Бэнэдыкт XVI

	Бэнэдыкт XVI
	па-лацінску: Benedictus PP. XVI
Рымскі папа
	19 красавіка 2005 — 28 лютага 2013
Інтранізацыя	24 красавіка 2005
Царква	Каталіцкая Царква
Папярэднік	Ян Павал II
Наступнік	Францішак
Адукацыя	Мюнхэнскі ўнівэрсытэт Людвіга-Максіміляна; Ducal Georgianum[d] (29 чэрвеня 1951);
Дзейнасьць	рыма-каталіцкі ксёндз, рэлігійны пісьменьнік, піяніст, прафэсар унівэрсытэту, філёзаф, пераходны дыякан, каталіцкі дыякан, рымска-каталіцкі біскуп, каталіцкі тэоляг, архібіскуп
Сапраўднае імя	Ёзэф Алёіз Ратцынґер
Нарадзіўся	16 красавіка 1927 (97 гадоў); Марктль-ам-Ін, Баварыя, Нямеччына
Памёр	31 сьнежня 2022 (95 гадоў); Mater Ecclesiae Monastery[d], Ватыкан або ; Ватыкан;
Пахаваны	Ватыканскія гроты[d];
Бацька	Joseph Ratzinger, Sr.[d]
Маці	Maria Peintner[d]
Прыняцьце сьвятога сану	29 чэрвеня 1951
Япіскапская хіратонія	28 траўня 1977
Кардынал ад	27 чэрвеня 1977
Аўтограф
Узнагароды	Bayerische Verfassungsmedaille in Gold[d] Stephanus Award[d] ганаровы доктар[d] (2015) ганаровы доктар[d] (2015) ганаровы доктар Унівэрсытэту Бабэшу — Баяі[d] ганаровае грамадзянства[d] (2018) ганаровае грамадзянства[d] (2006) ганаровае грамадзянства[d] (16 чэрвеня 2005) ганаровае грамадзянства[d] (студзень 2010) ганаровае грамадзянства[d] ганаровае грамадзянства[d] (16 сьнежня 2009) ганаровае грамадзянства[d] (12 жніўня 2008) ганаровае грамадзянства[d] (9 лістапада 2011) ганаровы доктар Люблінскага каталіцкага ўнівэрсытэту[d] (1988) ордэн Карла Валентына[d] (1989) honorary doctor of the Catholic University of Eichstätt-Ingolstadt[d] (1987) ганаровы доктар Наварскага ўніверсітэта[d] honorary doctorate from the Pontifical Catholic University of Peru[d] (1986) ганаровы доктар Уроцлаўскага ўнівэрсытэту[d] (2000) ганаровы доктар Унівэрсытэту Бабэшу — Баяі[d] (2005) Мальтыйскі ордэн
	Галерэя здымкаў у Вікісховішчы

Бэнэды́кт XVI (сьвецкае імя Ёзэф Алёіз Ратцынґер, па-нямецку: Joseph Alois Ratzinger; 16 красавіка 1927 году, Марктль-ам-Ін, Баварыя, Нямеччына — 31 сьнежня 2022, кляштар Mater Ecclesiae, Ватыкан^[6]) — 265-ы рымскі папа. Абраны канклавам 19 красавіка 2005 году, інаўгурацыйную імшу цэлебраваў 24 красавіка 2005 году. 11 лютага 2013 году абвесьціў пра свой сыход з пасады папы, якую афіцыйна пакінуў 28 лютага 2013 году.

Жыцьцяпіс

У 1939 паступіў у каталіцкую духоўную сэмінарыю ў Траўнштайне. У 1943 быў мабілізаваны ў армію ў корпус супрацьпаветранае абароны, а ў 1944 — у вэрмахт. У 1945 патрапіў у палон.

У 1946—1951 вывучаў філязофію й тэалёгію ў Фрайзынгу й Мюнхэне. Пасьвечаны ў сан 29 чэрвеня 1951, працягваў навучаньне ў Мюнхэнскім унівэрсытэце, атрымаў ступень доктара тэалёгіі ў 1953, абараніўшы працу пра спадчыну Сьвятога Аўгустына. У 1959 стаў выкладчыкам тэалёгіі Бонскага ўнівэрсытэту, а ў 1966 — галоўным экспэртам у пытаньнях дагматычнае тэалёгіі ва ўнівэрсытэце Тубінгену. У 1972 заснаваў каталіцкі часопіс Communio.

