Павал Урбан

Павал Урбан лац. Pavał Urban
Дата нараджэньня	27 сакавіка 1924(1924-03-27)
Месца нараджэньня	в. Закаліўе Лепельскага раёну
Дата сьмерці	2 лютага 2011(2011-02-02) (86 гадоў)
Месца сьмерці	Мюнхэн
Месца вучобы	Лювэнскі ўнівэрсытэт
Занятак	навуковец
Навуковая сфэра	гісторыя
Месца працы	Інстытут вывучэньня СССР у Мюнхэне. (1956—1974) Радыё Свабода (1974—1989)
Навуковая ступень	кандыдат гістарычных навук

Павал Урбан (псэўд. Паўлюк Вазёрны, Паўла Урбан; нар. 27 сакавіка 1924, в. Закаліўе Лепельскага раёну — 2 лютага 2011) — беларускі гісторык, актыўны дзяяч эміграцыі. Кандыдат гістарычных навук.

Жыцьцяпіс

Зь сялянскай сям'і, сын Кастуся і Аўгіньні. Бацька меў 9 гектараў зямлі і быў абрабаваны («раскулачаны») савецкімі акупацыйнымі ўладамі ў калектывізацыю. У 1940 годзе паступіў у школу фабрычна-завадзкога навучаньня ў Віцебску.

У Другую сусьветную вайну браў удзел у беларускім нацыянальным жыцьці, служыў у беларускай паліцыі, БКА. Зь лета 1944 году на эміграцыі.

З 1950 году — у Бэльгіі, скончыў гістарычны факультэт Лювэнскага ўнівэрсытэту. Абараніў дысэртацыю «Вялікае Княства Літоўскае за часамі вялікага князя Аляксандра (1492—1506)». У 1955—1974 гадох працаваў у Інстытуце вывучэньня СССР (Мюнхэн), быў скарбнікам і адміністратарам выдавецтва «Бацькаўшчына». У 1974—1989 гадох — супрацоўнік беларускай рэдакцыі радыё «Свабода».

Рыхтаваў матэрыялы і пісаў артыкулы для часопіса «Запісы БІНІМ», газэты «Бацькаўшчына», Беларускай рэдакцыі радыё «Свабода» ў Мюнхэне.

Працы

У 1972 годзе выдаў кнігу «У сьвятле гістарычных фактаў», дзе паказаў, што брашура Л. Абэцэдарскага «В свете неопровержимых фактов» (1969 год), носіць шавіністычна-расейскі характар і ёсьць сьвядомым абкраданьнем гісторыі беларускага народу, там жа вялікую ўвагу вылучыў крытыцы мэтадалёгіі гісторыі ў тагачаснай гістарыяграфіі гісторыі Беларусі.

У 2001 годзе ў Менску выйшла праца Паўла Урбана «Старажытныя ліцьвіны: Мова. Паходжаньне. Этнічная прыналежнасьць» (2-е выданьне — 2003), прысьвечаная дасьледаваньню этнічнай прыналежнасьці старажытных ліцьвінаў і гістарычнага тэрміну «Літва».

Бібліяграфія

• Сучасныя палітычныя тэндэнцыі ў савецкай гістарычнай навуцы Беларусі // Беларускі зборнік. München, 1957. С. 40—63.
• The Twentieth Party Congress and the National Question // Belorussian review. № 4. Munich, 1957;
• Belorussian Opposition to the Soviet Regime // Belorussian review. № 6. Munich, 1958;
• The Belorussian Soviet Socialist Republic: A Brief Historical Outline, 1959;
• Стан вывучэньня гісторыі Беларусі ў БССР // Запісы. № 1 (7). Мюнхэн, 1962. С. 203—225;
• Кастусь Каліноўскі й «Мужыцкая Праўда» // Запісы. № 2 (8). Мюнхэн, 1963. С. 37—73;
• Пра нацыянальны характар Вялікага Княства Літоўскага й гістарычны тэрмін «Літва» // Запісы. № 3 (9). Мюнхэн, 1964. С. 35—90;
• У святле гістарычных фактаў. Мюнхэн-Нью-Ёрк, 1972.
• Да пытаньня этнічнай прыналежнасьці старажытных ліцьвіноў. Менск, 1994;
• Урбан П. Старажытныя ліцьвіны: мова, паходжаньне, этнічная прыналежнасьць. — 2-е выд.. — Менск: Тэхналёгія, 2003. — 216 с. — ISBN 978-985-458-076-8

Літаратура

• Лебедзь М. Навуковыя набыткі эмігрантаў: Дзейнасць беларускай эміграцыі на ніве навукі ў ФРГ у 1965—1990 гадах // Новы Час. № 14 (19), 2003.
• Юрэвіч Л. Літаратурны рух на эміграцыі. — Менск: БГА, 2002.