscowości dawnego wielkiego Księstwa Litewskiego: A—K (Abakanowicze — Kujany). Wilno, 1929. S. 328.