Віленскі ўнівэрсытэт

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі
Віленскі ўнівэрсытэт
Vilniaus universitetas, Uniwersytet Wileński
Лягатып
Лягатып
па-лацінску: Universitas Vilnensis
Дэвіз Hinc itur ad astra
Заснаваны 1 красавіка 1579
Рэктар prof. Rimvydas Petrauskas
Факультэтаў 12
Колькасьць пэрсаналу 3761[1]
Колькасьць студэнтаў 21 593[1] (2013)
Месцазнаходжаньне
Геаграфічныя каардынаты 54°40′57″ пн. ш. 25°17′14″ у. д. / 54.6825° пн. ш. 25.28722° у. д. / 54.6825; 25.28722Каардынаты: 54°40′57″ пн. ш. 25°17′14″ у. д. / 54.6825° пн. ш. 25.28722° у. д. / 54.6825; 25.28722
Горад Вільня
Краіна Летува
Кампус гарадзкі
Былыя назвы Віленская акадэмія і ўнівэрсытэт;
Унівэрсытэт Стэфана Баторыя (1919—1939)
Знаходзіцца ў складзе EUA, Утрэхцкая сетка
Вэб-сайт www.vu.lt (лет.) (анг.)
Віленскі ўнівэрсытэт на мапе Летувы
Віленскі ўнівэрсытэт
Віленскі ўнівэрсытэт
Віленскі ўнівэрсытэт

Віленскі ўнівэрсытэт (польск. Uniwersytet Wileński, лет. Vilniaus universitetas) — дзяржаўны ўнівэрсытэт у Вільні, заснаваны ў 1579 годзе Стэфанам Баторыем. Галоўная навучальная ўстанова Вялікага Княства Літоўскага, трэці найстарэйшы ўнівэрсытэт на землях Рэчы Паспалітай і адзін з найстарэйшых ва Ўсходняй Эўропе. Найстарэйшы ўнівэрсытэт Беларусі[2], цяпер найбуйнейшы ўнівэрсытэт у Летуве.

Гісторыя[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Вялікае Княства Літоўскае[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Вышэйшую навучальную ўстанову ў Вільні заснавалі ў 1579 годзе кароль і вялікі князь Стэфан Баторы (першы прывілей ад 7 ліпеня 1578 году, другі — ад 1 красавіка 1579) і папа рымскі Грыгорыюс XIII (була ад 30 кастрычніка 1579 году) як Акадэмію і ўнівэрсытэт Віленскага таварыства Езуса (лац. Almae Academia et Universitas Vilnensis Societatis Jesu). Акадэмія ўтварылася на аснове езуіцкага калегіюму, адчыненага ў 1569 годзе[2]. Першым рэктарам стаў Пётар Скарга, які добра ведаў беларускую мову і напісаў на ёй шэраг твораў[3].

Ад пачатку складаўся з двух факультэтаў — філязофскага і тэалягічнага. У 1632 годзе тут навучалася каля 1200 юнакоў[4]. У 1641 годзе кароль і вялікі князь Уладзіслаў Ваза выдаў прывілей на заснаваньне мэдычнага і юрыдычнага факультэтаў. У 1753 годзе адкрылася абсэрваторыя, а пры ёй — фізычны і астранамічны факультэты.

Шчодрыя ахвяраваньні рабіла шляхта і магнаты Вялікага Княства Літоўскага: Казімер Леў Сапега падараваў багатую бібліятэку і стаў фундатарам юрыдычнага факультэту, на сродкі Альжбеты Пузыны тут заснавалі адну зь першых у Эўропе навуковых астранамічных абсэрваторыяў, Мікалай Радзівіл «Сіротка» перадаў акадэміі друкарскае абсталяваньне і шрыфты[5].

Адчыненая ў 1586 годзе акадэмічная друкарня выдавала на некалькіх эўрапейскіх мовах падручнікі, слоўнікі, філязофскую, юрыдычную літаратуру, гістарычныя дасьледаваньні, мастацкія творы. З друкарняй супрацоўнічалі гравэры Тамаш Макоўскі, Аляксандар і Лявон Тарасевічы[5].

За часамі вайны Маскоўскай дзяржавы з Рэччу Паспалітай (1654—1667) у 1655—1660 гадох ня дзейнічаў праз маскоўскую акупацыю. Гуманітарны курс аднавіўся ў 1660 годзе, філязофскі — у 1662 годзе, тэалягічны — 1666 годзе[6].

