Альбэрт Гаштольд

Альбэрт Гаштольд
	Альбэрт Гаштольд
	; Герб «Габданк»
Асабістыя зьвесткі
Нарадзіўся	1455; Вільня, Вялікае Княства Літоўскае;
Памёр	сьнежань 1539; Вільня, Вялікае Княства Літоўскае;
Пахаваны	Касьцёл Сьвятых Станіслава і Ўладзіслава;
Род	Гаштольды
Бацькі	Марцін Гаштольд; Марына з Трабскіх
Жонка	Соф’я зь Вярэйскіх
Дзеці	Станіслаў
Дзейнасьць	вайсковец

Альбэрт Гаштольд (Альбрахт Гаштольдавіч; ? — сьнежань 1539) — дзяржаўны дзяяч Вялікага Княства Літоўскага. Намесьнік наваградзкі (1503—1506), падчашы вялікі літоўскі (1505—1509), ваявода наваградзкі (1508—1513), полацкі (1513—1519), троцкі (1519—1522) і віленскі (з 1522), канцлер вялікі літоўскі (з 1522)^[1].

Альбэрт Гаштольд — найбагацейшы магнат свайго часу: паводле попісу 1528 году ставіў у войска Вялікага Княства 466 вершнікаў, г. зн. меў больш за сем тысячаў радзінаў падданых. У 1522 годзе кароль і вялікі князь Жыгімонт Стары надаў яму прывілей прыпячатаць дакумэнты не зялёным, а чырвоным воскам, на што мелі права толькі асобы каралеўскага роду^[2] У 1529 годзе атрымаў графскі тытул ад Папы Рымскага Клімэнта VII, а ў 1530 году — тытул графа на Мураваных Геранёнах ад імпэратара Карла V.

Імя[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: Albertus Gastolthowycz (9 верасьня 1501 году^[3], 23 кастрычніка 1501 году^[4], 30 кастрычніка 1501 году^[5]); Албрахтъ Мартинович Кгаштолтович (27 чэрвеня 1502 году)^[6].

Біяграфія[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

З шляхецкага роду Гаштольдаў гербу «Габданк», сын Марціна, маршалка вялікага літоўскага, і Марыны з Трабскіх^[2]. Страціў бацькоў у маленстве, апекаваўся мачахай Ганнай з Гальшанскіх і бабкай княгіняй Трабскай.

Надмагільле. Ю. Азямблоўскі, 1840 г.

З 1501 году пры двары вялікага князя Аляксандра. Каля 1492 году, відаць, навучаўся ў Кракаўскім унівэрсытэце.

Браў удзел у вайне Маскоўскай дзяржавы зь Вялікім Княствам Літоўскім (1507—1508). Не падтрымаў бунту Міхала Глінскага, але ў 1509—1510 быў зьняволены, напэўна, праз інтрыгі свайго супраціўніка Мікалая Радзівіла.

У часе чарговай агрэсіі Маскоўскай дзяржавы (1512—1522) браў удзел у абароне Полацку (1514 год). Патрабаваў выселіць зь Вялікага Княства польскіх каталіцкіх манахаў за няведаньне мовы народу і амаральныя паводзіны^[7].

Надмагільле, 1872 г.

Спрыяў абвяшчэньню ў 1529 годзе Жыгімонта Аўгуста вялікім князем літоўскім, што было спробай адасобіць Вялікае Княства ад Кароны. Усталяваў добрыя дачыненьні з прускім герцагам Альбрэхтам, перапісваўся зь ім наконт Францішка Скарыны^[1].

Браў удзел у падрыхтоўцы першага Статуту Вялікага Княства Літоўскага (1529 год), зь ягонай ініцыятывы ў Статут ўлучылі прававыя нормы, паводле якіх чужынцы, што не былі ўраджэнцамі Вялікага Княства, ня мелі права займаць тут урады і набываць нерухомую маёмасьць^[7].

