Савігайла
| Савігайла лац. Savigajła / Savihajła | |
| Savigello | |
| Паходжаньне | |
|---|---|
| Мова(-ы) | германскія |
| Утворанае ад | Savas + Gelo |
| Іншыя формы | |
| Варыянт(ы) | Саўгел, Салгел, Саўгял |
| Зьвязаныя артыкулы | |
| якія пачынаюцца з «Савігайла» | |
Савігайла (Салгел) — мужчынскае імя і вытворнае ад яго прозьвішча Саўгел (Саўгял).
Паходжаньне
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Савігела (Savigello[1]) — імя германскага паходжаньня[2][3]. Іменная аснова саў- (імёны ліцьвінаў Савіла, Саўгут, Саўконт; германскія імёны Savilo, Savegot, Savegonte) паходзіць ад гоцкага і бургундзкага sauil, старагерманскага sowila 'сонца'[4], а аснова -гайл- (-гал-, -гел-) (імёны ліцьвінаў Відзігайла, Інгела, Монтгайла; германскія імёны Widigail, Ingeila, Montigel) — ад гоцкага і бургундзкага gails 'жвавы, свавольны, ганарысты'[5]. Такім парадкам, імя Савігайла азначае «жвавае сонца»[6].
Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: Sowigailo Vginth (6 сьнежня 1410 году)[7]; domino Sowigal cum filio Narcone (1 жніўня 1439 году)[8]; domino Petro alias Sowigal… domino Narkone Sowigalowicz (21 кастрычніка 1440 году)[9]; з бояры еишискими, с Наркомъ Совкгаиловичомъ (травень 1503 году)[10]; Миколаи Совкгоилович (29 жніўня 1524 году)[11]; одъ дятка Венцъслава Совъкгела (1565 год)[12]; земянину нашому Венъцлаву Совъкгелу (5 студзеня 1566 году)[13]; Еронимъ Юрьевичъ Солкгеловичъ[14], отъ Венцлава Мартиновича Совкгяла (1567 год)[15].
Носьбіты
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Саўгелі (Sawgiel) — літоўскі шляхецкі род[16].
Саўгел (Saugel) — прозьвішча, гістарычна зафіксанае на тэрыторыі цяперашняй Летувы[17].
На 1903 год існаваў засьценак Саўгайлішкі ў Новааляксандраўскім павеце[18].
Крыніцы
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- ^ Repertori D’Antropònims Catalans (RAC). Vol. 1. — Barcelona, 1994. P. 479.
- ^ Kremer D. Die Germanischen Personennamen in Katalonien // Estudis romànics. Nr. 14, 1972. S. 196.
- ^ Kremer D. Die Germanischen Personennamen in Katalonien // Estudis romànics. Nr. 15, 1973. S. 17 (263).
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 18.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 17.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 25.
- ^ Kodeks dyplomatyczny katedry i diecezji Wilenskiej. T. 1, z. 1: 1387—1468. — Kraków, 1932. S. 84.
- ^ Kodeks dyplomatyczny katedry i diecezji Wilenskiej. T. 1, z. 1: 1387—1468. — Kraków, 1932. S. 172.
- ^ Kodeks dyplomatyczny katedry i diecezji Wilenskiej. T. 1, z. 1: 1387—1468. — Kraków, 1932. S. 190.
- ^ Lietuvos Metrika. Knyga 6 (1494—1506). — Vilnius, 2007. P. 302.
- ^ Popisy wojskowe pospolitego ruszenia Wielkiego Księstwa Litewskiego (1524—1566). — Białystok, 2018. S. 11.
- ^ Popisy wojskowe pospolitego ruszenia Wielkiego Księstwa Litewskiego (1524—1566). — Białystok, 2018. S. 186.
- ^ Метрыка Вялікага Княства Літоўскага. Кніга 44 (1559—1566 гг.). — Менск, 2001. С. 112.
- ^ Литовская метрика. Отд. 1. Ч. 3. — Петроград, 1915. С. 550.
- ^ Литовская метрика. Отд. 1. Ч. 3. — Петроград, 1915. С. 555.
- ^ Polska encyklopedja szlachecka. T. 11. — Warszawa, 1938. S. 11.
- ^ Lietuvių pavardžių žodynas. T. 2. — Vilnius, 1989. P. 681.
- ^ Алфавитный список населенных мест Ковенской губернии. — Ковна, 1903. С. III.
Літаратура
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. Аўтарскае выданне. — Менск, 2019. — 459 с. — (сьціслая вэрсія кнігі: Вытокі Вялікае Літвы. — Менск, 2021. — 89 с.)