Усьвяты

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі
Усьвяты
лац. Uśviaty
Вуліца мястэчка
Вуліца мястэчка
Першыя згадкі: 1021
Краіна: Расея
Суб’ект фэдэрацыі: Пскоўская вобласьць
Муніцыпальны раён: Усьвяцкі
Насельніцтва: 2674 чал. (2017)
Часавы пас: UTC+3
Тэлефонны код: +7 81150
Паштовы індэкс: 182570
Нумарны знак: 60
Геаграфічныя каардынаты: 55°44′55″ пн. ш. 30°45′20″ у. д. / 55.74861° пн. ш. 30.75556° у. д. / 55.74861; 30.75556Каардынаты: 55°44′55″ пн. ш. 30°45′20″ у. д. / 55.74861° пн. ш. 30.75556° у. д. / 55.74861; 30.75556
Усьвяты на мапе Расеі
Усьвяты
Усьвяты
Усьвяты
Галерэя здымкаў у Вікісховішчы

Усьвя́ты — мястэчка ў Расеі, паміж азёрамі Ўзьменем і Ўсьвятам. Адміністрацыйны цэнтар Усьвяцкага раёну Пскоўскай вобласьці. Насельніцтва на 2017 год — 2674 чалавекі. Знаходзіцца за 320 км на паўднёвы ўсход ад Пскова, каля граніцы зь Беларусьсю.

Усьвяты — даўняе места гістарычнай Віцебшчыны, старажытны замак Вялікага Княства Літоўскага, на этнічнай тэрыторыі беларусаў. Да нашага часу тут захавалася сядзіба Радзянкаў, помнік архітэктуры XIX ст.

Гісторыя[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Раньнія часы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Першы пісьмовы ўпамін пра горад Усьвяты (Въсвячь, пазьней Въсвяты, Усвячь, Свячь, Усть-Свято) датуецца 1021 годам, калі князь кіеўскі Яраслаў перадаў яго князю полацкаму Брачыславу. Паселішча ўваходзіла ў склад Полацкага, пазьней Віцебскага княстваў.

Вялікае Княства Літоўскае[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

У 1320 годзе Ўсьвяты далучыліся да Вялікага Княства Літоўскага як спадчына жонкі Альгерда Марыі. У Сьпісе рускіх гарадоў далёкіх і блізкіх (канец XIV ст.) яны значацца сярод «літоўскіх» замкаў. У пачатку XVI ст. места трапіла пад уладу Маскоўскай дзяржавы, з 1548 году — ізноў у Вялікім Княстве Літоўскім, уладаньне Грычынавічаў, з 1554 году — Кішкаў.

Агульны выгляд, да 1918 г.

За часамі Інфлянцкай вайны ў 1562 годзе маскоўскія войскі захапілі Ўсьвяты і ў 1567 годзе збудавалі ў ім крэпасьць. У 1580 годзе войскі Рэчы Паспалітай вызвалілі места, 17 жніўня тут спыняўся Стэфан Баторы. Згодна зь Ям-Запольскім мірам 1583 году Ўсьвяты засталіся ў Вялікім Княстве Літоўскім.

З пачаткам вайны Маскоўскай дзяржавы з Рэччу Паспалітай ў 1654 годзе маскоўскія войскі зноў акупавалі Ўсьвяты. У 1667 годзе, згодна з Андрусаўскай дамоваю, места засталося за Вялікім Княствам Літоўскім.

Паводле інвэнтару 1743 году, у цэнтры Ўсьвятаў знаходзіўся Рынак, на якім стаяла царква Сьвятога Спаса, купецкія крамы і склады. Места падзялялася на сем кварталаў, дзе было 232 гаспадаркі: 160 гаспадарак мяшчанаў, 30 гаспадарак месьцічаў-агароднікаў, 34 гаспадаркі месьцічаў-бабылёў і 8 вольных людзей. Усьвяцкі замак на той час ужо страціў сваё значэньне як фартыфікацыі і быў рэзыдэнцыяй адміністратара і гаспадарчым цэнтрам уладаньня.

Пад уладай Расейскай імпэрыі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Рынак. Царква-мураўёўка, да 1918 г.

