Беларусы ў Пэрце

Беларусы ў Пэрце зарганізаваліся ў 1952 годзе^[1]. Дадзеная супольнасьць беларусаў найменш прадстаўленая сярод аўстралійскіх у крыніцах^[1].

Дзейнасьць

6 студзеня 1952 года на сходзе ў Міхася Раецкага старэйшага ў Кэлмскоце (раён Пэрту) была створаная першая тутэйшая беларуская арганізацыя — аддзел Задзіночаньня Беларускіх Вэтэранаў, які злучыў беларускіх вайскоўцаў. Жанчыны ж былі зьяднаныя аддзелам Згуртаваньня Беларускіх Жачынаў. Мэтай першых арганізацыяў было наладжваньне беларускага жыцьця^[1].

Аддзел Задзіночаньня Беларускіх Вэтэранаў на чале зь Міхасём Раецкім старэйшым стаў арганізатарам нацыянальных сьвяткаваньняў беларусаў, ініцыяваў удзел беларусаў у міжнацыянальных выставах 1953—1954 гадоў. У красавіку 1953 году аддзел ініцыяваў некалькі радыёперадачаў пра Беларусь на мясцовай радыёстанцыі^[1].

Дзейнасьць тутэйшых беларусаў прыцягвала і тых, хто жыў за сотню міляў^[1]. Супольнасьць не зазнала палітычнага расколу на прыхільнікаў Рады БНР і БЦР, бо цалкам падтрымлівала Раду БНР^[1]. Аднак, 28 чэрвеня 1956 году ў Пэрце адбыўся надзвычайны зьезд сяброў Згуртаваньня Беларускіх Вэтэранаў^[1], які, з прычыны супрацоўніцтва Даната Яцкевіча з БВФ, пастанавіў стварыць сваю асобную арганізацыю, якая доўга не праіснавала^[2].

Да сярэдзіны 1950-х гадоў была арганізаваная тутэйшая парахвія БАПЦ з настаяцелем айцом Барысам (Камінскім). У 1956 годзе на сродкі, сабраныя з розных асяродкаў беларусаў Аўстраліі і іншых краінаў была купленая дзялянка пад свой дом, што таксама падтрымаў архіяпіскап Сяргей^[2]. У 1957 годзе ўладыка Сяргей пераехаў у Пэрт. Дом меркаваўся як рэлігійны і грамадзкі цэнтар беларусаў^[3]. Спачатку гэтым апекаваўся аддзел Згуртаваньня Беларускіх Вэтэранаў, потым Беларускае аб’яднаньне ў Заходняй Аўстраліі (БАЗА)^[3], якое пачало дзейнічаць з 1960-х гадоў^[2].

У сакавіку 1968 году Беларускі Народны Дом афіцыйна быў адчынены^[3]. Яго будавала 20 чалавек^[3]. Аднак, зь пераездам архіяпіскапа ў Адэлаіду і айца Барыса ў Мэльбурн, на тутэйшых беларусаў не было сьвятара, з-за чаго рэлігійнае жыцьцё тут заняпала^[3].

У 1970-х гадах беларускае жыцьцё Пэрту амаль ня згадваецца на старонках беларускіх газэтаў, толькі ў нарысах Кастуся Чабатара пра Аўстралію ў «Божым Шляхам»^[3].

У 1984 годзе ў Пэрце пачала працу беларуская сэкцыя радыё^[4]. Зь сярэдзіны 1980-х гадоў Беларускае аб’яднаньне ў Заходняй Аўстраліі рэгулярна ладзіць нацыянальныя дзеі, удзельнічае ў імпрэзах^[3]. Таксама ў 1980-я гады праходзіла зьмена пакаленьняў у ходзе якога тутэйшае беларускае жыцьцё не пацярпела^[4].

У 1990 годзе ў Пэрт прыехаў з Ангельшчыны айцец Уладзімір (Зайка), які аднавіў тут рэлігійнае жыцьцё. Дзякуючы яму, 14 лютага 1992 году беларусы набылі ўласную дзялянку на мэтрапольных могілках Караката^[4].

Крыніцы

^ ^а ^б ^в ^г ^д ^е ^ё Гардзіенка Натальля. Частка ІІ. Паўстагодзьдзя Беларускай Аўстраліі // Беларусы ў Аўстраліі. — 2004. — С. 83.
^ ^а ^б ^в Гардзіенка Натальля. Частка ІІ. Паўстагодзьдзя Беларускай Аўстраліі // Беларусы ў Аўстраліі. — 2004. — С. 84.
^ ^а ^б ^в ^г ^д ^е ^ё Гардзіенка Натальля. Частка ІІ. Паўстагодзьдзя Беларускай Аўстраліі // Беларусы ў Аўстраліі. — 2004. — С. 85.
^ ^а ^б ^в Гардзіенка Натальля. Частка ІІ. Паўстагодзьдзя Беларускай Аўстраліі // Беларусы ў Аўстраліі. — 2004. — С. 86.

Літаратура

Гардзіенка Натальля. Частка ІІ. Паўстагодзьдзя Беларускай Аўстраліі // Беларусы ў Аўстраліі: да гісторыі дыяспары (нев.). — Менск: Беларускі кнігазбор, 2004. — 448 с. — ISBN 985-6730-79-1

[:0-1] а ^б ^в ^г ^д ^е ^ё Гардзіенка Натальля. Частка ІІ. Паўстагодзьдзя Беларускай Аўстраліі // Беларусы ў Аўстраліі. — 2004. — С. 83.

[:1-2] а ^б ^в Гардзіенка Натальля. Частка ІІ. Паўстагодзьдзя Беларускай Аўстраліі // Беларусы ў Аўстраліі. — 2004. — С. 84.

[:2-3] а ^б ^в ^г ^д ^е ^ё Гардзіенка Натальля. Частка ІІ. Паўстагодзьдзя Беларускай Аўстраліі // Беларусы ў Аўстраліі. — 2004. — С. 85.

[:3-4] а ^б ^в Гардзіенка Натальля. Частка ІІ. Паўстагодзьдзя Беларускай Аўстраліі // Беларусы ў Аўстраліі. — 2004. — С. 86.

[1]

[2]

[3]

[4]