Зборная Нямеччыны па футболе

Нямеччына
Фэдэрацыя	Футбольны зьвяз Нямеччыны
Канфэдэрацыя	УЭФА
Трэнэр	Ёахім Лёў
Капітан	Ількай Гюндаган
Найбольш гульняў	Лётар Матэўс (150)
Найлепшы бамбардзір	Міраслаў Клёзэ (71)
Першая гульня
Швайцарыя 5:3 Нямеччына (Базэль, Швайцарыя; 5 красавіка 1908)
Самая буйная перамога
Нямеччына 16:0 Расейская імпэрыя (Стакгольм, Швэцыя; 1 ліпеня 1912)
Самая буйная параза
Ангельшчына 9:0 Нямеччына (Оксфард, Ангельшчына; 16 сакавіка 1909)
Чэмпіянат сьвету
Удзел	19 (упершыню: 1934)
Дасягненьні	Чэмпіёны (1954, 1974, 1990, 2014)
Чэмпіянат Эўропы
Удзел	12 (упершыню: 1972)
Дасягненьні	Чэмпіёны (1972, 1980, 1996)
Асноўная форма Рэзэрвовая форма

Збо́рная Няме́ччыны па футбо́ле — прадстаўляе Нямеччыну ў міжнародных матчах па футболе. Пасьля аб’яднаньня Нямеччыны зьяўляецца паўнапраўнай правапераемніцай зборных ФРН і НДР. Мужчынская зборная — чатырохразовы чэмпіён сьвету і трохразовы чэмпіён Эўропы. Кіроўнай арганізацыяй зборнай выступае Футбольны зьвяз Нямеччыны.

Кіраўніцтва зборнай

Галоўны трэнэр

Ёахім Лёў

Спартовы дырэктар

Ганс-Дытэр Флік

Трэнэр брамнікаў

Андрэас Кёпке

Мэнэджар

Олівэр Біргаф

Гісторыя

Пасьля Другой сусьветнай вайны Нямеччына дамаглася ўнікальных вынікаў у футболе. У даваенны пэрыяд найвышэйшым яе дасягненьнем было трэцяе месца на чэмпіянаце сьвету 1934 году. Пасьля вайны краіна была падзеленая, і ў 1948 годзе ва Ўсходняй Нямеччыны зьявіліся свая асацыяцыя, зборная і свой чэмпіянат. Але ў НДР дзяржава надавала больш увагі індывідуальным, а не камандным выглядам спорту, і ўсходнім немцам было далёка да посьпехаў сваіх суайчыньнікаў па іншым боку жалезнай заслоны. Два іх галоўныя дасягненьні: алімпійскае золата Манрэалю-76 і перамога зь лікам 1:0 у адзіным матчы супраць ФРН на чэмпіянаце сьвету 1974 году.

У Заходняй Нямеччыне справы ішлі нашмат лепш. Пасьля выключэньня зь ФІФА ў 1946 годзе ФРН ізноў увайшла ў яе склад у 1950 годзе і ўжо праз чатыры гады выйграла чэмпіянат сьвету. Гэтая перамога пад кіраўніцтвам трэнэра Зэпа Гербэргера была тым больш каштоўнай, што ў фінале былі зрынутыя «вугорскія чараўнікі». Прайграўшы зь лікам 3:2, яны патрывалі ўсяго другую паразу за апошнія пяць гадоў.

Пасьля гэтага немцы дамагліся яшчэ вялікіх посьпехаў. На чэмпіянатах сьвету яны выходзілі ў паўфінал у 1958, у чвэрцьфінал у 1962, а ў 1966 былі другімі.

1970-я гады сталі зорнымі гадамі зборнай ФРГ і мюнхэнскай «Баварыі». «Баварыя» тройчы выйграла Кубак чэмпіёнаў — у 1974, 1975 і 1976 гг., а яе гульцы складалі ядро зборнай, якая выйграла чэмпіянат сьвету 1974 году і чэмпіянаты Эўропы 1972 году і 1980 гг., застаўшыся другой у 1976.

