Гінет
| Гінет лац. Giniet / Hiniet | |
| Genet | |
| Паходжаньне | |
|---|---|
| Мова(-ы) | германскія |
| Утворанае ад | Ginn + Nieth |
| Іншыя формы | |
| Варыянт(ы) | Генейт, Гінейт, Кінейт |
| Зьвязаныя артыкулы | |
| якія пачынаюцца з «Гінет» | |
Гінет (Генейт, Гінейт, Кінейт) — мужчынскае імя і вытворнае ад яго прозьвішча.
Паходжаньне[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- Асноўны артыкул: Імёны ліцьвінаў
Генэт (Genet, Gennett[1]) — імя германскага паходжаньня[2]. Іменная аснова -гін- (-ген-, -кін-) (імёны ліцьвінаў Гендрута, Кімунд, Менгін; германскія імёны Genedrudis, Ginmund, Mennigen) паходзіць ад гоцкага gin- 'пачатак' (гоцкае *ginnan, германскае *gennan 'пачынаць'[3]), а аснова -нед- (-нет-, -ніт-) (імёны ліцьвінаў Нітар, Нітарт, Нетымер; германскія імёны Nieter, Nitart, Nitimerus) — ад гоцкага neiþa 'злосьць, варожасьць'[4]. Такім парадкам, імя Гінет азначае «пачатак злосьці»[5].
Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: Kinieit (1387—1394 гады)[6]; Gyneoth (26 траўня 1390 году)[7]; Gyneid cum filio Milus (18 студзеня 1401 году)[8]; cum Gyneth Konczewicz[9], Gyneth Konczeuicz[10], Gyneth Conczewicz[11] (2 кастрычніка 1413 году); Gynethi Cownensis [tenutariorum] [sigilla] (Gineth[12]; 20 студзеня 1433 году)[13]; Ivasko Gynyeythovycz (1507 год)[14]; Радьвиль Кгенеитовичъ (1528 год)[15]; Jan Ginet (1641 год)[16]; Gineciszki… Gieneyciszki (1744 год)[17]; Konstanty Ginett (1756, 1768 і 1771 гады)[18]; Ginett Adam Skarbnik Grodzieński (7 лістапада 1765 году)[19]; Piotr Ginett (1765 год)[20]; na Juryzdyce Wielmożnego Ginetta (1775 год)[21]; Simonis Ginett de Rajuny (3 траўня 1782 году)[22].
Носьбіты[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- Гінет Канцэвіч († па 1433) — дзяржаўны дзяяч Вялікага Княства Літоўскага, староста ковенскі
- Радзівіл Генейтавіч — відуклеўскі баярын, які ўпамінаецца ў попісе войска Вялікага Княства Літоўскага 1528 году
- Балтрамей Юр’евіч Гінейтавіч — расенскі зямянін, які ўпамінаецца ў 1588 годзе[23]
- Якуб Гінет — жыхар вёскі Бенюшаў (Гарадзенскі павет), які ўпамінаецца ў 1712 годзе[24]
- Ёсіф і Самуэль Гінеты — жыхары вёскі Канюшкаў (Гарадзенскі павет), які ўпамінаецца ў 1747 годзе[25]
- Антоні Гінейт — дзяржаўны дзяяч Вялікага Княства Літоўскага, скарбнік амсьціслаўскі ў 1747 годзе[26]
- Антон Гінет — шляхціч Гарадзенскага павету, які ўпамінаецца ў 1783 годзе[27]
- Людвік Гінэт — кантралёр Царства Польскага, ганаровы сябра варштату «Паўночная паходня»[28]
З XV ст. прыдомкам Гінет (Генейт, Гінейт) карысталіся літоўскія шляхецкія роды Канцэвічаў гербу Лебедзь і Тавянскіх гербу Геральд[29].
Гінейты гербаў Геральт і Зарэмба і Гінеты (Ginett, Ginet) — літоўскія шляхецкія роды зь Віленскага[30], Лідзкага[31] і Троцкага паветаў[32].
Гінет-Кершанскія (Ginet-Kierszański) гербу Лук — літоўскі шляхецкі род[33].
Глядзіце таксама[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- ^ Ferguson R. Surnames as a Science. — London, 1883. P. 52.
- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 627.
