Вінка
| Вінка лац. Vinka | |
| Winke | |
| Паходжаньне | |
|---|---|
| Мова(-ы) | германскія |
| Утворанае ад | Wino + суфікс з элемэнтам -к- (-k-) |
| Іншыя формы | |
| Вытворныя формы | Вайнейка |
| Зьвязаныя артыкулы | |
| якія пачынаюцца з «Вінка» | |
Вінка — мужчынскае імя і вытворнае ад яго прозьвішча.
Паходжаньне
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Вініка, пазьней Вінка (Winicho, Winika, Winke) — імя германскага паходжаньня[1]. Іменная аснова -він- (імёны ліцьвінаў Бутвін, Монтвін, Радавін; германскія імёны Butwin, Mondawin, Radowin) паходзіць ад гоцкага wins 'сябар'[2].
У Польшчы адзначаецца прозьвішча Вінік (Winik)[3].
Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: Винку Ситъковичу корол дал Луган у отчизну (1440—1492 гады)[4]; Иванъ Винко[5], Семенъ Винко[6], панъ Винко Лосятинский[7] (1567 год); Winko (1670 год)[8]; na zaskarżenie W. Winkiewicza (10 верасьня 1812 году)[9].
Носьбіты
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- Рыгор Стэфанавіч Вінкевіч — вількамірскі зямянін, які ўпамінаецца ў 1607 годзе[10]
Вінкі (Winko) гербу Сталобат — літоўскі шляхецкі род з Слуцкага княства[11].
Крыніцы
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 1611.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 17.
- ^ Walkowiak J. B. Litewskie nazwiska Polaków: słownik etymologiczno-frekwencyjny. — Poznań, 2019. S. 361.
- ^ Lietuvos Metrika. Knyga 3 (1440—1498). — Vilnius, 1998. P. 45.
- ^ Литовская метрика. Отд. 1. Ч. 3. — Петроград, 1915. С. 532.
- ^ Литовская метрика. Отд. 1. Ч. 3. — Петроград, 1915. С. 1226.
- ^ Литовская метрика. Отд. 1. Ч. 3. — Петроград, 1915. С. 1246.
- ^ Bystroń J. Nazwiska polskie. — Lwów, 1936. S. 284.
- ^ Акты, издаваемые Виленской Комиссией для разбора древних актов. Т. 37. — Вильна, 1912. С. 381.
- ^ Опись документов Виленского центрального архива древних актовых книг. Вып. 6. ― Вильна, 1908. С. 289.
- ^ Polska encyklopedja szlachecka. T. 12. — Warszawa, 1938. S. 156.