У выніку першага падзелу Рэчы Паспалітай (1772 год) Усьвяты апынуліся ў складзе Расейскай імпэрыі, у Вяліскім павеце Полацкага намесьніцтва, з 1796 году Беларускай, з 1802 году Віцебскай губэрні. Статус паселішча панізілі да сяла. У 1773 годзе Кацярына II падаравала яго расейскаму генэрал-пракурору А. Вяземскаму.

У пачатку XIX ст. Усьвяты перайшлі ў валоданьне графа Зубава, пазьней — Энгельгарда, княжны Соф’і Юсупавай, яе сына Аляксандра Пацёмкіна, графа Шувалава, графа Рыбап’ера, генэрала Дурасава, ангельцаў Ідэна, Бальфура, Аршысьціяда. На 1892 год тут было 360 дамоў, дзейнічалі 2 царквы. У пачатку XX ст. мястэчка атрымала вядомасьць цэнтру гарбарства (тут працавалі 8 гарбарняў)[1].

Найноўшы час[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

25 сакавіка 1918 году Ўсьвяты абвяшчаліся часткай Беларускай Народнай Рэспублікі. 1 студзеня 1919 году згодна з пастановай І зьезду КП(б) Беларусі мястэчка ўвайшло ў склад Беларускай ССР, аднак 16 студзеня Масква адабрала яго разам зь іншымі этнічна беларускімі тэрыторыямі ў склад РСФСР, з 1924 году ў Пскоўскай губэрні (з 1957 году ў Пскоўскай вобласьці). У 1926 годзе беларускія бальшавікі прасілі вярнуць Усьвяты БССР, аднак Масква не задаволіла гэтую просьбу[2]. У 1985 годзе паселішча атрымала афіцыйны статус пасёлку гарадзкога тыпу.

Насельніцтва[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Дэмаграфія[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  • XVIII стагодзьдзе: 1743 год — 1,5 тыс. чал.
  • XIX стагодзьдзе: 1838 год — 2142 чал.[3], зь іх 247 мяшчанаў; 1857 год — 305 мяшчанаў; 1892 год — 1034 чал.[4]
  • XX стагодзьдзе: 1939 год (перапіс) — 2948 чал., зь іх 1229 (41,69 %) расейцаў, 812 (27,5 %) беларусаў, 636 (24,9 %) юдэяў, 271 (9,2 %) іншых; 1979 год — 2745 чал.; 1989 год — 3643 чал.
  • XXI стагодзьдзе: 2002 год — 3148 чал.; 2009 год — 2871 чал.; 2010 год — 2961 чал.; 2011 год — 2950 чал.; 2012 год — 2872 чал.; 2013 год — 2804 чал.; 2014 год — 2759 чал.; 2015 год — 2713 чал.; 2016 год — 2717 чал.; 2017 год — 2674 чал.

Эканоміка[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Сярод прадпрыемстваў Усьвятаў — прамысловы камбінат, асфальтабэтонны завод, пякарня.

Турыстычная інфармацыя[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Славутасьці[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Захавалася нэалітычнае паселішча Ўсьвяты IV.

  • Замчышча (XVI ст.), на якім знаходзіцца помнік архітэктуры XIX ст. — сядзіба Радзянкі (г. зв. «Белы дом»)

Страчаная спадчына[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Галерэя[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Асобы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  • Аляксей Сапуноў (1851—1924) — беларускі гісторык, археограф, краязнавец, дасьледнік помнікаў старажытнай культуры

Дадатковыя зьвесткі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  • Паводле інвэнтару 1743 году, асаблівасьцю Ўсьвятаў была поўная адсутнасьць жыдоў сярод жыхароў места[5]

Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  1. ^ Смоліч А. Географія Беларусі. — Вільня: Друкарня «Віленскага Выдавецтва» Б. А. Клецкіна, 1922. С. 300.
  2. ^ Беларускія тэрыторыі ў 20-м стагодзьдзі: вернутае // Радыё Свабода, 8 сакавіка 2007.
  3. ^ Соркіна І. Мястэчкі Беларусі... — Вільня, 2010. С. 58.
  4. ^ Krzywicki J. Uświat // Słownik geograficzny... T. XII. — Warszawa, 1892. S. 849.
  5. ^ Голубеў В. Усвяты і Усвяцкае староства паводле інвентарных апісанняў пер. пал. XVIII ст. // Беларускае Падзвінне-2014. Ч. 1. — Наваполацак, 2017. С. 20.

Літаратура[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Вонкавыя спасылкі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]