Алгет
| Алгет лац. Ałgiet | |
| Alget | |
| Паходжаньне | |
|---|---|
| Мова(-ы) | германскія |
| Утворанае ад | Alo + Geto |
| Іншыя формы | |
| Варыянт(ы) | Эльгет |
| Зьвязаныя артыкулы | |
| якія пачынаюцца з «Алгет» | |
Алгет (Элгет) — мужчынскае імя.
Паходжаньне
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Алгіда, пазьней Альгет або Альгіт (Aalgidis[1], Algeth, Alget[2], Algit) — імя германскага паходжаньня[3]. Іменная аснова ал- (імёны ліцьвінаў Алігут, Альмін, Аламунт; германскія імёны Algut, Almin, Alamunt) паходзіць ад гоцкага alls 'увесь, кожны'[4], а аснова -гед- (-гад-, -гід-) (імёны ліцьвінаў Гедзень, Гедвін, Гедмонт; германскія імёны Gedenus, Gedovin, Gadamundus) — ад старагерманскага gidd- 'пыхлівы, ганарысты', ісьляндзкага geð 'нораў, тэмпэрамэнт'[5] або гоцкага gadiliggs 'сваяк, родзіч'[6].
Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: Elgietyszki (1744 год)[7].
Носьбіты
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]У актах Вялікага Княства Літоўскага ўпамінаўся маёнтак Алгетышкі (Алгетышки, Элгетышки) у Вількамірскім павеце[8].
Глядзіце таксама
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Крыніцы
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule du VIe au XIIe siècle. T. I: Les noms issus du germanique continental et les créations gallo-germaniques. — Paris, 1971. P. 16.
- ^ Brons B. Friesische Namen und Mitteilungen darüber. — Emden, 1877. S. 26.
- ^ Seibicke W. Historisches deutsches Vornamenbuch. Bd. 1. — Berlin, 1996. S. 80.
- ^ Kremer D. Die Germanischen Personennamen in Katalonien // Estudis romànics. Nr. 14, 1972. S. 52.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 17.
- ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule du VIe au XIIe siècle. T. I: Les noms issus du germanique continental et les créations gallo-germaniques. — Paris, 1971. P. 97.
- ^ Diecezja Wileńska, 1744, Pawet, 20 лютага 2011 г.
- ^ Indeks alfabetyczny miejscowości dawnego wielkiego Księstwa Litewskiego: A—K (Abakanowicze — Kujany). Wilno, 1929. S. 3.