Бірнейка

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі
Bernecke
Паходжаньне
Мова(-ы) германскія
Утворанае ад Bern + суфікс з элемэнтам -к- (-k-)
Іншыя формы
Варыянт(ы) Бернейка, Бернека, Берніка, Бэрніка
Зьвязаныя артыкулы
якія пачынаюцца з «Бірнейка»

Бірнейка, Бе́рнейка (Бернека, Берніка, Бэрніка) — мужчынскае імя.

Паходжаньне[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Асноўны артыкул: Імёны ліцьвінаў

Бірніка або Берніка, пазьней Бэрнэка (Birnico, Bernico, Bernecke[1]) — імя германскага паходжаньня[2]. Іменная аснова берн- (бэрн-) (імёны ліцьвінаў Бернат, Бернар, Бэрнард; германскія імёны Bernat, Bernar, Bernard) паходзіць ад германскага beran 'мядзьведзь'[3].

Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: Римеику у Колтянех чоловекь Бирнеико (1440—1492 гады)[4]; Есипъ Бернековичъ изъ братомъ Мартиномъ, служба (3 жніўня 1545 году)[5]; Bernikowicz Jan Krzysztofowicz na miejscu rodzica swego Krysztofa Bernikowicza z Kawp (1667 год)[6].

Носьбіты[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Берніковічы (Biernikowicz) гербу Сьлепаўронлітоўскі шляхецкі род з Ашмянскага павету[8].

На гістарычнай Лідчыне існуе вёска Бэрнікі. Назву Бернікі маюць вёскі на гістарычных Ашмяншчыне, Ваўкавышчыне і Віцебшчыне.

Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  1. ^ Eule R. Germanische und fremde Personennamen als heutige deutsche Familiennamen // Festschrift zu dem fünfzigjährigen jubiläum des Friedrichs-realgymnasiums in Berlin. — Berlin, 1900. S. 23.
  2. ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 266—267.
  3. ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. T. 5: Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego. — Kraków, 1997. S. 15.
  4. ^ Lietuvos Metrika. Knyga 3 (1440—1498). — Vilnius, 1998. P. 50.
  5. ^ Документы Московского архива Министерства юстиции. Т. 1. — М., 1897. С. 79.
  6. ^ Błaszczyk G. Herbarz szlachty żmudzkiej. T. 1. — Warszawa, 2015. S. 128.
  7. ^ Опись документов Виленского центрального архива древних актовых книг. Вып. 10. ― Вильна, 1913. С. 154.
  8. ^ Ciechanowicz J. Rody rycerskie Wielkiego Księstwa Litewskiego. T. 2. — Rzeszów, 2001. S. 92.