Алдыка
| Алдыка лац. Ałdyka | |
| Aldiko | |
| Паходжаньне | |
|---|---|
| Мова(-ы) | германскія |
| Утворанае ад | Aldo + суфікс з элемэнтам -к- (-k-) |
| Іншыя формы | |
| Варыянт(ы) | Алдзіка, Олдыка, Аўдзіка, Альдзік, Голдык, Гольдзіка, Гольдык |
| Зьвязаныя артыкулы | |
| якія пачынаюцца з «Алдыка» | |
Алдыка, Алдзіка (Олдыка, Аўдзіка, Альдзік, Голдык, Гольдзіка, Гольдык) — мужчынскае імя і вытворнае ад яго прозьвішча.
Паходжаньне
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Алдыка або Олдыка (Aldiko, Oldiko[1]) — імя германскага паходжаньня[2]. Іменная аснова алд- (алт-) (імёны ліцьвінаў Альдона, Аўтаўт; германскія імёны Aldun, Altold) паходзіць ад гоцкага alds 'стары'[3] (з значэньнем мудрасьці[4]). Апроч таго, адзначалася старажытнае германскае імя Audeca (Aud-eca)[5].
Адпаведнасьць імя Алдык германскаму імю Aldiko, якое ўпамінаецца яшчэ ў X стагодзьдзі, сьцьвердзіў францускі лінгвіст-германіст Раймонд Шмітляйн, які на падставе шматгадовых дасьледаваньняў прыйшоў да высноваў пра германскае паходжаньне літоўскіх уласных імёнаў[6].
Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: Andreas Oldyka (1687, 1691, 1693, 1695 і 1696 гады), Andreas Ołdyka (1692 год), Andreas Oldyk (1696 год), Casimirus Oldyka (1687, 1691, 1692, 1693 і 1701 гады), Casimirus Holdyk (1693 год), Casimirus Holdica (1700 год), Casimirus Aldik (1700 год), Casimirus Ałdyka (1700 год), Casimirus Audika (1724 год), Casimirus Ałdykiewicz (1725 год), Anna Hołdykuwna (1716 год)[7].
Носьбіты
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- Андрэй і Казімер Алдыкі (Олдыкі) — жыхары Пералаі, якія ўпамінаюцца ў канцы XVII — пачатку XVIII стагодзьдзяў
Голдыкі-Завітневічы (Hołdyk-Zawitniewicz) гербу Ястрабец — літоўскі шляхецкі род[8].
Крыніцы
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- ^ Kapff R. Deutsche Vornamen: mit den von ihnen abstammenden Geschlechtsnamen sprachlich erläutert. — Nürtingen am Neckar, 1889. S. 18.
- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 56.
- ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule du VIe au XIIe siècle. T. I: Les noms issus du germanique continental et les créations gallo-germaniques. — Paris, 1971. P. 30.
- ^ Kapff R. Deutsche Vornamen: mit den von ihnen abstammenden Geschlechtsnamen sprachlich erläutert. — Nürtingen am Neckar, 1889. S. 8.
- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 188.
- ^ Schmittlein R. Les noms d’eau de la Lituanie (suite) // Revue internationale d’onomastique. Nr. 1, 1964. P. 17.
- ^ Непокупный А. П. Названия ятвяжских сел на -ища в галицкой части Ипатьевской летописи // Балто-славянские этноязыковые контакты. — Москва, 1980. С. 173.
- ^ Гербоўнік беларускай шляхты. Т. 7. — Менск, 2020. С. 110.