У красавіку 1977 прызначаны на пасаду арцыбіскупа Мюнхэну й Фрайзынгу, праз тры месяцы — на пасаду кардынала. У 1980 адмовіўся ўзначаліць Кангрэгацыю каталіцкае асьветы, у 1981 стаў прэфэктам Кангрэгацыі навучаньня веры і старшынём Біблійнае камісіі й Міжнароднае папскае тэалягічнае камісіі. Удзельнічаў у працы некалькіх кангрэгацыяў і папскіх радаў у Ватыкане. 3 сьнежня 2002 абраны дэканам кардынальскае калегіі.

Ляўрэат шматлікіх прэміяў і міжнародных узнагародаў, доктар «honoris causa» многіх унівэрсытэтаў. Ведаў 10 моваў.

Погляды

Лічыўся кансэрватыўным папам, асабліва ў параўнаньні зь Янам Паўлам ІІ. Яшчэ ня будучы папам, дамогся забароны «рэвізыянісцкага» перакладу Бібліі, у якім шмат тэрмінаў мужчынскага роду, каб не дыскрымінаваць жанчынаў, былі замененыя на тэрміны ніякага роду.

У сваёй кнізе выступаў за вяртаньне «да крыніцаў» і лічыў хрысьціянства паратункам эўрапейскае цывілізацыі.

Кнігі Ёзэфа Ратцынґера

Werte in Zeiten des Umbruchs, Freiburg im Breisgau 2005.
Unterwegs zu Jesus Christus, Augsburg 2003.
Glaube — Wahrheit — Toleranz. Das Christentum und die Weltreligionen, 2. Aufl., Freiburg i. Brsg. 2003.
Gott ist uns nah. Eucharistie: Mitte des Lebens. Hrsg. von Horn, Stephan Otto/ Pfnür, Vinzenz, Augsburg 2001.
Gott und die Welt. Glauben und Leben in unserer Welt. Ein Gespräch mit Peter Seewald, Köln 2000.
Der Geist der Liturgie. Eine Einführung, 4. Aufl., Freiburg i. Brsg. 2000. (wyd. polskie Duch liturgii, Poznań 2002.)
Vom Wiederauffinden der Mitte. Texte aus vier Jahrzehnten, Freiburg i. Brsg. 1997.
Salz der Erde. Christentum und katholische Kirche an der Jahrtausendwende. Ein Gespräch mit Peter Seewald, Wilhelm Heyne Verlag, München, 1996. ISBN 3-453-14845-2
Wahrheit, Werte, Macht. Prüfsteine der pluralistischen Gesellschaft, Freiburg/ Basel/ Wien 1993.
Zur Gemeinschaft gerufen. Kirche heute verstehen, Freiburg/ Basel/ Wien 1991.
Auf Christus schauen. Einübung in Glaube, Hoffnung, Liebe, Freiburg/ Basel/ Wien 1989.
Abbruch und Aufbruch. Die Antwort des Glaubens auf die Krise der Werte, München 1988.
Kirche, Ökumene und Politik. Neue Versuche zur Ekklesiologie [Robert Spaemann zum 60. Geburtstag zugeeignet], Einsiedeln 1987.
Politik und Erlösung. Zum Verhältnis von Glaube, Rationalität und Irrationalem in der sogenannten Theologie der Befreiung (= Rheinisch-Westfälische Akademie der Wissenschaften: G (Geisteswissenschaften), Bd. 279), Opladen 1986.
Theologische Prinzipienlehre. Bausteine zur Fundamentaltheologie (= Wewelbuch, Bd. 80), München 1982.
Das Fest des Glaubens. Versuche zur Theologie des Gottesdienstes, 2. Aufl., Einsiedeln 1981.
Eschatologie, Tod und ewiges Leben, Leipzig 1981.
Glaube, Erneuerung, Hoffnung. Theologisches Nachdenken über die heutige Situation der Kirche. Hrsg. von Kraning, Willi, Leipzig 1981.
Umkehr zur Mitte. Meditationen eines Theologen, Leipzig 1981.
Zum Begriff des Sakramentes (= Eichstätter Hochschulreden, Bd. 79), München 1979.
Die Tochter Zion. Betrachtungen über den Marienglaube der Kirche, Einsiedeln 1977.
Der Gott Jesu Christi. Betrachtungen über den Dreieinigen Gott, München 1976.
Das neue Volk Gottes. Entwürfe zur Ekklesiologie (Topos-Taschenbücher, Bd. 1) Düsseldorf 1972.
Die Einheit der Nationen. Eine Vision der Kirchenväter (= Bücherei der Salzburger Hochschulwochen), Salzburg u.a. 1971.
Das Problem der Dogmengeschichte in der Sicht der katholischen Theologie (= Arbeitsgemeinschaft für Forschungen des Landes Nordrhein-Westfalen: Geisteswissenschaften, Bd. 139), Köln u.a. 1966.
Die letzte Sitzungsperiode des Konzils (= Konzil, Bd. 4), Köln 1966.
Ereignisse und Probleme der dritten Konzilsperiode (= Konzil, Bd. 3), Köln 1965.
Die erste Sitzungsperiode des Zweiten Vatikanischen Konzils. Ein Rückblick (= Konzil, Bd. 1), Köln 1963.
Das Konzil auf dem Weg. Rückblick auf die 2. Sitzungsperiode des 2. Vatikanischen Konzils (= Konzil, Bd. 2), Köln 1963.
Die christliche Brüderlichkeit, München 1960.
Die Geschichtstheologie des heiligen Bonaventura (Habilitationsschrift), München u.a. 1959.
Volk und Haus Gottes in Augustins Lehre von der Kirche (= Münchner theologische Studien 2/7, zugl. München, Univ., Diss., 1951.), München 1954.
Dogma und Verkündigung
Einführung in das Christentum, München 1968.

