Перайсьці да зьместу

Скіргайла (імя)

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі
Паходжаньне
Мова(-ы) германскія
Утворанае ад Scira + Gailo
Іншыя формы
Варыянт(ы) Скірыгайла, Скіргал, Шыргал
Зьвязаныя артыкулы
якія пачынаюцца з «Скіргайла»

Скіргайла (Скірыгайла, Скіргал, Шыргал) — мужчынскае імя і вытворнае ад яго прозьвішча.

Скіра (Scira) і Гайла (Gailo) — імёны германскага паходжаньня[1]. Іменная аснова скер- (скір-) (імёны ліцьвінаў Скірвін, Скірман, Скірмунт; германскія імёны Scirwine, Scirman, Sciremunt) паходзіць ад гоцкага skeirs 'ясны, чысты'[2], а аснова -гайл- (-гал-, -гел-) (імёны ліцьвінаў Відзігайла, Інгела, Монтгайла; германскія імёны Widigail, Ingeila, Montigel) — ад гоцкага і бургундзкага gails 'жвавы, свавольны, ганарысты'[3]. Такім парадкам, імя Скіргайла азначае «чыстая жвавасьць»[4].

У Прусіі бытавала імя Schirgal (1413 год)[5].

У Польшчы адзначаюцца прозьвішчы Скіргела (Skirgiełło)[6] і Скіргайла (Skirgajło, Skirgajłło)[7].

Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: Skirgal (6 ліпеня 1382 году[8], Мэмарыял Вітаўта[9]); Skirgallo (14 чэрвеня 1384 году)[10]; Skirgalone (14 жніўня 1385 году)[11]; Скиргайло[12][13], братъ нашь князь Скиригайло[12][14] (1387 год); Skirgalone Troczensi[15], Skargalone Trocensi[16] (17 лютага 1387 году); Skirgalone Trocensi (22 лютага 1387 году)[17]; княз великом Скирьгайлу (1387—1392 гады[18])[19][20]; Nos Schirgalo Dei gracia dux Lithuanie et dominus Tracensis et Polocensis etc. (12 лістапада 1388 году[21])[22]; Skirgalone (14 траўня 1389 году)[23]; dux Skirgalus (23 траўня 1390 году)[24]; Skyrgallo (да 5 жніўня 1392 году)[25]; Schirgal (Хроніка Віганда)[26]; Schirgail (да 1416 году)[27]; Скиригайло Олгердовичь (Наўгародзкі чацьверты летапіс[28] і Сафійскі першы летапіс[29]); у Перемылскомъ повете Пячыхвосты село, а Скиркгаилово, а Бодачовъ, Смыковъ (1440—1492 гады)[30]; p. Daniel Skirgayło[31], pp. Wojciech, Samuel, Wojciech, Andrzej Janowicz, Mikołaj, Stanisław, Jan Stanisławowicz i Gabriel Skirgayłowie[32] (1690 год); Annae Skirgaylanka (18 ліпеня 1815 году)[33]; Urszula Skirgayłło (1840 год)[34].

Скіргайлы гербу Тапорлітоўскі шляхецкі род зь Вільні[35].

Скіргайлы (Skirgajło, Skirgajłło) — літоўскі шляхецкі род з Троцкага павету[36].

Скіргайлы-Яцэвічы — літоўскі шляхецкі род[37].

