Кунейка
| Кунейка лац. Kuniejka | |
| Kunecke | |
| Паходжаньне | |
|---|---|
| Мова(-ы) | германскія |
| Утворанае ад | Cuno + суфікс з элемэнтам -к- (-k-) |
| Іншыя формы | |
| Варыянт(ы) | Кунек, Кунік, Коніка, Канейка |
| Зьвязаныя артыкулы | |
| якія пачынаюцца з «Кунейка» | |
Кунейка (Кунек, Кунік), Канейка (Коніка) — мужчынскае імя і вытворнае ад яго прозьвішча.
Паходжаньне[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- Асноўны артыкул: Імёны ліцьвінаў
Хуніка або Куніка, пазьней Кунэка або Конэка (Chunico, Kuniko[1], Kunecke, Konneke[2]) — імя германскага паходжаньня[3]. Іменная аснова -кон- (-кун-) (імёны ліцьвінаў Кондрут, Конрад, Якун; германскія імёны Cundrud, Konrad, Acun) паходзіць ад гоцкага koni- 'адважны'[4] або германскага kunja, kuni '(хтосьці) з годнага, шляхецкага роду'[5].
Этымалягічны слоўнік старапольскіх асабовых імёнаў, выдадзены Польскай акадэміяй навук, адзначае гістарычнае бытаваньне ў Польшчы германскіх імёнаў Kunke, Kunko, Konko[6].
У Прусіі бытавала імя Куніка: Kuneco (1364 год)[7], Kunike (1396 год)[7].
Германскае імя Conike гістарычна бытавала ў Рызе[8].
Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: nobilibus viris… Rodzywylo Koneykowycz (8 траўня 1496 году)[9]; cum cmetonibus… Misko Kunikowicz (15 сакавіка 1497 году)[10]; Kuniek a Sziemion Hrynczewiczy (1558 год)[11]; Thruchon Kunikowicz (1561—1566 гады)[12]; Maczko Koniko (1563 год)[13]; Jakub Kuneyko (1667 год)[14]; Daniel Kuneyko (1690 год)[15]; Kazimierz Kuneyko (24 чэрвеня 1695 году)[16]; p. Kuneyko (1784 год)[17].
Носьбіты[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- Радзівіл Канейкавіч — літоўскі баярын, які ўпамінаецца ў 1496 годзе
- Крыштаф Кунейка — уніят Мытлянскай парафіі, які ўпамінаецца ў 1829[18]
Кунейкі — літоўскі шляхецкі род, які меў уладаньні на Жамойці.
Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- ^ Kapff R. Deutsche Vornamen: mit den von ihnen abstammenden Geschlechtsnamen sprachlich erläutert. — Nürtingen am Neckar, 1889. S. 57.
- ^ Kleemann S. Die Familiennamen Quedlinburgs und der Umgegend. — Quedlinburg, 1891. S. 61.
- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. 377.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 18.
- ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. T. 5: Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego. — Kraków, 1997. S. 150.
- ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. T. 5: Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego. — Kraków, 1997. S. 151.
- ^ а б Trautmann R. Die altpreußischen Personennamen. — Göttingen, 1925. S. 49.
- ^ Hildebrand H. Das Rigische Schuldbuch (1286—1352). — St. Petersburg, 1872. S. XL, 92.
- ^ Kodeks dyplomatyczny katedry i diecezji Wilenskiej. T. 1, z. 2: 1468—1501. — Kraków, 1939. S. 515.
- ^ Kodeks dyplomatyczny katedry i diecezji Wilenskiej. T. 1, z. 2: 1468—1501. — Kraków, 1939. S. 518.
- ^ Писцовая книга Гродненской экономии с прибавлениями, изданная Виленской Комиссией для разбора древних актов. Ч. 1. — Вильна, 1881. С. 49.
- ^ Писцовая книга бывшего пинского староства составленная по повелению короля Сигизмунда Августа в 1561—1566 годах пинским и кобринским старостой Лаврином Войной. Ч. 1. — Вильна, 1874. С. 86.
- ^ Писцовая книга Гродненской экономии с прибавлениями, изданная Виленской Комиссией для разбора древних актов. Ч. 2. — Вильна, 1882. С. 396.
- ^ Błaszczyk G. Herbarz szlachty żmudzkiej. T. 3. — Warszawa, 2015. S. 288.
- ^ Metryka Litewska. Rejestry podymnego Welkiego Ksiestwa. Księstwo Żmudzkie 1690 r. — Warszawa, 2009. S. 178.
- ^ Lietuvos inventoriai XVII a. — Vilnius, 1962. P. 400.
- ^ Акты, издаваемые Виленской Комиссией для разбора древних актов. Т. 25. — Вильна, 1898. С. 527.
- ^ Лаўрэш Л. Прыход у Мыто // Лідскі летапісец. № 2 (94), 2021. С. 28—29.