Вітаўт

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі
Перайсьці да навігацыі Перайсьці да пошуку
Вітаўт
Vitaŭt Vialiki. Вітаўт Вялікі (XVIII).jpg
Вітаўт. Невядомы мастак, XVII—XVIII стст.
Pechat vitovt3.png Вялікі князь літоўскі
1392 — 1430
Папярэднік Ягайла
Наступнік Сьвідрыгайла Альгердавіч
Асабістыя зьвесткі
Нарадзіўся 1350(1350), Старыя Трокі
Памёр 27 кастрычніка 1430, Трокі
Пахаваны Касьцёл Сьвятых Станіслава і Ўладзіслава, Вільня
Нашчадкі Соф'я Вітаўтаўна
Дынастыя Гедзімінавічы
Жонкі 1-я: Марыя Лукомская
2-я: Ганна Сьвятаслаўна
3-я: Юліяна Альшанская
Бацька Кейстут
Маці Бірута

Вітаўт Вялікі (у каталіцтве Віганд і Аляксандар, у праваслаўі Аляксандар; 1350 — 27 кастрычніка 1430) — вялікі князь літоўскі (1392—1430, фармальна з 1401), князь гарадзенскі і троцкі.

Вітаўт — адзін з найвыдатнейшых гаспадароў Вялікага Княства Літоўскага[2], за сваю дзейнасьць атрымаў найменьне Вялікі[3][4].

Імя[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Паходжаньне[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Асноўны артыкул: Вітаўт (імя)
Вітаўт у маладыя гады. Невядомы мастак, XVIII ст.[5]

Агульнапрынятага тлумачэньня імя Вітаўт няма. Існуе некалькі гіпотэзаў, якія ўмоўна можна вызначыць як «хрысьціянскую», «летувіскую», «славянскую», «скандынаўскую» і «індаэўрапейскую» (збліжаную з германскімі і кельцкімі мовамі[6]).

Адна зь першых спробаў растлумачыць імя Вітаўт належыць лінгвісту Ўладзіславу Юргевічу. У сваёй працы, апублікаванай у 1883 годзе, ён прыводзіў памяншальную форму Віцюта празь якую выводзіў Вітаўта ад хрысьціянскага імя Вікенці[7].

У летувіскай гістарычнай навуцы імёны вялікіх князёў літоўскіх называць «старажытнымі летувіскімі імёнамі», хоць пры гэтым прызнаюць, што іх цяжка патлумачыць з пункту гледжаньня летувіскай мовы[8]. Прычыну такой супярэчнасьці летувіскія дасьледнікі тлумачаць тым, што г.зв. «летувіскія» двухасноўныя імёны (у адрозьненьне ад аналягічных славянскіх) гістарычна страцілі сваю сэмантыку[8], тым часам летувіская мова (якую параўноўваюць з санскрытам і старажытнагрэцкай мовай) лічыцца адной з найбольш архаічных моваў, бо яна ў найбольшай ступені захавала асаблівасьці праіндаэўрапейскай мовы[9]. Сучасны летувіскі гісторык Томас Баранаўскас тлумачыць імя Вітаўт (лет. Vytautas) празь летувіскую мову як «Той, каго ўбачыў народ» (лет. išvydo[a] — «ён убачыў» і лет. tauta — «народ»). Тым часам у сярэдзіне XIX ст. высоўваліся іншыя тлумачэньні: летувіс Даўгдарыс у газэце «Tygodnik petersburski» (ад 17 ліпеня 1850) перакладаў імя «Вітаўт» як «Той, хто паганяе», у тым жа выданьні іншы летувіскі аўтар Даніла прапаноўваў пераклад «Той, хто можа дагнаць». Гэтыя тлумачэньні Ўладзіслаў Юргевіч вызначыў як «кур’ёзныя»[11].

Гісторык Юзэф Пузына выводзіў імя Вітаўт ад скандынаўскага імя Вітгоўд[12]. Сучасны беларускі гісторык Вітаўт Чаропка, згадваючы меркаваньне Юзэфа Пузыны і не адкідаючы вэрсіі Ўладзіслава Юргевіча, выводзіць імя Вітаўт ад славянскага паганскага бога Сьвятавіта, альбо тлумачыць з славянскіх моваў як «жаданы» або «гаспадар» (гэтак жа, як і імя Віцень)[13].

