Альгерд

Альгерд
Альгерд (уяўны партрэт). З хронікі А. Гваньіні «Апісаньне эўрапейскай Сарматыі», 1578 г.
12-ы вялікі князь літоўскі
1345 — 1377
Папярэднік	Яўнут
Наступнік	Ягайла
Асабістыя зьвесткі
Нарадзіўся	1296
Памёр	24 траўня 1377
Нашчадкі	Ад Марыі: Андрэй Полацкі, Дзьмітры Бранскі, Уладзімер Кіеўскі, Карыгайла Чартарыйскі Ад Ульяніі: Ягайла, Скіргайла, Фёдар Альгердавіч, Дзьмітры Карыбутавіч, Лугвен Наўгародзкі, Аляксандар, Сьвідрыгайла усяго: 12 сыноў і 5 дачок
Дынастыя	Гедзімінавічы
Жонка	Марыя, Ульяна
Бацька	Гедзімін
Маці	Еўна

Альґе́рд (каля 1296 — травень 1377) — вялікі князь літоўскі (1345—1377), князь крэўскі і віцебскі; адзін з найбуйнейшых вайскаводаў Вялікага Княства Літоўскага. Пражыў больш за 80 гадоў, кіраваў дзяржавай 32 гады; бацька 12 сыноў, у тым ліку Ягайлы, Андрэя Полацкага, Сьвідрыгайлы, Скіргайлы, Уладзімера.

У часы Альгерда тэрыторыя Вялікага Княства Літоўскага павялічылася больш чым у 2 разы, а беларускія землі занялі цэнтральнае месца ў дзяржаве. Гэта забясьпечыла рост іхнай эканомікі, разьвіцьцё культуры, умацаваньне беларускай мовы як афіцыйнай.

Біяграфія

Паходжаньне і радавод

Альгерд адыходзіць ад Масквы, 1370. Мініятура летапіснага зводу XVI ст.

Сын Гедзіміна. Атрымаў ад бацькі Крэўскае княства.

У 1318 годзе ажаніўся зь віцебскай князёўнай Марыяй Яраслаўнай, а ў 1320 годзе па сьмерці цесьця атрымаў Віцебскае княства ў спадчыну.

У 1341 годзе вялікі князь Гедзімін падзяліў свае ўладаньні паміж сынамі. Альгерд, акрамя Віцебскага княства, атрымаў славутую фартэцыю Крэва і землі на рацэ Бярэзіне. У 1345 годзе ў хаўрусе з братам Кейстутам скінуў віленскага князя — свайго малодшага брата Яўнуту і стаў вялікім князем. Яўнут атрымаў Заслаўе, адкуль потым уцёк у Маскву, аднак пазьней зноў вярнуўся ў Заслаўе.

Пашырэньне межаў Вялікага Княства Літоўскага

Войны з Тэўтонскім ордэнам

Пасьпяхова змагаўся супраць агрэсіі Тэўтонскага ордэна (бітвы 1345, 1347, 1348, 1352, 1365, 1370 гадоў і інш.), у тым ліку выйграў цяжкую бітву з крыжакамі на рацэ Стрэве ў 1348 годзе. У 1341 годзе надаў дапамогу Пскоўскаму княству ў барацьбе супраць крыжакоў.

Збліжэньне ўсходнеславянскіх зямель

Вёў пасьпяховую палітыку, накіраваную на далейшае аб’яднаньне, эканамічнае і культурна-этнічнае збліжэньне ўсходнеславянскіх зямель у адзінай дзяржаве. Калі быў віцебскім князем, авалодаў Мажайскам. У 1340-я гады далучыў да Вялікага Княства Літоўскага Чарнігаўска-Северскае княства. У палітычнай залежнасьці ад Альгерда апынулася і Смаленскае княства (1350-я). Каля 1355 году далучыў да ўласнай дзяржавы Бранскае княства, у 1356, 1359 і 1362 — гарады Ржэў, Амсьціслаў, Тарапец.

