Скіргайла (імя)
| Скіргайла лац. Skirgajła / Skirhajła | |
| Паходжаньне | |
|---|---|
| Мова(-ы) | германскія |
| Утворанае ад | Scira + Gailo |
| Іншыя формы | |
| Варыянт(ы) | Скірыгайла, Скіргал, Шыргал |
| Зьвязаныя артыкулы | |
| якія пачынаюцца з «Скіргайла» | |
Скіргайла (Скірыгайла, Скіргал, Шыргал) — мужчынскае імя і вытворнае ад яго прозьвішча.
Паходжаньне[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- Асноўны артыкул: Імёны ліцьвінаў
Скіра (Scira) і Гайла (Gailo) — імёны германскага паходжаньня[1]. Іменная аснова скер- (скір-) (імёны ліцьвінаў Скерэль, Скіран, Скірмунт; германскія імёны Skerilo, Scerun, Sciremunt) паходзіць ад гоцкага skeirs 'ясны, чысты'[2], а аснова -гайл- (-гал-, -гел-) (імёны ліцьвінаў Відзігайла, Інгела, Монтгайла; германскія імёны Widigail, Ingeila, Montigel) — ад гоцкага і бургундзкага gails 'жвавы, свавольны, ганарысты'[3]. Такім парадкам, імя Скіргайла азначае «чыстая жвавасьць»[4].
У Польшчы адзначаецца прозьвішча Скіргела (Skirgiełło)[5]
Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: Skirgal (6 ліпеня 1382 году[6], Мэмарыял Вітаўта[7]); Skirgallo (14 чэрвеня 1384 году)[8]; Skirgalone (14 жніўня 1385 году)[9]; Скиргайло[10][11], братъ нашь князь Скиригайло[10][12] (1387 год); Skirgalone Troczensi[13], Skargalone Trocensi[14] (17 лютага 1387 году); Skirgalone Trocensi (22 лютага 1387 году)[15]; княз великом Скирьгайлу (1387—1392 гады[16])[17][18]; Nos Schirgalo Dei gracia dux Lithuanie et dominus Tracensis et Polocensis etc. (12 лістапада 1388 году[19])[20]; Skirgalone (14 траўня 1389 году)[21]; dux Skirgalus (23 траўня 1390 году)[22]; Skyrgallo (да 5 жніўня 1392 году)[23]; Schirgal (Хроніка Віганда)[24]; Schirgail (да 1416 году)[25]; Скиригайло Олгердовичь (Наўгародзкі чацьверты летапіс[26] і Сафійскі першы летапіс[27]); у Перемылскомъ повете Пячыхвосты село, а Скиркгаилово, а Бодачовъ, Смыковъ (1440—1492 гады)[28]; p. Daniel Skirgayło[29], pp. Wojciech, Samuel, Wojciech, Andrzej Janowicz, Mikołaj, Stanisław, Jan Stanisławowicz i Gabriel Skirgayłowie[30] (1690 год); Annae Skirgaylanka (18 ліпеня 1815 году)[31].
Носьбіты[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- Скіргайла Альгердавіч (у праваслаўі Іван; каля 1354—1394) — дзяржаўны дзяяч Вялікага Княства Літоўскага князь троцкі, полацкі і кіеўскі
Скіргайлы гербу Тапор — літоўскі шляхецкі род зь Вільні[32].
Скіргайлы (Skirgajło, Skirgajłło) — літоўскі шляхецкі род з Троцкага павету[33].
Скіргайлы-Яцэвічы — літоўскі шляхецкі род[34].
Глядзіце таксама[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 567, 1308.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 18.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 17.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 25.
- ^ Walkowiak J. B. Litewskie nazwiska Polaków: słownik etymologiczno-frekwencyjny. — Poznań, 2019. S. 291.
- ^ Бражольский договор о перемирии между ВКЛ и Тевтонским орденом (июль 1382), Fontes historiae Magni Ducatus Lithuaniae
- ^ Лицкевич О. В. «Летописец великих князей литовских» и «Повесть о Подолье»: опыт комплексного критического разбора. — СПб., 2019. С. 264—266.
- ^ Codex epistolaris Vitoldi. — Cracoviae, 1882. S. 5.
- ^ Akta unji Polski z Litwą, 1385—1791. — Kraków, 1932. S. 3.
- ^ а б Урбан П. Старажытныя ліцьвіны: мова, паходжаньне, этнічная прыналежнасьць. — Менск: 2001. С. 193.
- ^ Грамоти XIV ст. — Київ, 1974. С. 74.
- ^ Грамоти XIV ст. — Київ, 1974. С. 75.
- ^ Kodeks dyplomatyczny katedry i diecezji Wilenskiej. T. 1, z. 1: 1387—1468. — Kraków, 1932. S. 6.
- ^ Kodeks dyplomatyczny katedry i diecezji Wilenskiej. T. 1, z. 1: 1387—1468. — Kraków, 1932. S. 8.
- ^ Kodeks dyplomatyczny katedry i diecezji Wilenskiej. T. 1, z. 1: 1387—1468. — Kraków, 1932. S. 14.
- ^ Поручная грамота за Гридка Константиновича (1387—1392), Fontes historiae Magni Ducatus Lithuaniae
- ^ Грамоти XIV ст. — Київ, 1974. С. 108.
- ^ Українські грамоти. Т. 1. — Київ, 1928. С. 47.
- ^ Гарантия князя Скиргайла на соблюдение перемирия с Тевтонским орденом (1388), Fontes historiae Magni Ducatus Lithuaniae
- ^ Codex diplomaticus Lithuaniae, 1253—1433. — Vratislaviae, 1845. P. 48.
- ^ Codex diplomaticus Poloniae. T. 2. — Varsaviae, 1852. P. 772.
- ^ Codex epistolaris Vitoldi. — Cracoviae, 1882. S. 23.
- ^ Kodeks dyplomatyczny katedry i diecezji Wilenskiej. T. 1, z. 1: 1387—1468. — Kraków, 1932. S. 38.
- ^ Scriptores rerum Prussicarum. Bd. 2. — Leipzig, 1863. S. 591—593, 607, 614, 616—620, 626—629, 632—634, 639—640, 642, 645.
- ^ Codex epistolaris Vitoldi. — Cracoviae, 1882. S. 1025—1026.
- ^ ПСРЛ. Т. 4. — СПб., 1848. С. 92.
- ^ ПСРЛ. Т. 5. — СПб., 1851. С. 239.
- ^ Lietuvos Metrika. Knyga 3 (1440—1498). — Vilnius, 1998. P. 57.
- ^ Metryka Litewska. Rejestry podymnego Welkiego Ksiestwa. Województwo trockie 1690 r. — Warszawa, 2000. S. 150.
- ^ Metryka Litewska. Rejestry podymnego Welkiego Ksiestwa. Województwo trockie 1690 r. — Warszawa, 2000. S. 152.
- ^ Memoriale Fratrum Minorum Conventualium Vilnensium (1702—1832). — Vilnae, 2020. P. 275.
- ^ Malewski Cz. Rodziny szlacheckie na Litwie w XIX wieku. — Warszawa, 2016. S. 776.
- ^ Malewski Cz. Rodziny szlacheckie na Litwie w XIX wieku. — Warszawa, 2022. S. 409.
- ^ Сьпіс шляхецкіх родаў, прозьвішчы якіх пачынаюцца на Я, Згуртаваньне беларускай шляхты
Літаратура[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. Аўтарскае выданне. — Менск, 2019. — 459 с. — (сьціслая вэрсія кнігі: Вытокі Вялікае Літвы. — Менск, 2021. — 89 с.)