Вісгайла
| Вісгайла лац. Visgajła / Vishajła | |
| Паходжаньне | |
|---|---|
| Мова(-ы) | германскія |
| Утворанае ад | Wis + Gailo |
| Іншыя формы | |
| Варыянт(ы) | Вісагайла, Візгайла, Віжгайла, Віжгайл |
| Зьвязаныя імёны | Gelvisa |
| Зьвязаныя артыкулы | |
| якія пачынаюцца з «Вісгайла» | |
Вісгайла (Вісагайла, Візгайла, Віжгайла, Віжгайл) — мужчынскае імя і вытворнае ад яго прозьвішча.
Паходжаньне[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- Асноўны артыкул: Імёны ліцьвінаў
Гелвіса або Галвіс (Gelvisa, Galoisus) — імя германскага паходжаньня[1]. Іменная аснова -віс- (-віз-, -веш-) (імёны ліцьвінаў Вісігерд, Вісімунт, Вішымут; германскія імёны Wisigard, Wisemund, Vismuot) паходзіць ад гоцкага wis 'мудры, абазнаны', а аснова -гайл- (-гал-, -гел-) (імёны ліцьвінаў Відзігайла, Інгела, Монтгайла; германскія імёны Widigail, Ingeila, Montigel) — ад гоцкага і бургундзкага gails 'жвавы, свавольны, ганарысты'[2]. Такім парадкам, імя Вісгайла азначае «жвавая мудрасьць»[3].
У Прусіі бытавала імя Вісігал (Вісгайл): Wissegal (1339 год)[4], Wysgail (1394 год)[5].
Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: Vesegele (15 чэрвеня 1260 году)[6]; Визкгаило (22 чэрвеня 1415 году)[7]; Визкгаилу семъица[8], Визкгаилова удова[9], Визкгаило[10], а земля Визкгаилова[11] (1440—1492 гады); praesentibus testibus strenuis Towthwyl et Wesgal (1461 год)[12]; Воитехъ Вижъкгаилъ (1528 год)[13]; чоловекъ ихъ на имя Високгоилъ Високгоиловичъ (25 ліпеня 1539 году)[14]; Високгоил (27 траўня 1543 году)[15]; Matthias Wyzgayło (1635 год)[16]; Christophorus vero Wysgayło (1648—1649 гады)[17]; Georgius Wizgayło, Parochus (1643 год)[18]; Pan Paweł Wyzgayło (1667 год)[19]; Nicolaus 3tius Wiżgaylo (1675—1677 гады)[20]; Wisgayły (1744 год)[21].
Носьбіты[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- Візгайла — літоўскі баярын, які атрымаў наданьне ад вялікага князя Казімера
- Войцех Віжгайл — літоўскі баярын, які ўпамінаецца ў попісе войска Вялікага Княства Літоўскага 1528 году
Візгайлы (Wizgajło) гербу Адравонж[22] — літоўскі шляхецкі род.
Глядзіце таксама[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l'ancienne Gaule du VIe au XIIe siècle. T. I: Les noms issus du germanique continental et les créations gallo-germaniques. — Paris, 1971. P. 98, 101.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 17.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 20.
- ^ Trautmann R. Die altpreußischen Personennamen. — Göttingen, 1925. S. 119.
- ^ Pierson W. Altpreußischer Namenkodex // Zeitschrift für Preußische Geschichte und Landeskunde. — Berlin, 1873. S. 737.
- ^ Пожалование Миндовга для Тевтонского ордена в Ливонии на всю Литовскую землю — фальсификат (1260), Fontes historiae Magni Ducatus Lithuaniae
- ^ Jablonskis K. Nauji Vytauto laikotarpio aktai // Praeitis. T. 2. — Kaunas, 1933. P. 383.
- ^ Lietuvos Metrika. Knyga 3 (1440—1498). — Vilnius, 1998. P. 49.
- ^ Lietuvos Metrika. Knyga 3 (1440—1498). — Vilnius, 1998. P. 50.
- ^ Lietuvos Metrika. Knyga 3 (1440—1498). — Vilnius, 1998. P. 54.
- ^ Lietuvos Metrika. Knyga 3 (1440—1498). — Vilnius, 1998. P. 56.
- ^ Kodeks dyplomatyczny katedry i diecezji Wilenskiej. T. 1, z. 1: 1387—1468. — Kraków, 1932. S. 271.
- ^ Перапіс войска Вялікага княства Літоўскага 1528 года. Метрыка Вялікага княства Літоўскага. Кн. 523. — Менск, 2003. С. 54.
- ^ Jablonskis K. Nauji Vytauto laikotarpio aktai // Praeitis. T. 2. — Kaunas, 1933. P. 397.
- ^ Jablonskis K. Nauji Vytauto laikotarpio aktai // Praeitis. T. 2. — Kaunas, 1933. P. 398.
- ^ Žemaičių vyskupijos vizitacijų aktai 1611—1651 m. // Fontes Historiae Lituaniae. Vol. XI, 2011. P. 156.
- ^ Žemaičių vyskupijos vizitacijų aktai 1611—1651 m. // Fontes Historiae Lituaniae. Vol. XI, 2011. P. 270.
- ^ Žemaičių vyskupijos vizitacijų aktai 1611—1651 m. // Fontes Historiae Lituaniae. Vol. XI, 2011. P. 206.
- ^ Metryka Litewska. Rejestry podymnego Welkiego Ksiestwa. Województwo mścisławskie 1667 r. — Warszawa, 2008. S. 56.
- ^ Žemaičių vyskupijos vizitacija 1675—1677 m. // Fontes Historiae Lituaniae. Vol. X, 2011. P. 20.
- ^ Diecezja Wileńska, 1744, Pawet, 20 лютага 2011 г.
- ^ Gajl T. Herby Szlacheckie Rzeczypospolitej Obojga Narodow. — Gdańsk, 2003. S. 320.
Літаратура[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. Аўтарскае выданне. — Менск, 2019. — 459 с. — (сьціслая вэрсія кнігі: Вытокі Вялікае Літвы. — Менск, 2021. — 89 с.)