Манівід

Дадаць спасылкі
Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі
(Перанакіравана з «Манівід Гедзімінавіч»)
Манівід
лац. Manivid
Manvid
Паходжаньне
Мова(-ы) германскія
Утворанае ад Mann + Wid
Іншыя формы
Варыянт(ы) Манвід, Монвід
Зьвязаныя імёны Відзіман
Зьвязаныя артыкулы
якія пачынаюцца з «Манівід»

Манівід (Манвід) — мужчынскае імя і вытворнае ад яго прозьвішча Монвід[a].

Паходжаньне[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Асноўны артыкул: Імёны ліцьвінаў

Манвід (Manvidus[1]) і Відзіман (Widiman) — імёны германскага паходжаньня[2]. Іменная аснова -ман- (імёны ліцьвінаў Мангерд, Дзерман, Есьман; германскія імёны Mangerðr, Derman, Esmann) паходзіць ад гоцкага manna[3], германскага man 'чалавек'[4], а аснова -від- (імёны ліцьвінаў Відмунд, Мельвід, Торвід; германскія імёны Widmund, Melvid, Torvid) — ад гоцкага wida 'повязь, злучэньне, моцнасьць' або ад гоцкага і германскага widus 'дрэва'[5]. Такім парадкам, імя Манівід азначае «чалавек моцы»[6] (тое ж, што і імя Відзіман).

У Прусіі бытавала імя Manewyth[7].

Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: von Gastowtendorf ij myle bes czu Manewidendorf… Von Manewidenhof ij myle bis czu Trabow (Паведамленьні аб літоўскіх дарогах)[8]; Монивидъ Койликинович (1387—1392 гады[9])[10][11]; Moniwidone (2 лютага 1395 году)[12]; Albertus Monwid de Wischna (1396 год)[13]; Moniuido capitaneo Wilnensi (9 траўня 1397 году)[14]; Manewyd houptman czur Wille (23 красавіка 1398 году)[15]; Monwide houptman czur Wille[16], Manewit, capitaneus in Wilna[17] (12 кастрычніка 1398 году); Монивид(ъ) (3 красавіка 1399 году)[18]; Monywid cum fratre germano Gedigoldo (18 студзеня 1401 году)[19]; Manwede (23 красавіка, 9 чэрвеня і 15 верасьня 1404 году)[20]; Manewide (8 і 30 чэрвеня 1404 году)[21]; Manewyde (8 чэрвеня 1404 году, 21 лістапада 1405 году)[22]; mit dem edlen Manewiden euwern houptmanne (12 ліпеня 1404 году)[23]; Moniwid (17 жніўня 1404 году)[24]; Albertus alias Monywid (13 студзеня 1407 году)[25]; Monywido (11 чэрвеня 1407 году)[26]; Monvido (25 студзеня 1408 году)[27]; Manewid (10 сьнежня 1408 году)[28]; Monywid (24 студзеня 1409 году)[29]; Albertus alias Monywyd (23 траўня 1409 году)[30]; Alberto Moniuith capitaneo Vilnensi (24 траўня 1409 году)[31]; Alberto alias Moniwyd capitaneo Wylnensi (16 лютага 1410 году)[32]; Alberto andirs Monywyd (26 траўня 1410 году)[33]; Alberti alias Monywyd capitanei Wilnensis (1 лютага 1411 году)[34]; Alberto alias Moniwid voyeuoda Vilnensi (20 красавіка 1411 году)[35]; Alberti Monuid capitanei Vilnensis (15 красавіка 1412 году)[36]; Alberto alias Moniuido capitaneo Vilnensi (31 траўня 1412 году)[37]; cum domo et stirpe nobilis Monywid palatini Wilnensis[38], Moniuidus palatinus Vilnensis[39], Monywid palatinum Vylnensem[40] (2 кастрычніка 1413 году); Alberto Monywid woiewoda und houbtman czur Wille (4 студзеня 1414 году)[41]; Manewidt czur Wille houptman (10 жніўня 1415 году)[42]; Manneuite (10 красавіка 1418 году)[43]; ex parte Alberti Maniwidi palatini et capitanei Wilnensis (11 студзеня 1419 году)[44]; Alberto Monywid palatino et capitaneo (22 чэрвеня 1421 году)[45]; Mannewid (2 студзеня 1422 году)[46]; Albertus alias Moniwid (27 верасьня 1422 году)[47]; Michael alias Moniwid (27 верасьня 1422 году)[48]; Albertus Moniwid (27 жніўня 1423 году)[49]; пан Ивашко Монивидович (5 траўня 1429 году[50], 9 сьнежня 1442 году[51]); Iwaschkonis Moniwidowicz[52], Iwaschconis Monywydowycz[53] (1 верасьня 1431 году); Iwaschko Moniwidowicz (15 траўня 1432 году)[54]; Jwasko Moniwodowicz (22 сакавіка 1433 году)[55]; Monividi Grodensis [tenutariorum] [sigilla] (20 студзеня 1433 году)[56]; Manewyd (1433 год)[57]; Ywaske Mannewiden son (6 верасьня 1434 году)[58]; Ywaßken Manweden (Manwede[57]; 16 кастрычніка 1436 году)[59]; пан Монивид староста подольский и кременецкий (2 верасьня 1438 году[60], 16 студзеня 1444 году[61]); пан Монивид троцкий воевода (23 сакавіка 1443 году)[62]; воевода троцкий пан(ъ) Монивид(ъ) (1 чэрвеня 1445 году, 8 студзеня 1452 году)[63]; Joannę Monnvyd Trocensi palatinis (23 красавіка 1452 году)[64]; Iwaschke Manivyten (10 лістапада 1453 году)[65]; nos Johannes Monividi heres in Zvprani palatinus Vilnensis (7 верасьня 1458 году)[66]; Manwid[57]; Олтар Монъвидовъ (1553 год)[67]; Васко Мановидовъ (1567 год)[68].

