Ліцьвіны Севершчыны

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі
Перайсьці да навігацыі Перайсьці да пошуку
Гэтая назва мае некалькі сэнсаў. Калі вас цікавяць іншыя сэнсы, глядзіце таксама Ліцьвін (неадназначнасьць).
Бортнік ліцьвін (Lütwin[a]). Адна зь першых этнаграфічных выяваў беларусаў, 1730—1740-я гг.[1]
Малюнкі сялянаў-ліцьвінаў[2][b] (рас. «литовский мужик»), 1770-я гг.

Ліцьві́ны Се́вершчыны (літві́ны Се́вершчыны) — назва беларускамоўнага насельніцтва часткі гістарычнай Севершчыны, колішняга Старадубскага павету Смаленскага ваяводзтва Вялікага Княства Літоўскага.

У IX—XII стагодзьдзях гэты рэгіён знаходзіўся на сумежжы плямёнаў севяранаў, радзімічаў і вяцічаў, насіў назву Севершчына і ўваходзіў у склад Чарнігава-Северскага княства. У сярэдзіне XIV стагодзьдзя вялікі князь Альгерд далучыў Севершчыну да Вялікага Княства Літоўскага. Па вайне ў 1503 годзе рэгіён апынуўся ў складзе Маскоўскай дзяржавы, у пачатку XVII стагодзьдзя — зноў у ВКЛ; канчаткова трапіў пад уладу Масквы паводле Андросаўскай дамовы (1667) год. У XIX — пачатку XX стагодзьдзяў ахопліваў паўднёва-заходнія паветы Чарнігаўскай губэрні: Гараднянскі, Мглінскі, Навазыбкаўскі, Старадубскі, Сураскі і іншыя.

Упершыню ў навуковы ўжытак назву «ліцьвіны» датычна беларускамоўных жыхароў Севершчыны ўвёў у канцы ХVІІІ стагодзьдзя Апанас Шафонскі. Украінскі і расейскі лінгвіст, гісторык і этнограф Міхайла Максімовіч(uk) у 1839 годзе зазначаў[3]:

У Маларосіі называюць яе [мову Беларускую або дакладней Літоўска-Рускую] просто літоўскай, а тых, хто гаворыць ёй — ліцьвінамі; таму і Паўночна-заходняя частка Чарнігаўскай Губэрні — куды распасьціраліся засяленьні Радзімічаў і дзе гавораць па-Беларуску — называецца ўжо Літвою.

Украінскі пісьменьнік і лексыкограф Павал Білецкі-Насенка(uk) пісаў у сваім «Слоўніку ўкраінскай мовы» (1843 год):

Літвін. Жыхар і падданы Вялікага Княства Літвы. Палтаўскія маларосы называюць літвінамі ўсіх задзясьнянскіх жыхароў, якія размаўляюць па-беларуску

У 1846 годзе нямецкі гісторык прафэсар Дэрпцкага ўнівэрсытэту Фрыдрых Крузэ(ru) зазначаў: «Сапраўдныя літоўцы жывуць у былых Віленскім і Троцкім, Наваградзкім, Берасьцейскім Літоўскім, Менскім, Полацкім, Віцебскім, Амсьціслаўскім і Смаленскім ваяводзтвах»[c][4]. У 1851 годзе расейска-нямецкі навуковец Пётар Кёпэн(be) пісаў: «Каля дзьвюх трацінаў Смаленскай губэрні насяляюць беларусы. <…> Гэтыя ж беларусы пад назвай ліцьвінаў сягаюць у Малую Русь, дзе пашыраюцца ў Мглінскім і Сураскім паветах Чарнігаўскай губэрні»[d][5].

Першая старонка працы М. Косіч пра ліцьвінаў-беларусаў, 1901 г.

У XIX стагодзьдзі працы, прысьвечаныя беларусам-ліцьвінам, выдалі Р. Есімонтаўскі і С. Максімаў, у пачатку XX стагодзьдзя — А. Рубец. Адным з галоўных дасьледнікаў ліцьвінаў была Марыя Косіч. У 1901 годзе часопіс «Живая старина» надрукаваў яе манаграфію «Литвины-белорусы Черниговской губернии, их быт и песни», якая ў 1902 годзе выйшла асобным выданьнем. За савецкім часам беларусаў-ліцьвінаў вывучалі прафэсар П. Растаргуеў і вядомы беларускі этнограф Аляксандар Сержпутоўскі.