- ^ G // Köbler G. Gotisches Wörterbuch. 4. Aufl, 2014.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 18.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 22.
- ^ Поручная грамота за Братошу Койлутовича (1387—1394), Fontes historiae Magni Ducatus Lithuaniae
- ^ Codex epistolaris Vitoldi. — Cracoviae, 1882. P. 23.
- ^ Akta unji Polski z Litwą, 1385—1791. — Kraków, 1932. S. 37.
- ^ Akta unji Polski z Litwą, 1385—1791. — Kraków, 1932. S. 54.
- ^ Akta unji Polski z Litwą, 1385—1791. — Kraków, 1932. S. 57.
- ^ Akta unji Polski z Litwą, 1385—1791. — Kraków, 1932. S. 70.
- ^ Пятраўскас Р. Літоўская знаць у канцы XIV—XV ст.. — 2-е выд. — Смаленск, 2014. С. 236.
- ^ Akta unji Polski z Litwą, 1385—1791. — Kraków, 1932. S. 94.
- ^ Pergamentų katalogas. — Vilnius, 1980. P. 76.
- ^ Перапіс войска Вялікага княства Літоўскага 1528 года. Метрыка Вялікага княства Літоўскага. Кн. 523. — Менск, 2003. С. 164.
- ^ Ординация королевских пущ: в лесничествах бывшего Великого Княжества Литовского. — Вильна, 1871. С. 124.
- ^ Diecezja Wileńska, 1744, Pawet, 20 лютага 2011 г.
- ^ Kłapkowski W. Konwent Dominikanów w Sejnach // Ateneum wileńskie. R. 13, z. 2. — Wilno, 1938. S. 131, 160.
- ^ Яўген Анішчанка, Перапіс (попіc) шляхты Лідскага павета. 7.11.1765 г., Pawet.net, 30 чэрвеня 2021 г.
- ^ Яўген Анішчанка, Попис шляхты Гродненского повета 30.09 — 4.10.1765 г., Архіў гісторыка Анішчанкі, 22 лістапада 2016 г.
- ^ Падымныя рэестры Менскага ваяводства. Менскі павет, 1775. — Менск, 2014. С. 34.
- ^ Sẽnosios Pasvalio bažnyčios knygos. XVIII. 1776—1788 metų mirties metrikų knyga. — Savilaida, 2016. P. 38.
- ^ Опись документов Виленского центрального архива древних актовых книг. Вып. 2. ― Вильна, 1903. С. 13.
- ^ Яўген Анішчанка, Андреева 1712 г. инвентарь Бенюши Литвинки, Архіў гісторыка Анішчанкі, 16 ліпеня 2016 г.
- ^ Яўген Анішчанка, Бобры инвентарь 1747 в Гродненском повете, Архіў гісторыка Анішчанкі, 7 ліпеня 2016 г.
- ^ Urzędnicy Wielkiego Księstwa Litewskiego: Spisy. T. 9. Województwo mścisławskie XVI—XVIII wiek. — Warszawa, 2019. S. 162.
- ^ Яўген Анішчанка, Шляхта Гродненского повета на сеймике 1783 г., Архіў гісторыка Анішчанкі, 4 лютага 2017 г.
- ^ Рыбчонак С. Менскія варштаты ў 1-й чвэрці 19 стагодзьдзя (Нарысы з гісторыі вольнамулярскага руху на Беларусі) // Годнасьць. № 1 (2), 1994. С. 12.
- ^ Stekert A. Przydomki polskie, litewskie i rusińskie. — Kraków, 1897. S. 41.
- ^ Malewski Cz. Rodziny szlacheckie na Litwie w XIX wieku. — Warszawa, 2016. S. 499.
- ^ Malewski Cz. Rody szlacheckie w powiecie lidzkim na Litwie w XIX wieku. — Wilno, 2002.
- ^ Malewski Cz. Rodziny szlacheckie na Litwie w XIX wieku. — Warszawa, 2022. S. 273.
- ^ Ciechanowicz J. Rody rycerskie Wielkiego Księstwa Litewskiego. T. 6. — Rzeszów, 2006. S. 195.
Літаратура[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. Аўтарскае выданне. — Менск, 2019. — 459 с. — (сьціслая вэрсія кнігі: Вытокі Вялікае Літвы. — Менск, 2021. — 89 с.)