Беларускі гісторык Павал Урбан у сваёй кнізе «Старажытныя ліцьвіны» супастаўляе імя Вітаўт з наступнымі адпаведнікамі: чэска-мараўскімі Вітаслаў (князь у Мараўскай дзяржаве) і Вітка, германскімі Віта і Вітас (Вітус). Тым часам грамата Жыгімонта Кейстутавіча ўпамінае сьведку Віту Радчынскага[14]. Павал Урбан паказвае на тое, што значэньне «народ» напраўду мелі германскія словы theud, teuto, touto, teut і падобныя, тым часам памянёнае летувіскае tauta на той час ужывалася ў значэньні «зямля», «краіна» народу. З улікам азначэньня першай часткі імя праз даволі пашыраныя ў тагачаснай Эўропе лацінскія словы (vita, vi, vices і падобныя), якія маюць грэцкія, кельцкія і, урэшце, індаэўрапейскія аналягі і азначаюць «сілу», «жыцьцё», «жыцьцёвую сілу», імя Вітаўт значыла, відаць, «Сіла народу»[15]. Аналягічныя тлумачэньні прыводзіць і гісторык беларускай літаратуры Алесь Бразгуноў[16].

Формы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

У гістарычных крыніцах сустракаюцца наступныя варыянты імя вялікага князя: Юрьи Витовтович (1342, 1351), Витовтъ (1382, 1392, 1400), Витольдъ (1388), Витольтъ (1389), Witawdus (1423, 1424), Witawd (1430), Witawt, Witowt, Stanislaus Witoutowicz[15].

Паводле Вітаўта Тумаша, Вітальд — лаціназаваная форма ад Вітаўт[17].

Біяграфія[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Раньнія гады[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Ягайла кідае Вітаўта і Кейстута ў вязьніцу. В. Герсан, 1873 г.

Сын вялікага князя Кейстута і Біруты, стрыечны брат Ягайлы. З раньняга веку ўдзельнічаў у войнах супраць Масквы і Тэўтонскага ордэна. У 1374 годзе атрымаў у валоданьне Гарадзенскае княства. Па сьмерці вялікага князя Альгерда (1377 год) падтрымаў свайго бацьку ў змаганьні за сталец. У час перамоваў зь Ягайлам у Вільні (1382 год), Вітаўта разам з Кейстутам схапілі і зьмясьцілі ў Крэўскі замак. У замку Кейстута задушылі, аднак Вітаўт пры дапамозе жонкі Ганны Сьвятаслаўны здолеў уцячы. Празь Берасьце і Мазовію прыбыў у Прусію, дзе 21 кастрычніка 1383 году прыняў каталіцтва і імя Віганд. Па вяртаньні на радзіму ў 1384 годзе перайшоў у праваслаўе і атрымаў імя Аляксандар, аднак пазьней вярнуўся ў каталіцтва, захаваўшы другое імя.

Калі польскія фэўдалы, выкарыстоўваючы Крэўскую унію (1385 год) і каранацыю вялікага князя Ягайлы на польскі сталец, наважыліся падпарадкаваць сабе Вялікае Княства Літоўскае ўзначаліў змаганьні супраць іх. З дапамогай рыцараў Лівонскага ордэна ў час вайны (1389—1392) скінуў намесьніка Ягайлы на літоўскім стальцы — свайго стрыечнага брата Скіргайлу і пачаў кіраваць дзяржавай незалежна ад польскага караля. У выніку ўзброенага змаганьня, а потым кампраміснага пагадненьня (1392 год) зь Ягайлам літоўскія фэўдалы абаранілі сваю самастойнасьць, а Вітаўт стаў гаспадаром (вялікім князем) Літоўскай дзяржавы[18].

Унутраная палітыка[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Вітаўт і Ягайла моляцца напярэдадні Грунвальдзкай бітвы. Я. Матэйка, 1855 г.

Праводзіў палітыку цэнтралізацыі дзяржавы і ўмацаваньня велікакняскай улады. Паступова ліквідаваў буйныя ўдзельныя княствы, аддаючы родным і стрыечным братам менш значныя ўдзелы. Да дзяржаўнага кіраваньня (удзел у соймах і радзе) далучаў вайскова-служылы стан, за службу раздаваў шляхце землі.

Найвышэйшыя пасады пры Вітаўце займалі баяры, што паходзілі зь беларускай этнічнай тэрыторыі, зь іх складалася і атачэньне вялікага князя. Напрыклад, на Соленскай сустрэчы з крыжацкім пасольствам у 1397 годзе Вітаўта суправаджалі князі Юры Пінскі, Міхал Заслаўскі, Аляксандар Старадубскі, Іван Гальшанскі і Іван Друцкі[19].

