Княжыч Казімер

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі
Перайсьці да навігацыі Перайсьці да пошуку
Сьвяты Казімер
Kazimieras.jpg
Сьвяты
Імя Казімер
Нарадзіўся 3 кастрычніка 1458
Памёр 4 сакавіка 1484
Кананізаваны 1602
Дзень памяці 4 сакавіка
Патрон моладзі

Сьвяты Казімер (3 кастрычніка 1458, Кракаў — 4 сакавіка 1484, Горадня) — дзяржаўны дзяяч Каралеўства Польскага і Вялікага Княства Літоўскага. Сьвяты Рымска-Каталіцкага Касьцёла, апякун моладзі.

Сьвяты Казімер ушаноўваецца як заступнік земляў колішняга Вялікага Княства Літоўскага, сьвяты патрон Вільні[1] і шэрагу рымска-каталіцкіх дыяцэзіяў сучасных Беларусі, Летувы і Польшчы.

Казімер — адзіны сьвяты з такім імём.

Біяграфія[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Другі сын караля і вялікага князя Казімера Ягайлавіча і ягонай жонкі Альжбеты Аўстрыйскай. Атрымаў добрую гуманітарную адукацыю. Сярод ягоных настаўнікаў былі гісторык і пісьменьнік Ян Длугаш, выкладнік тэалёгіі ў Ягелонскім унівэрсытэце Я. Канта, італьянскі пісьменьнік і гуманіст Ф. Калімах[1]. Добра авалолаў лацінскай і нямецкай мовамі.

Выхоўваўся як будучы кароль вугорскі (ягоная маці была адзінай законнай спадчыньніцай чэскага і вугорскага стальцаў)[2]. У 1471 на запрашэньне адной зь мясьцовых партыяў рушыў з 12-тысячным войскам у Вугоршчыну, аднак адступіў перад пагрозай вайны з партыяй караля Мацея Корвіна і вярнуўся дадому.

Па заняцьці чэскага стальца старэйшым братам Уладзіславам (1471) зрабіўся спадкаемцам польскага і вялікалітоўскага пасаду. З гэтага часу часта наведваў Вільню.

Фрэска ў Віленскай катэдры «Цуд пры труне Сьв. Казімера». М. Палёні, 1692

Браў удзел у перамовах з вэнэцыянскім амбасадарам А. Кантарыні (1474), у часе якіх абмяркоўвалася стварэньне антытурэцкай лігі. Таксама ўдзельнічаў у перамовах з крыжакамі ў Мальбарку (1476).

У 1475—1476 (разам з бацькам) і 1479—1481 знаходзіўся ў Вялікім Княстве Літоўскім. Па выкрыцьці змовы (1481) і ад’езьдзе Казімера Ягайлавіча ў Вялікае Княства, зрабіўся каралеўскім намесьнікам у Кароне. Таго ж году праз зарок цнатлівасьці адмовіўся ад шлюбу з дачкой імпэратара Фрыдрыха III.

Увесну 1483 бацька выклікаў Казімера ў Вільню, дзе той пачаў выконваць функцыі падканцлера кароннага. У Вільні вызначыўся клопатамі пра патрэбы месьцічаў і апекай над касьцёламі. У канцы таго ж 1483 захварэў на сухоты і на шляху ў Люблін памёр у Горадні[2]. Пахавалі княжыча ў капліцы Маці Божай Віленскага катэдральнага касьцёла.

Кананізацыя[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Пра набожнасьць Казімера пісалі ўсе ягоныя біёграфы, ад Захарыя Фэрэры і Пятра Скаргі да аўтараў XIX ст.[3]:

« На самым ранку, як толькі адчыняліся дзьверы сьвятыні, сьвяты каралевіч ужо кленчыў перад алтаром, з узьнесенай душой, у постаці натхнёнай і разам з тым пакорнай і пакутніцкай, і заставаўся ў касьцёле, пакуль яго не зачынялі. Тут ён забываўся пра ўсе патрэбы цела: не адчуваў голаду, холаду, стомленасьці; быў нібы ў сьвятой зачараванасьці, імгненным, але бесьсмяротным разрыве зь целам… Сярод цёмнай ночы зрываўся з ложка, тайком выходзіў з пакою, адзін, босы прыбягаў да замкавай сьвятыні, і, найчасьцей знайшоўшы яе замкнёнай, клаўся ніц перад яе парогам, акрапляў яго сьлязьмі і ў сьвятым узьнясеньні малітвы заставаўся да сьвітанку...». »
Сьвяты Казімер. Карціна італьянскага мастака Карлё Дольчы, XVII ст.