Па скасаваньні ордэну езуітаў (1773 год) у 1781 годзе ў выніку рэформы, праведзенай Адукацыйнай камісіі, пераўтварыўся ў Галоўную школу Вялікага Княства Літоўскага (лац. Schola Princips Magni Ducatus Lithuaniae) — сьвецкую вышэйшую навучальную ўстанову. У гэты час пашыраецца назва ўнівэрсытэт замест ранейшай акадэміі і адзначаецца найбольшы росквіт навучальнай установы, якая мела найлепшы ў Рэчы Паспалітай мэдычны факультэт.

Пад уладай Расейскай імпэрыі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Па трэцім падзеле Рэчы Паспалітай (1795 год) улады Расейскай імпэрыі перайменавалі Галоўную школу Вялікага Княства Літоўскага ў Галоўную віленскую школу (рас. Главная виленская школа). 16 красавіка 1803 году згодна з актам маскоўскага гаспадара Аляксандра I Галоўную віленскую школу перайменавалі ў імпэратарскі Віленскі ўнівэрсытэт. У юрысдыкцыю ўнівэрсытэту перадаваліся адукацыйныя ўстановы Віленскай навучальнай акругі, якая ахоплівала восем губэрняў Расейскай імпэрыі: (Віленская, Гарадзенская, Менская, Магілёўская, Віцебская, Валынская, Падольская, Кіеўская). У 1803 годзе апекуном Віленскай навучальнай акругі быў прызначаны князь Адам Чартарыйскі (1770—1861), спрыяў росквіту ўнівэрсытэту. Адам Чартарыйскі займаў пасаду апекуна на працягу дваццаці гадоў (у 1803—1823 гадох), сумяшчаючы яе з пастамі таварыша міністра замежных справаў (1802—1804) і міністра замежных справаў (1802—1807).

У адпаведнасьці з зацьверджаным 18 траўня 1803 году «Статутам або агульнай пастанове імператарскага Віленскага ўнівэрсытэту і вучэльняў яго акругі» ўнівэрсытэт быў адначасна навучальнай, навуковай і навучальна-адміністрацыйнай мясцовай установай, якая абірае дырэктараў гімназіяў, наглядчыкаў павятовых вучэльняў і іншыя службовыя асобы, якія кантралявалі навучальна-мэтадычную, дысцыплінарную, гаспадарчую дзейнасьць акруговых навучальных установаў, выдаваў і цэнзураваў навучальную і мэтадычную літаратуру. У настаўніцкай сэмінарыі пры ўнівэрсытэце рыхтаваліся кваліфікаваныя школьныя пэдагогі.

У 1804 годзе Віленскі ўнівэрсытэт прызначыў спэцыяльных візытарараў у школы Віленскай і Гарадзенскай губэрняў, сярод абавязкаў якіх значылася (пункт 10): «Візытатар у абедзьвюх гэтых губэрнях мае даведацца падрабязна пра Самагіцкую (Жмудзкую) мову, дзе і як далёка сягае яе ўжываньне, заўважаючы асаблівыя пра яе зьвесткі; таксама мае даручыць і школьным станам старанна зьбіраць усе падрабязнасьці, якія маглі б растлумачыць паходжаньне гэтай мовы і яе ўласьцівасьці, праз што можна было б выразьней даведацца пра гісторыю таго народа, якому гэта мова была прыродная; сабраныя ж заўвагі пра яе, пісаньні, песьні ды іншае на гэтай мове маюць быць дасыланыя ва Ўнівэрсытэт»[a][7][8].

Аўла Віленскага ўнівэрсытэту

Віленскі ўнівэрсытэт быў найбольш багатым сярод усіх унівэрсытэтаў Расейскай імпэрыі: акрамя штатнай сумы ў 130 тысячаў рублёў у год, якія вылучаліся ўсім унівэрсытэтам, дадатковыя сродкі складалі штогадовыя паступленьні ў 105 тысячаў рублёў з даходаў былых езуіцкіх маёнткаў, а таксама аднаразовыя асыгнаваньні. Колькасьць студэнтаў вырасла ад 290 у 1804 годзе ў да 1321 у 1830 годзе. Да 1823 году ён стаў найбуйнейшым унівэрсытэтам Расейскай імпэрыі і Эўропы, колькасьцю студэнтаў пераўзыходзячы Оксфардзкі ўнівэрсытэт.