За Вітаўтам старабеларуская мова (якая тады называлася «літоўскаю») па-ранейшаму мела статус афіцыйнай; лаціна пачала ўжывацца ў дачыненьнях з Заходняй Эўропай і ў каталіцкім касьцёле[20].

Замежная палітыка[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Вялікая пячаць Вітаўта, 1407 г.

У 1391 годзе выдаў сваю дачку Соф’ю Вітаўтаўну замуж за маскоўскага гаспадара Васіля I. Актыўна падтрымліваў сэпаратысцкія тэндэнцыі Цьвярскога і Разанскага княстваў, што выступалі супраць цэнтралізаванай палітыкі Масквы.

Умешваўся ў справы нямецкага ордэна і неаднаразовымі перамогамі ледзь не ліквідаваў яго. Дзеля дасягненьня палітычных мэтаў і замацаваньня хаўруса з Тэўтонскім ордэнам чатырохразова (у 1384, 1389, 1398 і 1404 гадох[3]) аддаваў ордэну Жамойць. Неаднаразовае выкарыстаньне Жамойці ў шматлікіх палітычных камбінацыях сьведчыць пра тое, што Вітаўт не ставіўся да яе як да роднай зямлі[21].

Вёў бесьперапыннае змаганьне з татарамі, ачысьціў ад іх усю тэрыторыю паміж Дняпром і Азоўскім морам і адтуль некалькі тысячаў татараў перасяліў у Літву. У 1399 годзе пацярпеў паразу ад тамэрланаўскага вайскавода Эдыгея на рацэ Ворскле, у выніку праваліліся яго пляны панаваньня над усімі землямі Русі і Залатой Арды. Нягледзячы на гэта, Вітаўт захаваў кантроль Літоўскай дзяржавы над Паўночным Прычарнамор’ем. Але паразу на Ворскле выкарыстала Польшча, прымусіўшы Вітаўта падпісаць новую унію.

Рэлігійныя справы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Падпісаўшы пад націскам польскага кліру Віленска-Радамскую (1401 год) і Гарадзельскую (1413 год) уніі, Вітаўт фактычна даў каталікам перавагі ў дзяржаўным жыцьці краіны, што стала адной з прычынаў працяглага рэлігійнага змаганьня ў Літоўскай дзяржаве і значна аслабляла яе.

Каб дагадзіць праваслаўным жыхаром, Вітаўт у 1415 годзе аднавіў у Вялікім Княстве Літоўскім незалежную ад Масквы Літоўскую мітраполію. Першым мітрапалітам на Наваградзкім саборы абралі Рыгора Цамблака[22].

Вайсковыя здабыткі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Пахаваньне Вітаўта. Мініятура, 1443 г.

Значна пашырыў тэрытарыяльныя межы Вялікага Княства Літоўскага. У 1395 годзе ўлучыў у склад дзяржавы Смаленск, а ў 1398 годзе дамогся прызнаньня залежнасьці Ноўгарада Вялікага ад Вялікага Княства Літоўскага. У выніку вайны з Маскоўскай дзяржавай у 1408 годзе вызначыў мяжу рэкамі Уграа і Акой. У 1420-я гады падпарадкаваў свайму ўплыву Цьвярское і Пскоўскае княствы.

Маскоўскі гаспадар Васіль I зьвяртаўся да Вітаўта ў граматах «Господин и отец мой», што сьведчыла пра пратэктарат вялікага князя. Сам Вітаўт лічыў зяця сваім васалам. Па сьмерці Васіля I (1425 год) згодна зь ягоным тэстамэнтам Вітаўт лічыўся апекуном малалетняга Васіля II (свайго ўнука) і Маскоўскай дзяржавы[20].

У час Грунвальдзкай бітвы (1410 год) узначальваў літоўскія войскі (Полацкая, Віцебская, Гарадзенская, Пінская, Ваўкавыская, Лідзкая, Новагародзкая, Смаленская, Слонімская, Старадубская, Кіеўская, Амсьціслаўская і інш. харугвы), якія былі асноўнай сілай у разгроме крыжакоў. Па гэтай перамозе паводле Мельнскай дамовы (1422 год) Вялікае Княства Літоўскае вярнула сабе Жамойць.

