Ліндзік
| Ліндзік лац. Lindzik | |
| Lindicke | |
| Паходжаньне | |
|---|---|
| Мова(-ы) | германскія |
| Утворанае ад | Lindis + суфікс з элемэнтам -к- (-k-) |
| Іншыя формы | |
| Варыянт(ы) | Ліндзейка |
| Зьвязаныя артыкулы | |
| якія пачынаюцца з «Ліндзік» | |
Ліндзік, Ліндзейка — мужчынскае імя і вытворнае ад яго прозьвішча.
Паходжаньне
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Ліндыка, Ліндэка або Ліндыг (Lindicke[1], Lindecke[2], Lindig) — імя германскага паходжаньня[3]. Іменная аснова -лінд- (-лінт-, -ленд-) (імёны ліцьвінаў Ліндзін, Галінт; германскія імёны Lendinus, Galind) паходзіць ад стараверхненямецкага linta 'ліпавы (шчыт)'[4].
Этымалягічны слоўнік старапольскіх асабовых імёнаў, выдадзены Польскай акадэміяй навук, адзначае гістарычнае бытаваньне ў Польшчы германскага імя Lincyk (Linczyk)[5].
Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: Jan Lindzik (1667 год)[6]; zaścianek Berże… Kazimierz Lindyk (1675—1677 гады)[7]; Jan Lindzik z Girdwojn (1690 год)[8]; Parafia podbirżańska… Lindejkie wieś (1784 год)[9].
Носьбіты
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- Шымон і Сэбастыян Янавічы Ліндзікі — расенскія зямяне, якія ўпамінаюцца ў 1598—1599 гадох[10]
- Ян Станіслававіч Ліндзік — расенскі зямянін, які ўпамінаецца ў 1599 годзе[10]
Ліндзікі гербу Пабог[11] — літоўскі шляхецкі род, які меў уладаньні на Жамойці.
У гістарычнай Прусіі існуе вёска Ліндыкен.
Крыніцы
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- ^ Eule R. Germanische und fremde Personennamen als heutige deutsche Familiennamen // Festschrift zu dem fünfzigjährigen jubiläum des Friedrichs-realgymnasiums in Berlin. — Berlin, 1900. S. 45.
- ^ Gottschald M. Deutsche Namenkunde: Unsere Familiennamen nach ihrer Entstehung und Bedeutung. — Berlin, 2006. S. 328.
- ^ Heintze A. Die deutschen Familien-Namen, geschichtlich, geographisch, sprachlich. — Halle, 1903. S. 189.
- ^ Kremer D. Die Germanischen Personennamen in Katalonien // Estudis romànics. Nr. 14, 1972. S. 174.
- ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. T. 5: Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego. — Kraków, 1997. S. 160.
- ^ Błaszczyk G. Herbarz szlachty żmudzkiej. T. 3. — Warszawa, 2015. S. 366.
- ^ Žemaičių vyskupijos vizitacija 1675—1677 m. // Fontes Historiae Lituaniae. Vol. X, 2011. P. 370.
- ^ Metryka Litewska. Rejestry podymnego Welkiego Ksiestwa. Księstwo Żmudzkie 1690 r. — Warszawa, 2009. S. 190.
- ^ Skibicki S. Dekanat kupiski diecezji wileńskiej w świetle opisów parafii z 1784 r. w świetle opisów plebanów. — Białystok, 2009. S. 86, 88.
- ^ а б Опись документов Виленского центрального архива древних актовых книг. Вып. 5. ― Вильна, 1907. С. 31, 184.
- ^ Gajl T. Herby Szlacheckie Rzeczypospolitej Obojga Narodow. — Gdańsk, 2003. S. 289.