Генрых
| Генрых лац. Hienrych | |
| Henrich | |
| Паходжаньне | |
|---|---|
| Мова(-ы) | германскія |
| Утворанае ад | Heimo + Rih |
| Іншыя формы | |
| Варыянт(ы) | Генрык |
| Вытворныя формы | Індрых |
| Зьвязаныя артыкулы | |
| якія пачынаюцца з «Генрых» | |
Генрых, Генрык — мужчынскае імя.
Паходжаньне
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Геймірых, Гейнрых, Генрых або Генрык (Heimirich, Heinrich, Henrich, Henric) — імя германскага паходжаньня[1][2][3]. Іменная аснова гайм- (гейм-) (імёны ліцьвінаў Гейман, Гаймунт; германскія імёны Heyman, Haimund) паходзіць ад германскага haima, haimi 'айчына, месца жыхарства'[4], а аснова -рых- (-рык-) (імёны ліцьвінаў Дытрык, Мондрык, Эрык; германскія імёны Ditricus, Monderich, Erik) — ад гоцкага reiks 'магутны'[5], германскага rikja 'магутны, каралеўскі'[6].
Этымалягічны слоўнік старапольскіх асабовых імёнаў, выдадзены Польскай акадэміяй навук, адзначае гістарычнае бытаваньне ў Польшчы германскага імя Hainrich (Heinricus, Hinricus)[7].
Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: Henricus Monte Nattangorum capitaneus (Хроніка Прускай зямлі)[8]; Henryk Rayski z Rayska, czesznik Połocki (14 чэрвеня 1686 году)[9].
Носьбіты
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- Генрых I Птушнік (876—936) — кароль Усходняй Франкіі
- Генрых II Сьвяты (973—1024) — імпэратар Сьвятой Рымскай імпэрыі
- Генрых I (1011—1060) — кароль Францыі
- Генрых III Чорны (1017—1056) — кароль Нямеччыны і імпэратар Сьвятой Рымскай імпэрыі
- Генрых I Боклерк (1068—1135) — кароль Ангельшчыны
- Генрык Готшалкавіч († 1127) — князь бодрычаў
- Бутаўт (у каталіцтве Генрык; каля 1346 — па 1381) — дзяржаўны дзяяч Вялікага Княства Літоўскага, князь дарагічынскі
- Генрык Даўкша Даўгерд — літоўскі баярын, які каля 1555 году фундаваў касьцёл у Жупранах[10][11]
- Генрык Валезы (1551—1589) — герцаг анжуйскі, кароль польскі і вялікі князь літоўскі, кароль Францыі
- Якуб Генрык Флемінг (1667—1728) — дзяржаўны і вайсковы дзяяч Рэчы Паспалітай і Саксоніі, канюшы вялікі літоўскі, саксонскі генэрал-фэльдмаршал і генэрал кароннай артылерыі; першы міністар Саксоніі
- Антоні Генрых Радзівіл (1775—1833) — кампазытар-аматар, заснавальнік бэрлінскай лініі Радзівілаў
- Генрык Жавускі (1791—1866) — польскамоўны беларускі пісьменьнік
- Генрых Дмахоўскі (1810—1863) — скульптар і палітычны дзяяч
- Генрык Сянкевіч (1846—1916) — польскі навэліст, пісьменьнік і публіцыст; ляўрэат Нобэлеўскай прэміі ў галіне літаратуры
- Генрых Татур (1846—1907) — беларускі гісторык, археоляг
- Бэнэдыкт Генрык Тышкевіч (1852—1935) — беларускі фатограф
- Генрых Глябовіч (1904—1941) — беларускі ксёндз, прафэсар тэалёгіі ўнівэрсытэту Стэфана Баторыя ў Вільні
- Генрых Вагнер (1922—2000) — беларускі савецкі кампазытар
- Генрых Далідовіч (нар. 1946) — беларускі пісьменьнік
Крыніцы
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 733—734.
- ^ Суперанская А. В. Словарь русских личных имён: Сравнение. Происхождение. Написание. — М.: Айрис-пресс, 2005. С. 239.
- ^ Усціновіч А. Слоўнік асабовых уласных імён. — Менск, 2011. С. 69.
- ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. T. 5: Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego. — Kraków, 1997. S. 97.
- ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule du VIe au XIIe siècle. T. I: Les noms issus du germanique continental et les créations gallo-germaniques. — Paris, 1971. P. 188.
- ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. T. 5: Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego. — Kraków, 1997. S. 206.
- ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. T. 5: Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego. — Kraków, 1997. S. 98.
- ^ Scriptores rerum Prussicarum. Bd. 1. — Leipzig, 1861. S. 107, 112, 117, 128.
- ^ Акты издаваемые Виленской археографической комиссией. Т. 3. Акты Брестского гродского суда. — Вильна, 1870. С. 112.
- ^ Rowell S. C. Acta primae visitationis diocesis vilnensis anno domini 1522 peractae. Vilniaus Kapitulos Archyvo Liber IIb atkūrimas. — Vilnius, 2015. P. 257.
- ^ Catalogus Ecclesiarum et Cleri Dioecesis Vilnensis pro Anno Domini 1922. — Vilnae, 1922. P. 64.