Франц Бэкэнбаўэр сваімі пасьпяховымі падлучэньнямі да нападу зьмяніў паданьне аб ролі чысьцільшчыка і быў прызнаны адным зь лепшых абаронцаў у сьвеце, а Герд Мюлер быў узорам «машыны па забіваньні галоў». У 62 гульнях за зборную ён забіў 68 мячоў.

Пераможныя традыцыі 70-х гг. былі падтрыманыя новым пакаленьнем гульцоў. Карл-Гайнц Румэнігэ, Лётар Матэўс, Рудзі Фёльлер, Юрген Клінсман, Томас Гэсьлер і Матыяс Замэр сталі зоркамі сусьветнага футбола. Зборная Нямеччыны на чэмпіянаце сьвету 1982 у фінале саступіла італьянцам. Гэтак жа на чэмпіянаце сьвету ў Мэксыцы 1986 г. зборная Нямеччыны ізноў выйшла ў фінал, дзе зноў здавольвалася толькі срэбрам, саступіўшы зборнай Аргентыны вядзёнай Дыега Марадонай. Пасьля перамогі ў чэмпіянаце сьвету 1990 году адбылося аб’яднаньне Нямеччыны, і немцы, выкарыстаўшы набытыя рэсурсы, выйгралі чэмпіянат Эўропы ў 1996 годзе, перамогшы ў фінале чэхаў зь лікам 2:1.

На гэтым посьпехі скончыліся і Нямеччыны патрэбна была сур’ёзная рэарганізацыя нацыянальнага футбола. У чвэрцьфінале чэмпіянату сьвету 1998 зборная патрывала зруйнавальную паразу (0:3) ад Харватыі, якая павергла нямецкіх заўзятараў у стан шоку, а на Эўра-2000 было зусім ужо дрэнна: прайграўшы ангельцам і партугальцам, немцы скончылі групавы турнір на ніжнім радку табліцы і пакінулі чэмпіянат. Праўда, на мундыялі-2002 немцы дайшлі да фіналу, дзе прайгралі бразыльцам 0:2, але гэта збольшага адбылося дзякуючы лёгкай сетцы ў плэй-оф і дасьведчаным вэтэранам каманды.

На Эўра-2004 зборную Нямеччыны чакаў такі жа ганебны выступ як і на папярэднім першынстве Эўропы — нічыі з Латвіяй і Нідэрляндамі, а пройгрыш Чэхіі пакінуў немцаў за бортам плэй-оф. Рудзі Фёльлера, які тады ўзначальваў зборную, адправілі ў адстаўку і даверылі падрыхтоўку да хатняга чэмпіянату сьвету Юргену Клінсману.

Нямеччына на ЧС-2006

Зборная Нямеччыны, як гаспадыня чэмпіянату не праходзіла кваліфікацыю і адразу была вызначаная ў групу «А», у якую па жэрабі патрапілі Польшча, Коста-Рыка і Эквадор.

У матчы адкрыцьця чэмпіянату немцы сустракаліся са зборнай Коста-Рыкі, вельмі добра пачаўшы матч ім атрымалася ўжо да 12-й хвіліне весьці 2-0 (памылка: на самай справе немцы забілі першымі, але костарыканцы зраўнялі лік і ён склаў ужо 1-1. Потым немцы вырваліся наперад давядучы лік да 3-1, але і тут іх супернікі скарацілі лік да 3-2 у сярэдзіне другога тайма), аднак потым гульня трохі супакоілася і костарыканцы змаглі намацаць слабыя месцы ў абароне гаспадароў. Сустрэча завяршылася зь лікам 4-2 у карысьць зборнай Нямеччыны. Два гала ў немцаў забіў Міраслаў Клёзэ, у якога ў гэты дзень (9 чэрвеня), да таго ж, быў дзень нараджэньня.

Другі матч выдаўся вельмі складаным, зборная Польшчы вельмі добра абараняла свае вароты, да таго ж, у мелых польскія карані, нападнікаў, Падольскі і Клёзэ, не атрымлівалася завяршыць удар. Пад заслону матчу Олівэр Нойвіль, які выйшаў на замену, здолеў замкнуць прастрэл Аданкора. 1-0 другая перамога немцаў.

