Альман
| Альман лац. Alman | |
| Alman | |
| Паходжаньне | |
|---|---|
| Мова(-ы) | германскія |
| Утворанае ад | Alo + Mann |
| Іншыя формы | |
| Варыянт(ы) | Алеман, Эльман |
| Зьвязаныя артыкулы | |
| якія пачынаюцца з «Альман» | |
Альман (Эльман), Алеман — мужчынскае імя і вытворнае ад яго прозьвішча.
Паходжаньне
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Аламан або Альман, пазьней Алеман або Эльман (Alaman, Alman, Alemann, Ellmann) — імя германскага паходжаньня[1]. Іменная аснова ал- (імёны ліцьвінаў Альбут, Алігут, Аламунт; германскія імёны Albot, Algut, Alamunt) паходзіць ад гоцкага alls 'увесь, кожны'[2], а аснова -ман- (імёны ліцьвінаў Мангерд, Дзерман, Есьман; германскія імёны Mangerðr, Derman, Esmann) — ад гоцкага manna[3], германскага man 'чалавек'[4].
Адпаведнасьць імя Альман (лет. Almanas, Almonas) германскаму імю Alman (Alaman) прызнае летувіскі лінгвіст Ёзас Юркенас(lt)[5].
У Прусіі бытавала імя Allemanne (1337 год)[6]. У 1621 годзе ў Каралявецкім унівэрсытэце навучаўся Michael Olman, Welaviensis Borussus, у 1627 годзе — Michael Olmannus, Welowiensis Borussus[7].
У Польшчы ў 1504 годзе і ў XVII ст. адзначалася прозьвішча Almanus[8].
Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: Aleman (Старэйшая рыфмаваная хроніка)[9]; actum et datum in Solak (presentibus) <…> et Georgio Almana (28 верасьня 1516 году)[10]; Anna Alamanowna (1601 год)[11]; nieboszczykowi Dominikowi Alamaniemu, prawem lennem, we włóści Mścibohowskiej… synów nieboszczykowskich, urodzonych Adama, Toma i Zygmunta Alamanich (4 кастрычніка 1603 году)[12]; Альмановича (15 лютага 1905 году)[13].
Носьбіты
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- Алеман — водца на Жамойці, які ўпамінаецца да 1257 году
Эльманы (Elman) гербу ўласнага — літоўскі шляхецкі род з Наваградзкага павету[14].
Аламэн або Алеман (Alamenus, Alemani) гербу ўласнага — шляхецкі род Рэчы Паспалітай зь Любліну і Плоцку[15].
На гістарычнай Піншчыне існуе вёска Альманы.
Глядзіце таксама
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Крыніцы
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 53.
- ^ Kremer D. Die Germanischen Personennamen in Katalonien // Estudis romànics. Nr. 14, 1972. S. 52.
- ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule du VIe au XIIe siècle. T. I: Les noms issus du germanique continental et les créations gallo-germaniques. — Paris, 1971. P. 167.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 23.
- ^ Юркенас, Ю. Основы балтийской и славянской антропонимики. — Вильнюс, 2003. С. 115, 121, 164.
- ^ Trautmann R. Die altpreußischen Personennamen. — Göttingen, 1925. S. 12.
- ^ Die matrikel der Universität Königsberg i. Pr. Bd. 1: Die Immatrikulationen von 1544—1656. — Leipzig, 1910. S. 255, 300.
- ^ Antroponimia Polski od XVI do końca XVIII wieku. T. 1: A—G. — Kraków, 2007. S. 136.
- ^ Livländische Reimchronik. — Paderborn, 1876. S. 94.
- ^ Rowell S. C. Peter de Carwynisky and the Foundations of St Peters (Paberžė) and Holy Trinity Chantry (Maišiagala): Ruminations of an Archive Rodent on Parish Formation in Lithuania ca 1495—1533 // Ministri historiae: E. A. Rimšos 65-mečio sukakčiai. Vilnius, 2013. P. 10.
- ^ Lebedys J. Lietuvių kalba XVII—XVIII a. viešajame gyvenime. — Vilnius, 1976. P. 129.
- ^ Archiwum Domu Sapiehów. — Lwów, 1892. S. 387.
- ^ A, Mosėdžio miestelio ir aplinkinių kaimų senųjų gyventojų romos katalikų bažnyčios santuokos metrikų nuorašai
- ^ Ciechanowicz J. Rody rycerskie Wielkiego Księstwa Litewskiego. T. 6. — Rzeszów, 2006. S. 118.
- ^ Polska encyklopedja szlachecka. T. 4. — Warszawa, 1936. S. 93.