Носьбіты[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Апроч таго, Манівідам часам памылкова нызываюць Мантывіда[b] (каля 1314—1348), сына вялікага князя літоўскага Гедзіміна.

Аляхновічы з Монвіда[71] і Монвіды-Наркускія[72] — літоўскі шляхецкі род.

Глядзіце таксама[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Заўвагі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  1. ^ Іншыя прыклады аналягічнага пераносу націску: імя Даўгерд і прозьвішча Доўгерд (Доўгірд), імя Даўмонт і прозьвішча Домант (Доўмант), імя Жыгімонт і прозьвішча Жыгмант
  2. ^ У Супрасьлеўскім сьпісе Летапісцу вялікіх князёў літоўскіх — Монвид і Монтивид, у Акадэмічным сьпісе — Моидивид і Моньдевид

Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  1. ^ Die Matrikel der Universität Helmstedt. Bd. 2 (1636—1685). — Hildesheim, 1981. S. 128, 281.
  2. ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 1089, 1571.
  3. ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule du VIe au XIIe siècle. T. I: Les noms issus du germanique continental et les créations gallo-germaniques. — Paris, 1971. P. 167.
  4. ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 23.
  5. ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 17.
  6. ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 23.
  7. ^ Trautmann R. Die altpreußischen Personennamen. — Göttingen, 1925. S. 55.
  8. ^ Scriptores rerum Prussicarum. Bd. 2. — Leipzig, 1863. S. 704—705.
  9. ^ Поручная грамота за Гридка Константиновича (1387—1392), Fontes historiae Magni Ducatus Lithuaniae
  10. ^ Грамоти XIV ст. — Київ, 1974. С. 108.
  11. ^ Українські грамоти. Т. 1. — Київ, 1928. С. 47.
  12. ^ Kodeks dyplomatyczny katedry i diecezji Wilenskiej. T. 1, z. 1: 1387—1468. — Kraków, 1932. S. 42.
  13. ^ Пятраўскас Р. Літоўская знаць у канцы XIV—XV ст.. — 2-е выд. — Смаленск, 2014. С. 93.
  14. ^ Kodeks dyplomatyczny katedry i diecezji Wilenskiej. T. 1, z. 1: 1387—1468. — Kraków, 1932. S. 47.
  15. ^ Codex epistolaris Vitoldi. — Cracoviae, 1882. P. 54.
  16. ^ Die Staatsverträge des Deutschen Ordens in Preussen im 15. Jahrhundert. Bd. 1. — Marburg, 1970. S. 12.
  17. ^ Liv-, Esth- und Curländisches Urkundenbuch nebst Regesten / Hrsg. von F. G. von Bunge. Bd. 4. — Reval, 1859. S. 226.
  18. ^ Грамоти XIV ст. — Київ, 1974. С. 142.
  19. ^ Akta unji Polski z Litwą, 1385—1791. — Kraków, 1932. S. 37.
  20. ^ Das Marienburger Tresslerbuch der Jahre 1399—1409. — Königsberg, 1896. S. 306, 308, 317.
  21. ^ Codex epistolaris Vitoldi. — Cracoviae, 1882. S. 99—100.
