Вісад
| Вісад лац. Visad | |
| Wisad | |
| Паходжаньне | |
|---|---|
| Мова(-ы) | германскія |
| Утворанае ад | Wis + Had Wis + Sado |
| Іншыя формы | |
| Варыянт(ы) | Вішад, Вышад, Вісят |
| Зьвязаныя імёны | Hadvisa |
| Зьвязаныя артыкулы | |
| якія пачынаюцца з «Вісад» | |
Вісад (Вісят), Вішад (Вышад) — мужчынскае імя.
Паходжаньне
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Вісад (Wisad, Wisod) і Адвіс (Aduisus, Hadvisa[1]) — імёны германскага паходжаньня[2]. Іменная аснова -віс- (-віз-, -веш-) (імёны ліцьвінаў Вісігерд, Вісімунт, Вішымут; германскія імёны Wisigard, Wisemund, Vismuot) паходзіць ад гоцкага wis 'мудры, абазнаны'[3], аснова -гад- (-ад-, -ат-) (імёны ліцьвінаў Ядвіга, Гатман, Бернат; германскія імёны Hadwig, Hadoman, Bernat) — ад гоцкага *haþus[4], германскага hathu 'бой'[5], а аснова -сад- (-сат-) (імя ліцьвінаў Жадзьвін; германскае Saduinus) — ад гоцкага saths 'насычаны, задаволены'[6].
Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: Arczymy et Prony Vyszadovyczy… Szyenko Vyszadovycz, coram Arczymy et Prony, Jacobo et Malysz de ibidem (1486 год)[7]; Arczymy Vyszadovycz (23 красавіка 1501 году)[8]; Arczymy Wyszadovycz (5 сьнежня 1501 году)[9]; et Wyszadovyczy Arczymy et Prony… Ego quidem nobilis Arczymy Petri filius Vyszadovycz… Ego quidem nobilis nomine et cognomine Prony Wyszadovycz… ego quidam nobilis Szyenyko Wyszadovycz… nobiles… Vyszadovyczy… Ego nobilis nomine Simon alias cognomine Szyenko Wysadowicz filius Wyszanarow (1502 год)[10]; Arczymy Vyszadovycz… Nos quidem nobiles nomine Arczymy et Prony cognomine Vyszadovyczy (1503 год)[11]; Wisiaty (1744 год)[12].
Носьбіты
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]У актах Вялікага Княства Літоўскага ўпамінаўся маёнтак Вісяты ў Браслаўскім павеце[13].
На гістарычнай Браслаўшчыне існуе дзьве вёскі з назвай Вісяты, на гістарычнай Наваградчыне — вёска Высадавічы.
Глядзіце таксама
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Крыніцы
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule du VIe au XIIe siècle. T. I: Les noms issus du germanique continental et les créations gallo-germaniques. — Paris, 1971. P. 14, 119.
- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 1624.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 17.
- ^ Kremer D. Die Germanischen Personennamen in Katalonien // Estudis romànics. Nr. 14, 1972. S. 70.
- ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. T. 5: Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego. — Kraków, 1997. S. 87.
- ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule du VIe au XIIe siècle. T. I: Les noms issus du germanique continental et les créations gallo-germaniques. — Paris, 1971. P. 193.
- ^ Kodeks dyplomatyczny katedry i diecezji Wilenskiej. T. 1, z. 2: 1468—1501. — Kraków, 1939. S. 414.
- ^ Kodeks dyplomatyczny katedry i diecezji Wilenskiej. T. 1, z. 2: 1468—1501. — Kraków, 1939. S. 567.
- ^ Kodeks dyplomatyczny katedry i diecezji Wilenskiej. T. 1, z. 3: 1501—1507. — Kraków, 1948. S. 620.
- ^ Kodeks dyplomatyczny katedry i diecezji Wilenskiej. T. 1, z. 3: 1501—1507. — Kraków, 1948. S. 625, 631, 633, 635—637.
- ^ Kodeks dyplomatyczny katedry i diecezji Wilenskiej. T. 1, z. 3: 1501—1507. — Kraków, 1948. S. 691.
- ^ Diecezja Wileńska, 1744, Pawet, 20 лютага 2011 г.
- ^ Indeks alfabetyczny miejscowości dawnego wielkiego Księstwa Litewskiego: A—K (Abakanowicze — Kujany). Wilno, 1929. S. 157.