Ад пачатку ў Віленскім унівэрсытэце надаваліся доктарскія і магістарскія ступені ў шырокім коле навуковых дысцыплінаў — пісьменстве, кіраваньні дзяржаўнымі даходамі і гандлем, замежных дзяржаўных дачыненьнях, правазнаўстве, архітэктуры і іншым. У 1819 годзе расейскія ўлады пазбавілі ўнівэрсытэт права наданьня навуковых ступеняў магістра і доктара; выпускнікі маглі атрымаць ступень кандыдата. У 1821 годзе забаранілі выдаваць і кандыдацкія дыплёмы.

У Віленскім унівэрсытэце дзейнічалі таемныя студэнцкія патрыятычныя арганізацыі (філяматы, філярэты, «прамяністыя»). У 1823 годзе паводле справы аб прыналежнасьці да іх расейскія ўлады арыштавалі дзясяткі выхаванцаў унівэрсытэту, у тым ліку Адам Міцкевіча. 108 зь іх атрымалі выракі ў расейскіх судох. Па доўгім знаходжаньні ў зьняволеньні падчас сьледзтва і суду 20 чалавек выслалі ў розныя гарады Расеі. Адама Чартарыйскага адхілілі ад пасады. Яго месца заняў Мікалай Навасільцаў (1768—1838). У сувязі з працэсам філяматаў з ініцыятывы Навасільцава з унівэрсытэту пастановай 14 жніўня 1824 году дзеля «стрыманьня шкоднага ўплыву, якое атрымала супрацідзейная ўнівэрсытэцкаму кіраўніцтву партыя», звольнілі і выслалі зь Літвы прафэсараў Юзэфа Галухоўскага, Ігната Даніловіча, Яўхіа Лялевеля і Міхала Баброўскага.

З прычыны беспасярэдняга ўдзелу або ўскоснай датычнасьці студэнтаў і выкладчыкаў да вызвольнага паўстаньня 1831 году маскоўскі гаспадар Мікалай I сваім рэскрыптам ад 1 траўня 1832 году зачыніў Віленскі ўнівэрсытэт. Застаўся толькі мэдычны факультэт, ператвораны ў Мэдычна-хірургічную акадэмію.

З 1855 году ў будынках Віленскага ўнівэрсытэту разьмяшчаўся Музэй старажытнасьцяў, пазьней Публічная бібліятэка, архіў, а таксама дзьве мужчынскія гімназіі. У розны час у іх навучаліся літаратар і калекцыянэр Аляксандар Жыркевіч (1857—1927), польскі дзяржаўны дзеяч Юзэф Пілсудзкі (1867—1935), савецкі дзяржаўны дзеяч Фэлікс Дзяржынскі (1877—1926), актор Васіль Качалаў (1875—1948), тэарэтык літаратуры Міхаіл Бахцін (1895—1975).

Найшоўшы час[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Хор Беларускага студэнцкага саюзу пры Віленскім унівэрсытэце на чале з Рыгорам Шырмам і з удзелам Міхася Забэйды-Суміцкага, 1931 г.

11 кастрычніка 1919 году з ініцыятывы Юзэфа Пілсудзкага ў будынках Віленскага ўнівэрсытэту адбылося ўрачыстае адкрыцьцё ўнівэрсытэту Стэфана Баторыя (польск. Uniwersytet Stefana Batorego w Wilnie). Навучаньне ва ўнівэрсытэце адпавядала палітыцы міжваеннай Польскай Рэспублікі. Студэнты-беларусы стварылі Беларускі студэнцкі саюз, які выдаваў часопісы Наш Шлях і Студэнцкая думка. У 1932—1936 гадох традыцыю студэнцкіх арганізацыяў Віленскага ўнівэрсытэтут працягнуў «Фронт» (Студэнцкая левіца «Фронт») — легальная арганізацыя. Працавала пад уплывам Кампартыі Заходняй Беларусі (КПЗБ), аб’ядноўвала каля паловы польскіх, беларускіх, летувіскіх студэнтаў, уплывала на інтэлігенцыю і нацыянальныя арганізацыі. Друкаваны орган Фронту — газэта «Zew» («Заклік»); выдавала папулярныя ў Польшчы газэты «Po prostu» («Папросту») і «Karta» («Карта»), у якіх супрацоўнічалі Максім Танк, Ежы Путрамент; нелегальныя рэвалюцыйныя ўлёткі. Польскія ўлады забаранілі дзейнасьць арганізацыі, кіраўнікоў пасадзілі ў турму.

