Косман
| Косман лац. Kosman | |
| Cosman | |
| Паходжаньне | |
|---|---|
| Мова(-ы) | германскія |
| Утворанае ад | Goza + Mann |
| Іншыя формы | |
| Вытворныя формы | Гудман |
| Зьвязаныя артыкулы | |
| якія пачынаюцца з «Косман» | |
Косман — мужчынскае імя і вытворнае ад яго прозьвішча.
Паходжаньне
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Косман, пазьней Госман (Cosman, Gossmann) — імя германскага паходжаньня[1]. Іменная аснова -гос- (-кос-) (імя ліцьвінаў Гошмант; германскае імя Gosmundus) паходзіць ад асновы -гуд- (-год-, -гут-)[2], а аснова -ман- (імёны ліцьвінаў Мангерд, Дзерман, Есьман; германскія імёны Mangerðr, Derman, Esmann) — ад гоцкага manna[3], германскага man 'чалавек'[4].
Этымалягічны слоўнік старапольскіх асабовых імёнаў, выдадзены Польскай акадэміяй навук, адзначае гістарычнае бытаваньне ў Польшчы германскіх імёнаў Goswin[5], Kusolt (Kusoldus), Kustołt[6].
У Прусіі бытавала імя Kuseman (1306 год)[7].
Носьбіты
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Косманы (Kosman) гербу Ліс — літоўскі шляхецкі род з Ашмянскага павету[8].
Крыніцы
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 619.
- ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. T. 5: Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego. — Kraków, 1997. S. 75.
- ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule du VIe au XIIe siècle. T. I: Les noms issus du germanique continental et les créations gallo-germaniques. — Paris, 1971. P. 167.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 23.
- ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. T. 5: Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego. — Kraków, 1997. S. 289.
- ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. T. 7: Suplement. Rozwiązanie licznych zagadek staropolskiej antroponimii. — Kraków, 2002. S. 346.
- ^ Trautmann R. Die altpreußischen Personennamen. — Göttingen, 1925. S. 49.
- ^ Polska encyklopedja szlachecka. T. 7. — Warszawa, 1937. S. 80.