Казімер Ягелончык
| Казімер IV польск. Kazimierz Jagiellończyk | |
.jpg) | |
| Казімер Ягайлавіч | |
 Вялікі князь літоўскі | |
|
29 жніўня 1440 — 7 жніўня 1492 | |
| Каранацыя | 25 жніўня 1440, Вільня |
| Папярэднік | Жыгімонт Кейстутавіч |
| Наступнік | Аляксандар |
| Кароль польскі | |
|
25 жніўня 1447 — 7 жніўня 1492 | |
| Каранацыя | 25 жніўня 1447, Кракаў |
| Папярэднік | Уладыслаў III Варнэньчык |
| Наступнік | Ян I Ольбрахт |
| Асабістыя зьвесткі | |
| Нарадзіўся | 13 лістапада 1427, Кракаў |
| Памёр | 7 жніўня 1492, Горадня |
| Пахаваны | Вэвэльскі сабор, Кракаў |
| Нашчадкі |
Казімер, Ян I Ольбрахт, Аляксандар, Жыгімонт Стары агулам: 13 дзяцей |
| Каралеўскі дом | Ягелоны |
| Дынастыя | Ягайлавічы |
| Жонка | Альжбета Аўстрыйская |
| Бацька | Ягайла |
| Маці | Соф’я Гальшанская |
| Узнагароды | |
Казімер IV (Казімер-Андрэй Ягайлавіч; польск. Kazimierz Jagiellończyk; 30 лістапада 1427, Кракаў — 7 чэрвеня 1492, Горадня) — вялікі князь літоўскі (1440—1492), кароль польскі (1447—1492).
Біяграфія[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
Сям'я[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
.jpg)
Малодшы сын Ягайлы і Соф’і Гальшанскай.
.jpg)
У 1454 годзе ажаніўся з Альжбетаю, дачкою памёрлага імпэратара Сьвяшчэннай Рымскай імпэрыі Альбэрта II. Меў зь ёй трынаццаць дзяцей:
- Уладзіслаў Ягелончык (1456—1516) (з 1471 году кароль чэскі)
- Ядвіга Ягелонка (1457—1502)
- Сьв. Казімер (1458—1484)
- Ян I Ольбрахт (1459—1501) (з 1492 году кароль польскі)
- Аляксандар Ягелончык (1461—1506)
- Сафія Ягелонка (1464—1512)
- Альжбета (1465—1466)
- Жыгімонт Стары (1467—1548)
- Фрыдэрык Ягелончык (1468—1503) (біскуп кракаўскі, кардынал)
- Альжбета II (1472—1480)
- Ганна Ягелонка (1476—1503)
- Барбара Ягелонка (1478—1534)
- Альжбета III (1483—1517)
Валадараньне[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
Вялікім князем Казімера абрала незалежніцкая партыя на чале зь Янам Гаштольдам па забойстве Жыгімонта Кейстутавіча ў 1440 годзе, у выніку чаго ліквідавалася дзяржаўная унія з Польшчай[6].
Пры абраньні абяцаў вярнуць у склад Вялікага Княства Літоўскага Валынь і Падольле, захопленыя Польшчай, што пазьней і выканаў. У 1444 годзе канчаткова вярнуў ад Польшчы ў склад ВКЛ Дарагічынскую зямлю.
Па сьмерці свайго старэйшага брата Ўладыслава, караля польскага, атрымаў запросіны на польскі пасад. Але доўгі час не пагаджаўся, бо яго не адпускалі князі і баяры ВКЛ, якія не жадалі нават пэрсанальнай уніі з Польшчай, але потым ўсё ж такі пад уплывам маці даў згоду. У чэрвені 1447 году абраны каралём Польшчы, але прысягу даў толькі ў 1453 годзе.
Унутраная палітыка[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
Намагаўся ўмацаваць вялікакняскую ўладу, аднак гэтага не ўдалося, таму мусіў пашырыць правы фэўдалаў і шляхты.
У 1441 годзе здушыў выступ смаленскіх месьцічаў, а ў 1490—1492 гадох выступы сялянаў на поўдні ВКЛ і Польшчы. У 1471 годзе ліквідаваў удзельныя княствы.
У 1447 годзе выдаў так званы Казімераў прывілей, якім пашырыў правы фэўдалаў ВКЛ, гарантаваў права ўласнасьці на зямлю, вольны выезд за мяжу, права судзіць залежных ад іх людзей. У прывілеі прадугледжвалася, што зямлю і дзяржаўныя пасады ў ВКЛ маглі атрымліваць толькі мясцовыя фэўдалы. Пры Казімеру вырасла роля дарадчага органу — паноў-рады і ўзмацніўся яе ўплыў на дзейнасьць вялікага князя. У 1457 годзе выдаў прывілей, паводле якога жыхары ВКЛ маглі вольна выяжджаць за мяжу, акрамя варожых краінаў, у тым ліку для набыцьця адукацыі. Надаваў матэрыяльную дапамогу студэнтам зь дзяржаўнага скарбу. У 1468 годзе выдаў Судзебнік — першую спробу кадыфікацыі крымінальнага і працэсуальнага права ВКЛ.
Прадстаўнікі незалежніцкай партыі, незадаволеныя збліжэньнем з Польшчай, у 1480-х гадох зладзілі змову супраць Казімера, але яе выкрылі.