Войны з татарамі

З 1351 году бесьперапынна вёў барацьбу з татарамі; у 1361—1362 гадох адваяваў у Залатой Арды Кіеўскае княства, усю Севершчыну і іншыя землі. У канцы 1362 году ў вялікай бітве Сініх Водах (каля ракі Бога) разграміў войскі трох татарскіх князёў — васалаў Залатой Арды і далучыў да Вялікага Княства Літоўскага Прычарнаморскія землі ў вусьці ракі Серата, басэйнах Днястра і Бога, паўднёвае Падняпроўе, Падольскую, Пераяслаўскую і Валынскую землі.

Удзельным князем Кіева пасадзіў свайго сына Ўладзімера, Падольле аддаў у кіраваньне новагародзкім князям Карыятавічам, войскі якіх складалі галоўную сілу ў бітве на рацэ Сініх Водах; з 1342 году ягоны сын Андрэй Полацкі стаў пскоўскім князем.

Войны з Маскоўскім княствам

Сьмерць Альгерда. Мініятура летапіснага зводу XVI ст.

У процівагу аб’яднаўчай палітыцы маскоўскага князя Дзьмітрыя Данскога падтрымліваў сэпаратысцкую барацьбу цьвярскіх князёў. Каб замацаваць зьвяз зь Цьвярскім княствам, па сьмерці першай жонкі пабраўся шлюбам з князёўнай Ульлянай Аляксандраўнай Цьвярской. Намер Альгерда скласьці антымаскоўскі хаўрус з ханам Джанібэкам скончыўся няўдачай.

Учыніў тры выправы на Маскву (1368, 1370, 1372). Аўтар «Хронікі Быхаўца» з захапленьнем адзначыў уменьне Альгерда паставіць свайго супраціўніка ў безвыходнае становішча і такім чынам прадыктаваць яму сваю волю. У патрэбны момант вялікі князь дзейнічаў рашуча і вынаходліва. Вось як летапісец апісвае завязку выправы Альгерда на Маскву. Маскоўскі князь Дзьмітры Іванавіч «без каждое прычыны, опустошивши докончания и приязнь и прыслал до великого князя Ольгерда посла своей со отповедию, а прыслал к нему огонь и саблю» і перадаў, што будзе ў Літве ўлетку. У адказ Альгерд перадаў маскоўскаму князю: «Я, дасть Бог, в него буду на Велик день, а поцалую его красным яйцом через шчыт сулицою». І сапраўды, раніцай на Вялікдзень ён нечакана зьявіўся на Паклоннай гары пад Масквой. Захоплены зьнянацку маскоўскі князь мусіў прасіць літасьці і міру.

Спрабаваў падпарадкаваць Вялікаму Княства Літоўскаму Пскоў і Ноўгарад (у 1342 годзе пскавічы прынялі на княжаньне ягонага сына Андрэя — вядомага ў гісторыі як Андрэй Полацкі), вёў барацьбу з Польшчай за Валынь і Падляшша (1349—1351, 1366). Такім чынам, Альгерду давялося ваяваць на поўдні — з татарамі, на захадзе — з Польшчай, на ўсходзе — з Масквой, на паўночным захадзе — з крыжакамі, на паўночным усходзе — з Ноўгарадам, Псковам і Цьвер’ю. Гэта патрабавала тытанічнага напружаньня і ўменьня. Галоўнае было апярэдзіць супраціўніка, перамагчы яго малой сілай.

Вынікі кіраваньня

За час княжаньня Альгерда тэрыторыя Вялікага Княства Літоўскага павялічылася ўдвая і яно стала найбольшай і наймагутнейшай дзяржавай сярэднявечнае Эўропы. Альгерд быў ня толькі выдатным вайскаводам, але і мудрым дзяржаўным дзеячом, меў вылучныя дыпляматычныя здольнасьці, набыў славу выдатнага будаўніка дзяржавы, які дбаў ня толькі пра яе моц, але і пра росквіт. У летапісе Паўночна-Ўсходняй Русі так характарызавалі высокія маральныя якасьці і здаровы лад жыцьця Альгерда: «… Ён, ня піў ні віна, ні піва, меў вялікі розум і падпарадкаваў многія землі, у тайне рыхтаваў свае паходы, ваюючы ня столькі колькасьцю, колькі ўменьнем» (апошнія словы гэтага выказваньня і ўзяў сабе на ўзбраеньне расейскі вайскавод А. Сувораў).