Вынікі валадараньня[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

За Вітаўтам Вялікае Княства Літоўскае дасягнула найбольшай магутнасьці і памераў: ад Пскоўскай мяжы да Чорнага мора і ад Акі і Курску да Галічыны. З мэтай узмацніць міжнародны прэстыж дзяржавы і сваё становішча ён двойчы (у 1429 і 1430 гадох) рабіў захады і ўчыняў зьезды наймагутнейшых валадароў Эўропы, каб прыняць каралеўскі тытул і карону. Але польскія магнаты затрымалі імпэратарскіх паслоў, што везьлі карону. Састарэлы Вітаўт ня вытрымаў гэтай дыпляматычнай паразы і памёр у Троках. Спачыў у Віленскім катэдральным касьцёле.

У часе княжаньня Вітаўта самакіраваньне паводле Магдэбурскага права атрымалі Берасьце (1390) і Горадня (1391, няпоўнае).

У 1413 годзе Віцебск, Полацак, Вільню і Горадню у почце Вітаўта наведаў Геранім Праскі (паплечнік Яна Гуса), які пераконваў Вітаўта прыязна ставіцца да гусітаў[23]. У 1422 годзе на дапамогу нацыянальна-вызвольнаму руху гусітаў у Чэхію прыбыў намесьнік Вітаўта, унук Альгерда, Жыгімонт Карыбутавіч з 5-тысячным літоўскім войскам. На чале сваіх гусіцкіх паплечнікаў у 1424 годзе ён заняў Прагу, дзе абвясьціў сябе каралём і пэўны час імкнуўся ўмацаваць сваю ўладу. Але з прычыны ўскладненай сытуацыі ў Вялікім Княстве Літоўскім вярнуўся на бацькаўшчыну.

Па сьмерці Вітаўта вялікім князем прызначылі Сьвідрыгайлу. У хуткім часе яго скінуў і заняў літоўскі сталец брат Вітаўта Жыгімонт Кейстутавіч.

Галерэя[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Графічныя партрэты[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  • Графічныя партрэты Вітаўта Вялікага

  • На стальцы. Невядомы мастак, 1555 г.

  • Невядомы мастак, 1830 г.

  • Невядомы мастак, 1831 г.

  • J. Hesse, 1842 г.

  • Невядомы мастак, 1836 г.

  • А. Тамашэўскі, 1837 г.

  • А. Клюкоўскі, 1850 г.

  • Ю. Палкоўскі, 1864 г.

  • Невядомы мастак, 1885 г.

Творы малярства[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  • Я. Зянкевіч, 1864 г.

  • Невядомы мастак, каля 1930 г.

  • Невядомы мастак, 2-я палова XIX ст.

  • Невядомы мастак, 1-я палова XX ст.

Пячаці[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  • Пячаці Вітаўта Вялікага

  • 1379 г.

  • 1385 г.

  • 1390 г.

  • 1397 г.

  • 1404 г.

  • 1414 г.

  • 1418 г.

  • 1426 г.

Гербы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  • Гербы Вітаўта Вялікага

  • 1416 г.

  • 1460—1464 гг.

  • 1483 г.

  • 1536 г.

Народная памяць[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Вялікае Княства за Вітаўтам

Памяць пра вялікага князя Вітаўта ўстойліва замацавалася ў тапаніміі Вялікага Княства Літоўскага XVI—XVIII стагодзьдзяў. Дасьледнікі адзначаюць, што ў дакумэнтах гэтага пэрыяду фігуруе дастаткова шмат назваў геаграфічных ды іншых аб’ектаў, зьнітаваных зь імем вялікага князя:

25 ліпеня 2009 году ў Берасьці адкрылася скульптурная кампазыцыя, прысьвечаная 990-гадовай гісторыі места. Сярод шасьці бронзавых фігураў у кампазыцыі помніка тры скульптуры гістарычных дзеячоў — Вітаўта, Мікалая Радзівіла «Чорнага» і князя Васількавіча[24].

