Вайшыла
| Вайшыла лац. Vajšyła | |
| Vuisilo | |
| Паходжаньне | |
|---|---|
| Мова(-ы) | германскія |
| Утворанае ад | Woyscha + суфікс з элемэнтам -л- (-l-) Wiso + суфікс з элемэнтам -л- (-l-) |
| Іншыя формы | |
| Варыянт(ы) | Войшыл, Войшэль |
| Зьвязаныя артыкулы | |
| якія пачынаюцца з «Вайшыла» | |
Вайшыла (Войшыл, Войшэль) — мужчынскае імя і вытворнае ад яго прозьвішча.
Паходжаньне
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Вуйсіла, пазьней Вушыль або Вошэль (Vuisilo[1], Wuschil, Woschel) — імя германскага паходжаньня[2]. Іменная аснова -войш- (імёны ліцьвінаў Войсін, Войшымунд, Войсяд; германскія імёны Vussin, Vuisimundo, Vuisadus) паходзіць ад гоцкага і бургундзкага waiþs 'паляваньне', гоцкага waiþja 'паляўнічы'[3] або ад асновы -віс- (-віз-, -веш-)[4][5] (пазьнейшай -вайс-[6]).
У Прусіі бытавала імя Waisil / Waysel / Wosil / Waissel / Waysil (1289, 1329, 1347, 1381 і 1398 гады)[7].
У Польшчы адзначаюцца прозьвішчы Вайсель (Wajsiel) і Вайшэль (Wajszel)[8].
Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: Wayselisken (Паведамленьні аб літоўскіх дарогах)[9]; domini Voychil (1449 год)[10]; в Дорсунишском повете шестьдесят чоловеков… а Воишила Кучевича (26 студзеня 1516 году)[11]; Woysziel Poczuyko[12], na Hyndrykowcziznye y na Wayszielyowcziznye obapul drogy s Klieczka do Szuchlyscz[13] (1552—1555 гады); села Войшили… село Войшили (1554 год)[14]; et Ioanni Woiszyło, ex comitiva dni Telephuss (5 лістапада 1612 году)[15]; Paulina Wojszyłowicz (1883 год)[16]; Władysława Wojszył (1908 год)[16].
Носьбіты
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- Войшэль Пачуйка — пінскі мешчанін, які ўпамінаецца паміж 1552 і 1555 гадамі
- Ячка Вайшалевіч — сьвятар Саборнай царквы ў Пінску ў другой палове XVI стагодзьдзя[17]
Крыніцы
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- ^ Kremer D. Die Germanischen Personennamen in Katalonien // Estudis romànics. Nr. 14, 1972. S. 234.
- ^ Reichert H. Die deutschen Familiennamen: nach breslauer quellen des 13. und 14. Jahrhunderts. — Breslau, 1908. S. 56.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 17.
- ^ Schmittlein R. Toponymes finnois et germaniques en Lituanie // Revue internationale d’onomastique. Nr. 2, 1948. P. 101, 102.
- ^ Schmittlein R. Les noms d’eau de la Lituanie (suite) // Revue internationale d’onomastique. Nr. 3, 1964. P. 167.
- ^ Gottschald M. Deutsche Namenkunde: Unsere Familiennamen nach ihrer Entstehung und Bedeutung. — Berlin, 2006. S. 522.
- ^ Trautmann R. Die altpreußischen Personennamen. — Göttingen, 1925. S. 113, 121.
- ^ Walkowiak J. B. Litewskie nazwiska Polaków: słownik etymologiczno-frekwencyjny. — Poznań, 2019. S. 345.
- ^ Scriptores rerum Prussicarum. Bd. 2. — Leipzig, 1863. S. 701.
- ^ Rowell S. C. Winning the Living by Remembering the Dead? Franciscan Tactics and Social Change in 15th century Vilnius // Tarp istorijos ir būtovės. Studijos prof. E. Gudavičiaus 70-mečiui. Vilnius, 1999. P. 119.
- ^ Lietuvos Metrika. Knyga 9 (1511—1518). — Vilnius, 2002. P. 179.
- ^ Писцовая книга Пинского и Клецкого княжеств, составленная Пинским старостою Станиславом Хвальчевским в 1552—1555 г. — Вильна, 1884. С. 17.
- ^ Писцовая книга Пинского и Клецкого княжеств, составленная Пинским старостою Станиславом Хвальчевским в 1552—1555 г. — Вильна, 1884. С. 535.
- ^ Археографический сборник документов, относящихся к истории Северо-западной Руси. Т. 8. — Вильна, 1870. С. 45.
- ^ Материалы к истории Московского государства. Вып. 2. — Варшава, 1898. С. 70.
- ^ а б Butrymańce, Geneteka baza Polskiego Towarzystwa Genealogicznego
- ^ Писцовая книга Пинского и Клецкого княжеств, составленная Пинским старостою Станиславом Хвальчевским в 1552—1555 г. — Вильна, 1884. С. XXVI.