Станаўленьне статусу беларускае мовы ў ВКЛ

Пячатка Альгерда

У часы кіраваньня Альгерда аформілася беларуская дамінацыя ў Вялікім Княстве Літоўскім. За ім беларуская мова стала агульнадзяржаўнай мовай справаваньня і велікакняскага двара. Яна пасьпяхова абслугоўвала ўсе сфэры грамадзкага жыцьця і ўсе клясы. Па-беларуску пісаліся шматлікія акты, граматы, статуты і інш. Яна пранікла і ў царкоўна-рэлігійную сфэру. На беларускую мову перакладаліся аповесьці рэлігійнага зьместу, ствараліся жыціі і г. зв. «Хаджэньні» ў Палестыну і Канстантынопаль. Найбольш значным жанрам беларускай літаратуры заставаліся летапісы і хронікі, якія былі люстэркам грамадзка-палітычнага жыцьця тагачаснай Беларусі.

Пячаткі

Вядома вялікакняская пячатка Альгерда з выявай стралы і легендай: «ПЕЧАТЬ КН(ЯЗ)Я ВЕ(ЛИКОГ)О + ОЛГЕР(ДА)», прыблізна з 1366 году.

Дамова Альгерда і смаленскага князя Сьвятаслава Іванавіча з маскоўскім князем Дзьмітрам Іванавічам з 1371 году змацаваная падобнай вялікакняскай пячаткай Альгерда з выявай стралы, і імаверна, такой жа легендай (пашкоджана; у легендзе захаваліся літары Л И (імаверна, «ВЕЛИКОГО») І О).

Яшчэ вядома апісаньне вялікакняскае пячаткі з дамовы Альгерда і Кейстута з польскім каралём Казімерам у 1366 годзе. На той пячатцы была выява «Пагоні» і вакол яе рускі надпіс. Імаверна, што тая пячатка выглядала падобна да пячаткі сына Альгерда — Сямёна-Лугвена.

Галерэя

• Уяўныя партрэты вялікага князя Альгерда
• 

  L. Decius, 1521 г.

• 

  З хронікі А. Гваньіні «Апісаньне эўрапейскай Сарматыі», 1578 г.

• 

  З кнігі Б. Папроцкага «Гняздо цноты», 1578 г.

• 

  З радаводу князёў Палубінскіх. А. Тарасевіч, 1675 г.

• 

  B. Zaydler, 1831 г.

• 

  Ю. Азямблоўскі, 1833 г.

• 

  З кнігі П. Бацюшкава «Беларусь і Літва», 1890 г.

• 

  З кнігі «Летувіская гісторыя», 1911 г.

Гл. таксама

• Помнік князю Альгерду (Віцебск)

Літаратура

• 150 пытанняў і адказаў з гісторыі Беларусі / Уклад. Іван Саверчанка, Зьміцер Санько. — Вільня: Наша Будучыня, 2002. — 238 с. ISBN 9986-9229-6-1.
• Вялікае княства Літоўскае: Энцыклапедыя. У 3 т. / рэд. Г. П. Пашкоў і інш. Т. 1: Абаленскі — Кадэнцыя. — Менск: Беларуская Энцыклапедыя, 2005. — 684 с.: іл. ISBN 985-11-0314-4.
• Энцыклапедыя гісторыі Беларусі. У 6 т. Т. 1: А — Беліца / Беларус. Энцыкл.; Рэдкал.: М. В. Біч і інш.; Прадм. М. Ткачова; Маст. Э. Э. Жакевіч. — Менск: БелЭн, 1993. — 494 с., [8] к.: іл. ISBN 5-85700-074-2.
• Zaprudnik J. Historical dictionary of Belarus. — Lamham. — London: Scarecrow Press, 1998. — 338 p. ISBN 0-8108-3449-9.

Вонкавыя спасылкі

Альгерд — сховішча мультымэдыйных матэрыялаў

• Альгерд. Гісторыя Беларусі. Асобы.. Праверана 9 сакавіка 2011 г.
• Гісторыя пад знакам Пагоні. Альгерд на YouTube