Згодна з артыкулам у Энцыкляпэдыі ВКЛ (2010 год) аўтарства Ўладзімера Васькова, ліцьвіны называлі сябе «рускімі» («русінамі») і «казакамі»[6], аднак паводле сьведчаньня супрацоўніка Этнаграфічнага аддзелу Расейскага імпэратарскага музэю Данілы Сьвяцкага, яшчэ ў 1909 годзе жыхары Трубчэўскага павету называлі сябе «Літвою»[7]. Мовазнаўца Антон Палявы засьведчыў наступную інфармацыю пра жыхароў Навазыбкаўскага павету[8][9]:

« «Калі б вы папыталіся ў селака Навазыбкаўскага павету, прыкладам, гэтак: „Хто вы такія? да якое нацыі належыце?“ — то пачулі б такі адказ: „Хто мы?! Мы руськія“ [г.зн. праваслаўныя — заўвага Янкі Станкевіча]. Калі вы далей папытаецеся: „Якія „руськія“? — Велікарусы, ці што?“ дык узноў пачуеце адказ: „Ды не, якія мы там Велікарусы? Не, мы не Маскалі“. „Ды хто ж вы тады, Украінцы?“ „Не, і не Ўкраінцы!“ „Ды хто ж, наапошку: не Маскалі, не Ўкраінцы, а хто ж?“ І вось… скажуць вам: „Мы Літва, Ліцьвіны“» »

Ліцьвіны ўсьведамлялі сваё адрозьненьне ад маскоўскага насельніцтва («маскалі», «кацапы» — у іхнай мове). Этнонім «беларусы» не ўжываўся, бо на Старадубшчыне ў канцы XIX — пачатку XX стагодзьдзяў не было элітарнага беларускага нацыянальнага руху. Ліцьвіны адрозьніваліся ад суседняга маскоўскага (расейскага) і рускага (украінскага) насельніцтва этнічнымі рысамі адзеньня (белыя даматканыя сьвіткі, жаночы галаўны ўбор намітка, мужчынскі — магерка), абрадамі і мовай (вельмі блізкая да гаворак Панізоўя). Моўныя асаблівасьці ў сельскай мясцовасьці, з прычыны замкнёнасьці сельскага жыцьця ў мінулым і аддаленасьці ад вялікіх адміністрацыйна-палітычных і прамысловых цэнтраў у новы час, захоўваюцца і сёньня.

Тэрыторыю Севершчыны па Кастрычніцкім перавароце падзялялі паміж сабой РСФСР і УССР, колішнія ліцьвіны ўсьведамляюць сябе цяпер адпаведна расейцамі і ўкраінцамі. Толькі невялікая частка ліцьвінаў Севершчыны (жыхары вёскі Баўсуны былога Сураскага павету і некаторых іншых, што ўвайшлі ў склад БССР) далучылася да працэсаў кансалідацыі беларускай нацыі[6].

Заўвагі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  1. ^ Відаць, зь ліцьвінаў Севершчыны. Арыгінальны подпіс: ням. «Eine in der Ukraine befindedt Nation Lütwin genannt, wie solhe abgebildet gehen»
  2. ^ Відаць, ліцьвінаў Севершчыны
  3. ^ ням. «Die eigentlichen Lithauer wohnen im ehemaligen Palatinate Wilna und Troki, Nowogrodek, Brzest Litowsk, Minsk, Polozk, Witepsk, Mscislaw und Smolensk»
  4. ^ ням. «Etwa zwei Drittheile des Ssmolenskischen Gouvernements sind von Weissrussen bewohnt. <…> Diese nämlichen Weissrussen erstrecken sich, unter dem Namen Litauer, bis nach Kleinrussland hinein, wo sie sich über die Kreise Mglin nnd Ssurash des Gouvernements Tschernigow ausbreiten»

Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  1. ^ Возможно, это первое изображение белоруса в истории (но далеко не все в этом уверены). Так или иначе: посмотрите, какой красавчик!, CityDog.by, 13.09.2021 г.
  2. ^ Ригельман А. Летописное повествование о Малой России и ее народе и козаках вообще. — Москва, 1847.
  3. ^ Максимович М. А. История древней русской словесности. Кн. 1. — Киев, 1839. С. 97.
  4. ^ Kruse F. Ur-Geschichte des Esthnischen Volksstammes und der Kaiserlich-Russischen Ostseeprovinzen Liv-, Esth- und Curland überhaupt, bis zur Einführung der christlichen Religion. — Moskau, 1846. S. 128.
  5. ^ Mélanges russes tirés du Bulletin historico-philologique de l'Académie impériale des sciences de St.-Pétersbourg. T. II, 1855. P. 2.
  6. ^ а б Васькоў У. Літвіны Севершчыны // ВКЛ. Энцыкл. Т. 3. — Менск, 2010. С. 306.
  7. ^ Святский, Д. О. Крестьянские костюмы в области соприкосновения Орловской, Курской и Черниговской губерний (Севский уезд Орловской губернии). — СПб., 1910.
  8. ^ Станкевіч Я. Нарысы зь гісторыі Вялікалітвы-Беларусі. — New Jersey, 1978. С. 36.
  9. ^ Гісторыя філасофскай і грамадска-​палітычнай думкі Беларусі. Т. 1. — Менск: «Беларуская навука», 2008. С. 84.

Літаратура[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Атрымана з «https://be-tarask.wikipedia.org/w/index.php?title=Ліцьвіны_Севершчыны&oldid=2289589»