Па тым, як Сталін увосень 1939 году перадаў Летуве Вільню, унівэрсытэт на кароткі час летувізавалі. Яго назву зьмянілі на лет. Vilniaus Universitetas, а летувіскую мову ўпершыню абвясьцілі афіцыйнай мовай выкладаньня. У 1940 годзе па далучэньні Летувы да СССР адбылася саветызацыя ўнівэрсытэту. Аднак у адрозьненьне ад БССР і УССР, савецкае кіраўніцтва дазволіла Летуве, як і Латвіі з Эстоніяй, мець унівэрсытэт на мове тытульнай нацыі. Гэты летувіскамоўны Віленскі ўнівэрсытэт хутка стаў «раем для балцкіх дасьледаваньняў»[9]. Пры гэтым беларусы пры прыёме ў гэтую ВНУ дыскрымінаваліся: колькасьць студэнтаў-беларусаў не перавышала 1%[10].

У 1990 годзе Віленскі ўнівэрсытэт атрымаў аўтаномны статус, а па аднаўленьні незалежнасьці Летувы адбылася яго паўторная летувізацыя.

Структура[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Двор Скаргі

Гістарычна складаўся з чатырох факультэтаў — фізыка-матэматычнага, мэдычнага, маральна-палітычнага (з багаслоўем) і літаратурнага з вытанчанымі мастацтвамі. Налічваў 32 катэдры, дзе выкладалася 55 прадметаў. Меў батанічны сад, анатамічны музэй, клініку, фізычную і хімічную лябараторыі, бібліятэку ў 60 тысячаў тамоў.

Да сярэдзіны XVII ст. мовамі навучаньня, як і ўва ўсіх езуіцкіх навучальных установаў Вялікага Княства Літоўскага, былі беларуская і лацінская[2][11]. З 2-й паловы XVII ст. у зьвязку з працэсамі палянізацыі адбыўся пераход ад беларускай да польскай мовы. Па адхіленьні Адама Чартарыйскага (1823 год) улады Расейскай імпэрыі паступова ўводзілі чытаньне асобных прадметаў на расейскай мове.

Вядомыя навучэнцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Адам Міцкевіч

Сярод выхаванцаў унівэрсытэту:

і многія іншыя.

Нобэлеўскія ляўрэаты[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Заўвагі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  1. ^ рас. «Визитатор в обоих сих губернях не оставит в продолжение своего обозрения осведомляться подробно о Самогитском (Жмудском) языке, где и как далеко простирается его употребление, замечая сам особенные об нем известия; равным образом имеет препоручить и училищным сословиям прилежно собирать все подробности, кои могли бы объяснить происхождение сего языка и его собственность или свойство, чрез что можно бы явственнее узнать историю того народа, коему оный язык был природный; собранные жа замечания об нем, писания, песни и проч. на сем языке имеют быть присылаемы в Университет»

Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  1. ^ а б Facts and Figures (анг.). Vilnius University.
  2. ^ а б в Жлутка А. Калі быў заснаваны першы ўніверсітэт на Беларусі? // 100 пытанняў і адказаў з гісторыі Беларусі. — Менск, 1993. С. 40.
  3. ^ Арлоў У. Краіна Беларусь. Вялікае Княства Літоўскае. — KALLIGRAM, 2012. С. 170.
  4. ^ Арлоў У. Краіна Беларусь. Вялікае Княства Літоўскае. — KALLIGRAM, 2012. С. 171.
  5. ^ а б Арлоў У. Краіна Беларусь. Вялікае Княства Літоўскае. — KALLIGRAM, 2012. С. 173.
  6. ^ Пазднякоў В. Віленская акадэмія // ВКЛ. Энцыкл. — Мн.: 2005 Т. 1. С. 411.
  7. ^ Сборник распоряжений по Министерству народного просвещения. Т. 1. — СПб., 1866. С. 36.
  8. ^ Алфавитный указатель к Сборнику распоряжений по Министерству народного просвещения. — СПб., 1867. С. 78.
  9. ^ Snyder T. The Reconstruction of Nations. — Yale Univ. Press, 2003. P. 93.
  10. ^ Арлоў У. Краіна Беларусь. Вялікае Княства Літоўскае. — KALLIGRAM, 2012. С. 386.
  11. ^ Арлоў У. Краіна Беларусь. Вялікае Княства Літоўскае. — KALLIGRAM, 2012. С. 168.

Літаратура[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Вонкавыя спасылкі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]