Апошні матч групавога турніру павінен быў стаць дужаньнем за першае месца ў групе «А», але як такога дужаньня не атрымалася. Зборная Нямеччыны моцна дадала ў параўнаньні зь першым матчам і добра абараняючыся змагла забіць тры неўзаемных мяча ў вароты зборнай Эквадору — аднаго з адкрыцьцяў ЧС-2006.

На стадыі плэй-оф, першым супернікам Нямеччыны стала зборная Швэцыі. Падапечныя Юргена Клінсмана правялі выдатны матч, выйграўшы 2:0. Пасьля гэтага матчу аб гаспадарах сур’езна загаварылі як аб прэтэндэнтах на мэдалі. Гэтыя амбіцыі пацьвердзіў і наступны матч супраць аднаго з фаварытаў турніру зборнай Аргентыны. Прапусьціўшы першы мяч, немцы паказалі сябе сапраўднай баявой камандай і змаглі адыграцца. У сэрыі пэнальці нэрвы здалі ў прадстаўнікоў Паўднёвай Амэрыкі. Запал на поле бушавалі нават пасьля фінальнага сьвістка і паміж футбалістамі абедзьвюх каманд адбылася бойка.

У паўфінале зборная Нямеччыны была спыненая зборнай Італіі. Увесь матч ішла роўнае бескампраміснае дужаньне, з нападамі то на адны, то на іншыя вароты, але абарона абедзьвюх камандаў гуляла лепш нападнікаў. Асноўны час скончылася ўнічыю 0:0, дадатковае таксама падыходзіла да канца і здавалася ўсё вырашыць сэрыя пэнальці. Але на апошніх хвілінах італьянцам атрымалася забіць мяч, пасьля розыгрышу кутняга дакладны абвадзячы ўдар зрабіў Фабіё Гроса. Немцы кінуліся амаль усёй камандай да варот суперніка і прапусьцілі контрвыпад дэль П’ера, у выніку 2:0 і наперадзе толькі матч за 3-е месца.

У паядынку за бронзавыя мэдалі чэмпіянату з Партугаліяй заўзятары зноў убачылі зборную Нямеччыны, якая гарэзна і хораша гуляла матч адкрыцьця. Адзінае адрозьненьне — у абароне каманда гуляла стражэй, тым больш свой апошні матч у зборнай праводзіў галкіпэр Олівэр Кан. Зь лікам 3:1, паказаўшы цікавы атакавалы футбол, зборная Нямеччыны стала трэцяй зборнай у сьвеце на найблізкія 4 гады.

Усе трэнэры зборнай

Імя	Пэрыяд	Гульняў	В	Н	П	Дасягненьні
Камітэт АФГ	1908—1927	63	18	13	32
Ота Нэрц	1928—1936	70	42	10	18
Зэп Гербэргер	1936—1964	162	92	26	44	Чэмпіёны 1954
Гэльмут Шон	1964—1978	139	87	30	22	2-е месца ЧС-1966 Чэмпіёны Эўра-72 Чэмпіёны ЧС-1974 2-е месца Эўра-76
Юп Дэрваль	1978—1984	67	45	11	11	Чэмпіёны Эўра-80 2-е месца ЧС-1982
Франц Бэкенбаўэр	1984—1990	66	36	17	13	2-е месца ЧС-1986, Чэмпіёны ЧС-1990
Бэрці Фогтс	1990—1998	102	67	23	12	2-е месца Эўра-92, Чэмпіён Эўра-96
Эрых Рыбэк	1998—2000	24	10	6	8
Рудзі Фёлер	2000—2004	53	29	11	13	2-е месца ЧС-2002
Юрген Клінсман	2004—2006	34	20	8	6	3-е месца ЧС-2006
Ёахім Лёў	з 2006 году	129	86	22	21	Чэмпіёны сьвету — 2014, 3-е месца ЧС-2010

Вонкавыя спасылкі

Зборная Нямеччыны па футболе — сховішча мультымэдыйных матэрыялаў