Гавіла
| Гавіла лац. Gaviła / Haviła | |
| Gavilo | |
| Паходжаньне | |
|---|---|
| Мова(-ы) | германскія |
| Утворанае ад | Gawo + суфікс з элемэнтам -к- (-k-) |
| Іншыя формы | |
| Варыянт(ы) | Гавуль |
| Зьвязаныя артыкулы | |
| якія пачынаюцца з «Гавіла» | |
Гавіла (Гавуль) — мужчынскае імя і вытворнае ад яго прозьвішча.
Паходжаньне[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- Асноўны артыкул: Імёны ліцьвінаў
Гавіла, пазьней Гавуль (Gavilo, Gaul[1]) — імя германскага паходжаньня[2]. Іменная аснова -гаў- (імёны ліцьвінаў Гавень, Гаўвід, Гаўгонт; германскія імёны Gavienus, Gauwida, Gavigunt) паходзіць ад гоцкага gawi[3], германскага gaawja 'мясцовасьць, багатая воднымі крыніцамі; месца пасяленьня'[4].
У 1637 годзе ў Каралявецкім унівэрсытэце навучаўся Johannes Albertus Gevel, Regiomontanus Prussus[5].
Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: на бояръ и на сторожовъ господарьскихъ Городенского жъ повѣту… на Болтромея а Павла, а Стася Говиловичовъ (9 ліпеня 1539 году)[6].
Носьбіты[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
Гавулі (Gawul) — прыгонныя зь вёскі Крукаў (каля Камаяў), якія ўпамінаюцца ў XIX стагодзьдзі[8].
Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- ^ Heintze A. Die deutschen Familien-Namen, geschichtlich, geographisch, sprachlich. — Halle, 1903. S. 142.
- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 622.
- ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule du VIe au XIIe siècle. T. I: Les noms issus du germanique continental et les créations gallo-germaniques. — Paris, 1971. P. 107.
- ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. T. 5: Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego. — Kraków, 1997. S. 63.
- ^ Die matrikel der Universität Königsberg i. Pr. Bd. 1: Die Immatrikulationen von 1544—1656. — Leipzig, 1910. S. 384.
- ^ Акты издаваемые Виленской археографической комиссией. Т. 17. Акты Гродненского земского суда. — Вильна, 1890. С. 16.
- ^ Алфавитный список землевладельцев Ковенской губернии. — Ковна, 1889. С. 104.
- ^ Malewski Cz. Rodziny szlacheckie na Litwie w XIX wieku. — Warszawa, 2022. S. 151.