  1. ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 567, 1308.
  2. ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 18.
  3. ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 17.
  4. ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 25.
  5. ^ Trautmann R. Die altpreußischen Personennamen. — Göttingen, 1925. S. 93.
  6. ^ Walkowiak J. B. Litewskie nazwiska Polaków: słownik etymologiczno-frekwencyjny. — Poznań, 2019. S. 291.
  7. ^ Naruszewicz-Duchlińska A. Surnames of Lithuanian origins in Polish anthroponomy // Preservation of Cultural Heritage and Strengthening of Regional Identity. — Klaipėda, 2008. S. 84—88.
  8. ^ Бражольский договор о перемирии между ВКЛ и Тевтонским орденом (июль 1382), Fontes historiae Magni Ducatus Lithuaniae
  9. ^ Лицкевич О. В. «Летописец великих князей литовских» и «Повесть о Подолье»: опыт комплексного критического разбора. — СПб., 2019. С. 264—266.
  10. ^ Codex epistolaris Vitoldi. — Cracoviae, 1882. S. 5.
  11. ^ Akta unji Polski z Litwą, 1385—1791. — Kraków, 1932. S. 3.
  12. ^ а б Урбан П. Старажытныя ліцьвіны: мова, паходжаньне, этнічная прыналежнасьць. — Менск: 2001. С. 193.
  13. ^ Грамоти XIV ст. — Київ, 1974. С. 74.
  14. ^ Грамоти XIV ст. — Київ, 1974. С. 75.
  15. ^ Kodeks dyplomatyczny katedry i diecezji Wilenskiej. T. 1, z. 1: 1387—1468. — Kraków, 1932. S. 6.
  16. ^ Kodeks dyplomatyczny katedry i diecezji Wilenskiej. T. 1, z. 1: 1387—1468. — Kraków, 1932. S. 8.
  17. ^ Kodeks dyplomatyczny katedry i diecezji Wilenskiej. T. 1, z. 1: 1387—1468. — Kraków, 1932. S. 14.
  18. ^ Поручная грамота за Гридка Константиновича (1387—1392), Fontes historiae Magni Ducatus Lithuaniae
  19. ^ Грамоти XIV ст. — Київ, 1974. С. 108.
  20. ^ Українські грамоти. Т. 1. — Київ, 1928. С. 47.
  21. ^ Гарантия князя Скиргайла на соблюдение перемирия с Тевтонским орденом (1388), Fontes historiae Magni Ducatus Lithuaniae
  22. ^ Codex diplomaticus Lithuaniae, 1253—1433. — Vratislaviae, 1845. P. 48.
  23. ^ Codex diplomaticus Poloniae. T. 2. — Varsaviae, 1852. P. 772.
  24. ^ Codex epistolaris Vitoldi. — Cracoviae, 1882. S. 23.
  25. ^ Kodeks dyplomatyczny katedry i diecezji Wilenskiej. T. 1, z. 1: 1387—1468. — Kraków, 1932. S. 38.
  26. ^ Scriptores rerum Prussicarum. Bd. 2. — Leipzig, 1863. S. 591—593, 607, 614, 616—620, 626—629, 632—634, 639—640, 642, 645.
  27. ^ Codex epistolaris Vitoldi. — Cracoviae, 1882. S. 1025—1026.
  28. ^ ПСРЛ. Т. 4. — СПб., 1848. С. 92.
  29. ^ ПСРЛ. Т. 5. — СПб., 1851. С. 239.
  30. ^ Lietuvos Metrika. Knyga 3 (1440—1498). — Vilnius, 1998. P. 57.
  31. ^ Metryka Litewska. Rejestry podymnego Welkiego Ksiestwa. Województwo trockie 1690 r. — Warszawa, 2000. S. 150.
  32. ^ Metryka Litewska. Rejestry podymnego Welkiego Ksiestwa. Województwo trockie 1690 r. — Warszawa, 2000. S. 152.
  33. ^ Memoriale Fratrum Minorum Conventualium Vilnensium (1702—1832). — Vilnae, 2020. P. 275.
  34. ^ Kowno, Geneteka baza Polskiego Towarzystwa Genealogicznego
  35. ^ Malewski Cz. Rodziny szlacheckie na Litwie w XIX wieku. — Warszawa, 2016. S. 776.
  36. ^ Malewski Cz. Rodziny szlacheckie na Litwie w XIX wieku. — Warszawa, 2022. S. 409.
  37. ^ Сьпіс шляхецкіх родаў, прозьвішчы якіх пачынаюцца на Я, Згуртаваньне беларускай шляхты