Сабраў вялікую бібліятэку, дзе апрача кірылычных славянскіх рукапісаў былі кнігі на лацінскай, польскай і чэскай мовах. Імаверна, быў ініцыятарам першай разгорнутай рэдакцыі літоўскіх (беларускіх) летапісаў, якая ўлучала паданьне пра паходжаньне літоўскай знаці ад рымскіх патрыцыяў, а таксама пра Пятра Гаштольда, які нібыта ў часы Альгерда спрыяў пашырэньню каталіцтва на Літве.

Уладаньні[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Напярэдадні 1495 году атрымаў ад бабулі па маці княгіні Марыны, удавы князя Сямёна Гальшанскага-Трабскага і дачкі князя Дзьмітрыя «Сякіры» Друцкага-Зубравіцкага, вялізную спадчыну апошняга: Быхаў і Тайманаў на Дняпры, Дабосьню ў Бабруйскай воласьці, вялікія маёнткі на Кіеўшчыне, імаверна таксама Шклоў^[7].

Шлюб з адзінай дачкой і спадкаемніцай князя Васіля Вярэйскага Соф’яй на пачатку XVI ст. прынёс яму замак Любеч, Валожын у Ашмянскім павеце, Койданаў, Радашкавічы і Ўсу ў Менскім павеце. Купіў, вымяняў і атрымаў у спадчыну шмат іншых маёнткаў. Трымаў Бельскае (з 1513 году), Мазырскае (з 1514 году), Барысаўскае (з 1525 году)^[7] і Гарадзенскае (з 1533 году) староствы^[1].

Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

^ ^а ^б ^в Пазднякоў В. Гаштольд Альбрэхт Марцінавіч // ВКЛ. Энцыкл. — Менск: 2005 Т. 1. С. 517.
^ ^а ^б Ярашэвіч А. Гаштольды // Спадчына. № 6, 1992.
^ Akta unji Polski z Litwą, 1385—1791. — Kraków, 1932. S. 133.
^ Akta unji Polski z Litwą, 1385—1791. — Kraków, 1932. S. 147.
^ Akta unji Polski z Litwą, 1385—1791. — Kraków, 1932. S. 148.
^ Archiwum książąt Lubartowiczów Sanguszków w Sławucie. T. 1, 1366—1506. — Lwów, 1887. S. 123.
^ ^а ^б ^в ^г Нарбут А. Гаштольды // ЭГБ. — Менск: 1994 Т. 2. С. 500.

Літаратура[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Вялікае княства Літоўскае: Энцыклапедыя. У 3 т. / рэд. Г. П. Пашкоў і інш. — Менск: Беларуская Энцыклапедыя, 2005. — Т. 1: Абаленскі — Кадэнцыя. — 684 с. — ISBN 985-11-0314-4
Энцыклапедыя гісторыі Беларусі. У 6 т. / Беларус. Энцыкл.; Рэдкал.: Б. І. Сачанка (гал. рэд.) і інш.; Маст. Э. Э. Жакевіч. — Менск: БелЭн, 1994. — Т. 2: Беліцк — Гімн. — 537 с. — ISBN 5-85700-142-0

[evkl-1] а ^б ^в Пазднякоў В. Гаштольд Альбрэхт Марцінавіч // ВКЛ. Энцыкл. — Менск: 2005 Т. 1. С. 517.

[jarasevic-2] а ^б Ярашэвіч А. Гаштольды // Спадчына. № 6, 1992.

[3] Akta unji Polski z Litwą, 1385—1791. — Kraków, 1932. S. 133.

[4] Akta unji Polski z Litwą, 1385—1791. — Kraków, 1932. S. 147.

[5] Akta unji Polski z Litwą, 1385—1791. — Kraków, 1932. S. 148.

[6] Archiwum książąt Lubartowiczów Sanguszków w Sławucie. T. 1, 1366—1506. — Lwów, 1887. S. 123.

[ehb-7] а ^б ^в ^г Нарбут А. Гаштольды // ЭГБ. — Менск: 1994 Т. 2. С. 500.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]