Глядзіце таксама

Summorum Pontificum

Крыніцы

^ Former Pope Benedict XVI dies at 95 (анг.) — 2022.
^ Benedikt XVI. ist tot (ням.): Emeritierter Papst // Zeit Online — 2022.
^ S’ha mort Benet XVI, el papa emèrit (кат.)
^ Каталёг Нямецкай нацыянальнай бібліятэкі (ням.)
^ Pas L. v. Genealogics (анг.) — 2003.
^ Памёр Папа Рымскі Бэнэдыкт XVI, Intex-press, 31-12-2022

Вонкавыя спасылкі

Бэнэдыкт XVI — сховішча мультымэдыйных матэрыялаў

[_dae15f8cf08e314d-1] Former Pope Benedict XVI dies at 95 (анг.) — 2022.

[_80af884f600d8a23-2] Benedikt XVI. ist tot (ням.): Emeritierter Papst // Zeit Online — 2022.

[_85b0f715fb823dc2-3] S’ha mort Benet XVI, el papa emèrit (кат.)

[_86ff41e927c96d58-4] Каталёг Нямецкай нацыянальнай бібліятэкі (ням.)

[_2ecf85350a653031-5] Pas L. v. Genealogics (анг.) — 2003.

[6] Памёр Папа Рымскі Бэнэдыкт XVI, Intex-press, 31-12-2022

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

п а р Папы рымскія
I—IV стагодзьдзі	Пётар Лін Анаклет Клімэнт I Эварыст Аляксандар I Сыкст I Тэлесфор Гігін Піюс I Аніцэт Сатэрыюс Алеўтэр Віктар I Зэфірын Калікст I Урбан I Пантыян Антэр Фабіян Карнэліюс Люцыюс I Стэфан I Сыкст II Дыянісіюс Фэлікс I Эўтыхіян Кай Марцэлін Марцэл I Эўсэбіюш Мільтыяд Сыльвэстар I Марк Юліюс I Лібэрыюс Дамас I Сырыцыюс Анастасіюс I	Сымбаль папаў рымскіх
V—VIII стагодзьдзі	Інакенцыюс I Зосім Баніфацыюс I Цэлестын I Сыкст III Леў I Гілярыюс Сымпліцыюс Фэлікс III Гелясіюс I Анастасіюс II Сымах Гармізд Ян I Фэлікс IV Баніфацыюс II Ян II Агапіт I Сыльвэрыюс Вігіліюс Пэлягіюс I Ян III Бэнэдыкт I Пэлягіюс II Грыгорыюс I Сабініян Баніфацыюс III Баніфацыюс IV Адэадат I Баніфацыюс V Ганорыюс I Сэвэрын Ян IV Тэадор I Мартын I Эўгеніюш I Віталіян Адэадат II Дон Агата Леў II Бэнэдыкт II Ян V Конан Сэргіюш I Ян VI Ян VII Сызыніюс Канстантын I Грыгорыюс II Грыгорыюс III Захар Стэфан Стэфан II Павал I Стэфан III Адрыян I Леў III