  22. ^ Codex epistolaris Vitoldi. — Cracoviae, 1882. S. 99, 121.
  23. ^ Codex epistolaris Vitoldi. — Cracoviae, 1882. S. 101.
  24. ^ Русско-ливонские акты. — СПб, 1868. С. 118.
  25. ^ Semkowicz W. Przywileje Witolda dla Moniwida, starosty Wileńskiego, i testament jego syna Jana Moniwidowicza // Ateneum Wileńskie. Nr. 1, 1923. S. 258.
  26. ^ Kodeks dyplomatyczny katedry i diecezji Wilenskiej. T. 1, z. 1: 1387—1468. — Kraków, 1932. S. 72.
  27. ^ Акты Литовско-Русского государства. Вып. 1. ― М., 1899. С. 5.
  28. ^ Codex epistolaris Vitoldi. — Cracoviae, 1882. S. 164.
  29. ^ Codex epistolaris Vitoldi. — Cracoviae, 1882. S. 166.
  30. ^ Semkowicz W. Przywileje Witolda dla Moniwida, starosty Wileńskiego, i testament jego syna Jana Moniwidowicza // Ateneum Wileńskie. Nr. 1, 1923. S. 259.
  31. ^ Kodeks dyplomatyczny katedry i diecezji Wilenskiej. T. 1, z. 1: 1387—1468. — Kraków, 1932. S. 76.
  32. ^ Kodeks dyplomatyczny katedry i diecezji Wilenskiej. T. 1, z. 1: 1387—1468. — Kraków, 1932. S. 78.
  33. ^ Codex epistolaris Vitoldi. — Cracoviae, 1882. S. 208.
  34. ^ Spory i sprawy pomiędzy Polakami a Zakonem Krzyżackim. T. 2. — Poznań, 1892. S. 460.
  35. ^ Kodeks dyplomatyczny katedry i diecezji Wilenskiej. T. 1, z. 1: 1387—1468. — Kraków, 1932. S. 86.
  36. ^ Codex epistolaris Vitoldi. — Cracoviae, 1882. S. 231.
  37. ^ Kodeks dyplomatyczny katedry i diecezji Wilenskiej. T. 1, z. 1: 1387—1468. — Kraków, 1932. S. 90.
  38. ^ Akta unji Polski z Litwą, 1385—1791. — Kraków, 1932. S. 54.
  39. ^ Akta unji Polski z Litwą, 1385—1791. — Kraków, 1932. S. 57.
  40. ^ Akta unji Polski z Litwą, 1385—1791. — Kraków, 1932. S. 69.
  41. ^ Codex epistolaris Vitoldi. — Cracoviae, 1882. S. 278.
  42. ^ Codex epistolaris Vitoldi. — Cracoviae, 1882. S. 327.
  43. ^ Codex epistolaris Vitoldi. — Cracoviae, 1882. S. 405.
  44. ^ Kodeks dyplomatyczny katedry i diecezji Wilenskiej. T. 1, z. 3: 1501—1507. — Kraków, 1948. S. 740.
  45. ^ Kodeks dyplomatyczny katedry i diecezji Wilenskiej. T. 1, z. 3: 1501—1507. — Kraków, 1948. S. 741—742.
  46. ^ Liv-, Esth- und Curländisches Urkundenbuch nebst Regesten / Hrsg. von F. G. von Bunge. Bd. 5. — Riga, 1867. S. S. 790—791.
  47. ^ Dokumenty strony polsko-litewskiej pokoju mełneńskiego z 1422 roku. — Poznań, 2004. S. 11.
  48. ^ Dokumenty strony polsko-litewskiej pokoju mełneńskiego z 1422 roku. — Poznań, 2004. S. 11.
  49. ^ Kodeks dyplomatyczny katedry i diecezji Wilenskiej. T. 1, z. 3: 1501—1507. — Kraków, 1948. S. 745.
  50. ^ Archiwum książąt Lubartowiczów Sanguszków w Sławucie. T. 1, 1366—1506. — Lwów, 1887. S. 30.