Упершыню пра сьвятасьць Казімера і цуды, што адбываліся пры ягонай пахавальні, сьведчыў пасол вялікага князя Аляксандра пробашч віленскай катэдры Эразм Цёлка ў сваёй прамове перад папам Аляксандрам VI (1501).

У 1516 з ініцыятывы біскупа віленскага В. Радзівіла, капітулы і мясцовых бэрнардынаў распачаўся працэс бэатыфікацыі Казімера, які аднак прыпыніўся празь сьмерць папы Льва X (1521), а матэрыялы, дасланыя зь Вялікага Княства Літоўскага, загінулі ў 1527 у часе нападу на Рым нямецкага войска.

Кананізацыю Казімера і літургію на ягонае сьвята ў 1602 зацьвердзіў папа Клімэнт VIII. У 1636 парэшткі сьвятога перанесьлі ў новую капліцу катэдральнага касьцёла.

Ушанаваньне[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Сынод Віленскай дыяцэзіі ў 1613 пастанавіў лічыць патронамі Літвы сьвятых Юрыя, Мікалая і Казімера, у 1636 гэта вызнаў папа Урбан VIII. У XVII ст. культ Сьвятога Казімера пашырыўся па ўсёй Рэчы Паспалітай, у тым ліку сярод уніятаў. 3 XVIII ст. вялікую папулярнасьць набыў віленскі фэст у яго гонар (4 сакавіка), які суправаджаўся кірмашом («казюкі»).

Атрыбуты Сьвятога Казімера: мітра; надпіс пры руцэ: «Omni die» (першыя словы гімну пра Сьвятога Казімера «Omni die Marie» — «кожнага дня маліся Марыі»[4].

11 чэрвеня 1948 року папа Піюс XII абвясьціў сьвятога Казімера нябесным заступнікам моладзі. Акрамя таго, у Летуве ён лічыцца заступнікам рамесьнікаў, а ў Ружанах — заступнікам мястэчка[5].

У Беларусі шэраг каталіцкіх касьцёлаў носяць тытул Сьвятога Казімера: у Жлобіне, Лагойску, Лепелі, Ліпнішках, Маладэчне і Расьне. Апроч таго касьцёлы Сьв. Казімера існавалі ў Берасьці, Бешанковічах, Камені, Магілёве і інш.

Генэалёгія[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Радавод княжыча Казімера

Галерэя[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  • Сьвяты Казімер у мастацтве

  • Невядомы мастак, каля 1520

  • Невядомы мастак, XVII ст.

  • Невядомы мастак, XVII ст.

  • Невядомы мастак, XIX ст.

Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  1. ^ а б Людміла Карнілава. Казімір // ЭГБ. Т. 4. — Менск, 1997. С. 9.
  2. ^ а б Валеры Пазднякоў. Казімір // ВКЛ. Энцыкл. Т. 2. — Менск, 2005. С. 13.
  3. ^ Аляксандр Ярашэвіч. Святы Казімір у гісторыі і мастацтве // «Наша Вера» № 1 (19), 2002.
  4. ^ Святы Казімір у Паазер’і: 400 гадоў каталіцызма ў Лепельскім краі. — Лепель: Выдавецкая ініцыятыва LEPLE, 2004 [1] С. 7.
  5. ^ Марына Вакульская. (14 траўня 2014) На дабрачынны рахунак для рэстаўрацыі капліцы сьвятога Казімера ў Ружанах паступіла ўсяго каля 3 мільёнаў рублёў. Раённыя будні. Праверана 25 траўня 2014 г.

Літаратура[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Вонкавыя спасылкі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Commons-logo.svg Княжыч Казімер — сховішча мультымэдыйных матэрыялаў

Атрымана з «https://be-tarask.wikipedia.org/w/index.php?title=Княжыч_Казімер&oldid=1970738»