IX—XII стагодзьдзі	Стэфан IV Пасхал I Эўгеніюш II Валянцін Грыгорыюс IV Сэргіюш II Леў IV Бэнэдыкт III Мікалай I Адрыян II Ян VIII Марын I Адрыян III Стэфан V Фармоз Баніфацыюс VI Стэфан VI Раман Тэадор II Ян IX Бэнэдыкт IV Леў V Сэргіюш III Анастасіюс III Ляндон Ян X Леў VI Стэфан VII Ян XI Леў VII Стэфан VIII Марын II Агапэт II Ян XII Леў VIII Бэнэдыкт V Ян XIII Бэнэдыкт VI Бэнэдыкт VII Ян XIV Ян XV Грыгорыюс V Сыльвэстар II Ян XVII Ян XVIII Сэргіюш IV Бэнэдыкт VIII Ян XIX Бэнэдыкт IX Сыльвэстар III Бэнэдыкт IX Грыгорыюс VI Клімэнт II Бэнэдыкт IX Дамас II Леў IX Віктар II Стэфан IX Мікалай II Аляксандар II Грыгорыюс VII Віктар III Урбан II Пасхал II Гелясіюс II Калікст II Ганорыюс II Інакенцыюс II Цэлестын II Люцыюс II Эўгеніюш III Анастасіюс IV Адрыян IV Аляксандар III Люцыюс III Урбан III Грыгорыюс VIII Клімэнт III Цэлестын III Інакенцыюс III
XIII—XVI стагодзьдзі	Ганорыюс III Грыгорыюс IX Цэлестын IV Інакенцыюс IV Аляксандар IV Урбан IV Клімэнт IV Грыгорыюс Х Інакенцыюс V Адрыян V Ян XXI Мікалай III Мартын IV Ганорыюс IV Мікалай IV Цэлестын V Баніфацыюс VIII Бэнэдыкт XI Клімэнт V Ян XXII Бэнэдыкт XII Клімэнт VI Інакенцыюс VI Урбан V Грыгорыюс XI Урбан VI Баніфацыюс IX Інакенцыюс VII Грыгорыюс XII Мартын V Эўгеніюш IV Мікалай V Калікст III Піюс II Павал II Сыкст IV Інакенцыюс VIII Аляксандар VI Піюс III Юліюс II Леў X Адрыян VI Клімэнт VII Павал III Юліюс III Марцэл II Павал IV Піюс IV Піюс V Грыгорыюс XIII Сыкст V Урбан VII Грыгорыюс XIV Інакенцыюс IX Клімэнт VIII
з XVII стагодзьдзя	Леў XI Павал V Грыгорыюс XV Урбан VIII Інакенцыюс X Аляксандар VII Клімэнт IX Клімэнт X Інакенцыюс XI Аляксандар VIII Інакенцыюс XII Клімэнт XI Інакенцыюс XIII Бэнэдыкт XIII Клімэнт XII Бэнэдыкт XIV Клімэнт XIII Клімэнт XIV Піюс VI Піюс VII Леў XII Піюс VIII Грыгорыюс XVI Піюс IX Леў XIII Піюс X Бэнэдыкт XV Піюс XI Піюс XII Ян XXIII Павал VI Ян Павал I Ян Павал II Бэнэдыкт XVI Францішак