Дыдэла

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі
Dedela
Паходжаньне
Мова(-ы) германскія
Утворанае ад Dedo + суфікс з элемэнтам -л- (-l-)
Іншыя формы
Варыянт(ы) Дэдэла, Дзідзель, Дзедзель
Зьвязаныя артыкулы
якія пачынаюцца з «Дыдэла»

Дыдэла (Дзідзель), Дэдэла (Дзедзель) — мужчынскае імя і вытворнае ад яго прозьвішча.

Паходжаньне[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Асноўны артыкул: Імёны ліцьвінаў

Дэдыла, Дэдэла або Дэтула (Dedila, Dedela, Detula) — імя германскага паходжаньня[1][2].

Этымалягічны слоўнік старапольскіх асабовых імёнаў, выдадзены Польскай акадэміяй навук, адзначае гістарычнае бытаваньне ў Польшчы германскага імя Dedel[3].

Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: у шесть служобъ в Роготнои… Петка Деделя (16 ліпеня 1505 году)[4]; Я Дорота Матеевая Диделевича (30 кастрычніка 1538 году)[5]; Ян Диделовичъ (1567 год)[6]; Jan Dedela (20 лістапада 1604 году)[7]; Detelowicz (1636 год)[8]; Catharina Dziedełowa (1689 год)[9]; Jerzy Dedeło… Stanisław Dedeło… Józef Dedeło… Jakub Dedeło (сакавік 1798 году)[10][a].

Носьбіты[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Дэдэлы (Dedeło) — прыгонныя зь вёсак Велюцянаў і Жвірбляў (Віленскі павет), якія ўпамінаюцца ў XIX стагодзьдзі[15].

Дыдзюлі (Dydziul) гербу Гіпацэнтаўр — літоўскі шляхецкі род зь Віленскага павету[16].

На 1910 год існаваў фальварак Дзядзілава (Дзедзілова) у Сеньненскім павеце Магілёўскай губэрні[17].

Глядзіце таксама[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Заўвагі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  1. ^ Таксама:
    • Дзедзігалд (адзначалася старажытнае германскае імя Tedgaud[11]): въ Дедикголда Кгоневича и въ его детеи, Станка а в Хръщона, землю их отчинную (2 ліпеня 1493 году)[12];
    • Дэдэкінд: Dedekind radca Kamery (1799 год)[13]

Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  1. ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 388.
  2. ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule. T. III: Les noms de personnes contenus dans les noms de lieux. — Paris, 1985. P. 65—66.
  3. ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. T. 5: Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego. — Kraków, 1997. S. 34.
  4. ^ Lietuvos Metrika. Knyga 6 (1494—1506). — Vilnius, 2007. P. 60.
  5. ^ Сборник палеографических снимков с древних грамот и актов, хранящихся в Виленском центральном архиве и Виленской публичной библиотеке. Вып. 1. — Вильна, 1884. С. 14.
  6. ^ Литовская метрика. Отд. 1. Ч. 3. — Петроград, 1915. С. 538.
  7. ^ Lietuvos inventoriai XVII a. — Vilnius, 1962. P. 22.
  8. ^ Paknys M. Vilniaus miestas ir miestieèiai 1636 m.: namai, gyventojai, sveèiai. — Vilnius, 2006. P. 150.
  9. ^ Walkowiak J. Współczesne nazwiska Polaków o możliwej genezie litewskiej nieobecne w LPŽ, poświadczone w kartotece antroponimicznej LKI // Onomastica (Wrocław). T. 64, 2020. S. 215.
  10. ^ Акты издаваемые Виленской комиссией для разбора древних актов. Т. 38. — Вильна, 1914. С. 378, 380, 382.
  11. ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 1389.
  12. ^ Lietuvos Metrika. Knyga 3 (1440—1498). — Vilnius, 1998. P. 73.
  13. ^ Dacewicz L. Antroponimia Białegostoku w XVII—XVIII wieku. — Białystok, 2001. S. 102.
  14. ^ Яўген Анішчанка, Уснаж, Курчевцы, Вишневка инвентарь 1770 г., Архіў гісторыка Анішчанкі, 20 ліпеня 2016 г.
  15. ^ Malewski Cz. Rodziny szlacheckie na Litwie w XIX wieku. — Warszawa, 2016. S. 731.
  16. ^ Malewski Cz. Rodziny szlacheckie na Litwie w XIX wieku. — Warszawa, 2016. S. 463.
  17. ^ Список населенных мест Могилевской губернии. — Могилев, 1910. С. 169.