Папярэднік
Ягайла 		Вялікі князь літоўскі
1392—1430 		Наступнік
Сьвідрыгайла

Заўвагі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  1. ^ Расейскі дасьледнік Уладзімер Ягораў зьвяртае ўвагу на не сустраканае ў выпадку тлумачэньня іншых «старажытных летувіскіх імёнаў» ужываньне формы дзеяслова ў трэцяй асобе мінулага часу, тым часам у інфінітыве (išvysti — убачыць) і аснове цяперашняга часу (išvyst-) гэтага жа дзеяслова адсутнічае спалучэньне vyd-[10]

Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  1. ^ а б А. Э. Витовт // Энциклопедический словарь — СПб.: Брокгауз — Ефрон, 1892. — Т. VIа. — С. 574–576.
  2. ^ Ермаловіч М. Вітаўт // ЭГБ. Т. 2. — Менск, 1994. С. 304.
  3. ^ а б Грыцкевіч А. Вітаўт // ВКЛ. Энцыкл. Т. 1. — Менск, 2005. С. 447.
  4. ^ Vitaŭt // Zaprudnik J. Historical dictionary of Belarus. — Lamham. — London, 1998. P. 219.
  5. ^ Чаропка В. Великий князь Витовт. — Минск: ФУАинформ, 2010. С. 5.
  6. ^ Старажытныя ліцьвіны: мова, паходжаньне, этнічная прыналежнасьць. — Менск, 2001. С. 121.
  7. ^ Юргевич В. Опыт объяснения имён литовских князей // Чтения в императорском обществе истории и древностей российских. Кн. 3. — М., 1883. С. 25.
  8. ^ а б Литва. Краткая энциклопедия. — Вильнюс, 1989. С. 121.
  9. ^ Свяжынскі У. Літоўская мова // ВКЛ. Энцыкл. Т. 2. — Менск, 2005. С. 208.
  10. ^ Егоров В. Б. Литва versus Беларусь? Взгляд со стороны // Великий миф маленькой Летувы: сборник статей / А. Е. Тарас. — IBIK, 2016.
  11. ^ Юргевич В. Опыт объяснения имён литовских князей // Чтения в императорском обществе истории и древностей российских. Кн. 3. — М., 1883. С. 28.
  12. ^ Чаропка В. Паходжанне і радавод вялікіх князёў літоўскіх // Беларускі гістарычны часопіс. № 6 (?), 2001. С. 42—53.
  13. ^ Чаропка В. Імя ў летапісе. — Менск, 2003. С. 289.
  14. ^ Старажытныя ліцьвіны: мова, паходжаньне, этнічная прыналежнасьць. — Менск, 2001. С. 48.
  15. ^ а б Старажытныя ліцьвіны: мова, паходжаньне, этнічная прыналежнасьць. — Менск, 2001. С. 143.
  16. ^ Бразгуноў А. Генезіс імёнаў вялікіх князёў літоўскіх // Беларуская анамастыка. Гісторыя і сучаснасць: матэрыялы Міжнароднай навуковай канферэнцыі (Менск, 20 красавіка 2010 г.) / Нацыянальная акадэмія навук Беларусі, Інстытут мовы і літаратуры імя Якуба Коласа і Янкі Купалы; рэдкал.: І. Капылоў і інш.]. — Менск: Права і эканоміка, 2010. С. 209—213.
  17. ^ Тумаш В. Выбраныя працы. — Менск, 2002.
  18. ^ Арлоў У. Краіна Беларусь. Вялікае Княства Літоўскае. — KALLIGRAM, 2012. С. 59.
  19. ^ Ермаловіч М. Вітаўт // ЭГБ. Т. 2. — Менск, 1994. С. 305.
  20. ^ а б Грыцкевіч А. Вітаўт // ВКЛ. Энцыкл. Т. 1. — Менск, 2005. С. 448.
  21. ^ Арлоў У. Краіна Беларусь. Вялікае Княства Літоўскае. — KALLIGRAM, 2012. С. 158.
  22. ^ Арлоў У. Краіна Беларусь. Вялікае Княства Літоўскае. — KALLIGRAM, 2012. С. 60.
  23. ^ Будилович А. Не был ли православным человеком Иероним Пражский? // Христианское чтение. 1870, ч. I.
  24. ^ Вітаўт, Радзівіл Чорны і князь Васількавіч, Наша Ніва, 26 ліпеня 2009 г.

Літаратура[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Вонкавыя спасылкі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Спадчынныя
Герб Вялікага Княства Літоўскага «Пагоня»
Выбарныя
* — вялікія князі літоўскія, якія паводле тагачаснай практыкі абіраліся зь ліку толькі Ягайлавічаў, галіны дынастыі Гедзімінавічаў
Атрымана з «https://be-tarask.wikipedia.org/w/index.php?title=Вітаўт&oldid=2229891»