  51. ^ Archiwum książąt Lubartowiczów Sanguszków w Sławucie. T. 1, 1366—1506. — Lwów, 1887. S. 38.
  52. ^ Бучинський Б. Кілька причинків до часів вел. князя Свитригайла (1430—1433) // ЗНТШ. Т. 76. — Львів, 1907. С. 136.
  53. ^ Бучинський Б. Кілька причинків до часів вел. князя Свитригайла (1430—1433) // ЗНТШ. Т. 76. — Львів, 1907. С. 135.
  54. ^ Русско-ливонские акты. — СПб, 1868. С. 191.
  55. ^ Послание князей и бояр Руси Базельскому собору в поддержку князя Свидригайла (1433), Fontes historiae Magni Ducatus Lithuaniae
  56. ^ Akta unji Polski z Litwą, 1385—1791. — Kraków, 1932. S. 94.
  57. ^ а б в Пятраўскас Р. Літоўская знаць у канцы XIV—XV ст.. — 2-е выд. — Смаленск, 2014. С. 262.
  58. ^ Liv-, Esth- und Curländisches Urkundenbuch nebst Regesten / Hrsg. von F. G. von Bunge. Bd. 8. — Riga; Moskau, 1884. S. 501.
  59. ^ Полехов С. В. Наследники Витовта. — М., 2015. С. 534.
  60. ^ Archiwum książąt Lubartowiczów Sanguszków w Sławucie. T. 1, 1366—1506. — Lwów, 1887. S. 35.
  61. ^ Archiwum książąt Lubartowiczów Sanguszków w Sławucie. T. 1, 1366—1506. — Lwów, 1887. S. 40.
  62. ^ Archiwum książąt Lubartowiczów Sanguszków w Sławucie. T. 1, 1366—1506. — Lwów, 1887. S. 39.
  63. ^ Archiwum książąt Lubartowiczów Sanguszków w Sławucie. T. 1, 1366—1506. — Lwów, 1887. S. 48, 237.
  64. ^ Kodeks dyplomatyczny katedry i diecezji Wilenskiej. T. 1, z. 1: 1387—1468. — Kraków, 1932. S. 236.
  65. ^ Rowell S. Bears and Traitors, or: Political Tensions in the Grand Duchy, ca. 1440—1481 // Lithuanian Historical Studies. Vol. 2, 1997. P. 35.
  66. ^ Semkowicz W. Przywileje Witolda dla Moniwida, starosty Wileńskiego, i testament jego syna Jana Moniwidowicza // Ateneum Wileńskie. Nr. 1, 1923. S. 261.
  67. ^ Rowell S. C. Acta primae visitationis diocesis vilnensis anno domini 1522 peractae. Vilniaus Kapitulos Archyvo Liber IIb atkūrimas. — Vilnius, 2015. P. 164.
  68. ^ Литовская метрика. Отд. 1. Ч. 3. — Петроград, 1915. С. 871.
  69. ^ Urzędnicy Wielkiego Księstwa Litewskiego: Spisy. T. 5. Ziemia połocka i województwo połockie XIV—XVIII wiek. — Warszawa, 2018. S. 237.
  70. ^ Urzędnicy Wielkiego Księstwa Litewskiego: Spisy. T. 8. Ziemia brzeska i województwo brzeskie XIV—XVIII wiek. — Warszawa, 2020. S. 206.
  71. ^ Сьпіс шляхецкіх родаў, прозьвішчы якіх пачынаюцца на А, Згуртаваньне беларускай шляхты
  72. ^ Сьпіс шляхецкіх родаў, прозьвішчы якіх пачынаюцца на Н, Згуртаваньне беларускай шляхты

Літаратура[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Атрымана з «https://be-tarask.wikipedia.org/w/index.php?title=Манівід&oldid=2503481»