Выданьнем Няшаўскага статуту распачаў эпоху палітычнага панаваньня ў Польшчы шляхецкага стану.
Замежная палітыка[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
Пры Казімеру васалам Польшчы стала Мазавецкае княства, было далучанае Асьвяцімскае княства.
У выніку трынаццацігадовай вайны з крыжакамі ў 1454—1466 гадох паводле Торунскай дамовы 1466 году Польшча вярнула Памор’е, атрымала Заходнюю Прусію, а Тэўтонскі ордэн трапіў у васальную залежнасьць. Казімеру давялося амаль штогод адбіваць татарскія напады.
Станоўча прыняў намеры наўгародзкіх баяраў на чале з Марфай Барэцкай далучыць Ноўгарад да ВКЛ, але Іван III па доўгай аблозе захапіў Ноўгарад і жорстка расправіўся з баярамі.
У дынастычнай палітыцы дамогся абраньня свайго старэйшага сына Ўладзіслава каралём Чэхіі, а потым і Вугоршчыны[7].
Ацэнкі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
Паводле меркаваньня летувіскіх дасьледнікаў, быў апошнім вялікім князем, які валодаў летувіскаю моваю[8]. Гэтае меркаваньне грунтуецца на сьцьверджаньні Яна Длугаша, што літоўскія баяры ў Вільні (Алелька Ўладзімеравіч, Васіль Пуцята і Юры Сямёнавіч) навучалі Казімера Ягайлавіча «літоўскім звычаям і мове».
Як адзначае беларускі гісторык Уладзімер Арлоў, напраўду не існуе нават ускосных пацьверджаньняў таго, што вялікія князі гаварылі па-летувіску. Пры гэтым з гістарычных крыніцаў вядома, што ў час выправаў углыб Жамойці гаспадары і віленскія ўраднікі бралі з сабой перакладнікаў[9].
Галерэя[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
Творы малярства[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- Творы малярства
A. Boys, 1579—1587 гг.
Невядомы мастак, каля 1645 г.
H. Hahn, XVII ст.
М. Бачыярэлі, 1708 г.
.jpg)
Невядомы мастак, XVIII ст.
М. Краеўскі, 1866—1870 гг.
Невядомы мастак, XIX ст.
Невядомы мастак, XIX ст.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Графічныя партрэты[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- Графічныя партрэты
T. Treter, 1591 г.
А. Мыліюс, 1594 г.
Невядомы мастак, XVI ст.
B. Farjat, 1702—1703 гг.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
A. Lesser, 1830—1884 гг.
Азямблоўскі Ю., 1840 г.
Невядомы мастак, 1853 г.
K. Pilati, 1888 г.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Пячаці і гербы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- Пячаці і гербы Казімера Ягайлавіча
Пячаць 1452 г.
Пячаць 1454 г.
З гербоўніка XVII ст.
З надмагільля, малюнак 1841 г.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- ^ а б в г Encyclopædia Britannica
- ^ а б в г Lundy D. R. The Peerage
- ^ а б в г GeneaStar
- ^ а б в г Польскі біяграфічны інтэрнэт-слоўнік
- ^ а б Нямецкая нацыянальная бібліятэка, Бэрлінская дзяржаўная бібліятэка, Баварская дзяржаўная бібліятэка і інш. Record #118990217 // Gemeinsame Normdatei — 2012—2016.
- ^ Грыцкевіч А. Казімір IV // ВКЛ. Энцыкл. Т. 2. — Менск, 2005. С. 14.
- ^ Грыцкевіч А. Казімір IV // ВКЛ. Энцыкл. Т. 2. — Менск, 2005. С. 15.
- ^ Maculevičius S., Baltrušiene D. Znajomość z Litwą. Księga tysiąclecia. Tom pierwszy. Państwo. — Kaunas: Kraštotvarka, 1999. ISBN 9986-892-34-1. — S. 114.
- ^ Арлоў У. Краіна Беларусь. Вялікае Княства Літоўскае. — KALLIGRAM, 2012. С. 105.
Літаратура[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- Арлоў У., Герасімовіч З. Краіна Беларусь. Вялікае Княства Літоўскае / Рэц. А. Грыцкевіч, У. Ляхоўскі; рэд. З. Санько; картограф В. Цемушаў. — KALLIGRAM, spol s r.o., 2012. — 400 с. : іл. ISBN 978-985-6919-82-7.
- Вялікае княства Літоўскае: Энцыклапедыя. У 3 т. / рэд. Г. П. Пашкоў і інш. Т. 2: Кадэцкі корпус — Яцкевіч. — Менск: Беларуская Энцыклапедыя, 2005. — 788 с.: іл. ISBN 985-11-0378-0.
- Герасімчык В. Праклён Ягелона. «Рукі каралёў сягаюць далёка» // Наша гісторыя. № 5, 2018. С. 50—52. ISBN 2617-2305.
- Энцыклапедыя гісторыі Беларусі. У 6 т. Т. 4: Кадэты — Ляшчэня / Беларус. Энцыкл.; Рэдкал.: Г. П. Пашкоў (галоўны рэд.) і інш.; Маст. Э. Э. Жакевіч. — Менск: БелЭн, 1997. — 432 с.: іл. ISBN 985-11-0041-2.
- Zaprudnik J. Historical dictionary of Belarus. — Lamham. — London: Scarecrow Press, 1998. — 338 p. ISBN 0-8108-3449-9.
| ||||||||||||||
_(4).png)
