Рудаміна
Рудаміна лац. Rudamina | |||||
лет. Rudamina | |||||
Касьцёл | |||||
| |||||
Першыя згадкі: | 1377 | ||||
Краіна: | Летува | ||||
Павет: | Віленскі | ||||
Раён: | Віленскі | ||||
Вышыня: | 170 м н. у. м. | ||||
Насельніцтва: | 3921 чал. (2011) | ||||
Часавы пас: | UTC+2 | ||||
летні час: | UTC+3 | ||||
Паштовы індэкс: | LT-13031 | ||||
Геаграфічныя каардынаты: | 54°35′40″ пн. ш. 25°21′0″ у. д. / 54.59444° пн. ш. 25.35° у. д.Каардынаты: 54°35′40″ пн. ш. 25°21′0″ у. д. / 54.59444° пн. ш. 25.35° у. д. | ||||
Рудаміна | |||||
Галерэя здымкаў у Вікісховішчы |
Рудаміна (лет. Rudamina) — вёска ў Летуве, на рацэ Рудамінцы. Цэнтар староства Віленскага раёну Віленскага павету. Насельніцтва на 2011 год — 3921 чалавек. Знаходзіцца за 12 км на поўдзень ад Вільні.
Рудаміна — даўняе мястэчка гістарычнай Віленшчыны, колішняя рэзыдэнцыя роду Рудамінаў-Дусяцкіх, на этнічнай тэрыторыі беларусаў. Да нашага часу тут захавалася царква Сьвятога Мікалая, помнік традыцыйнай беларускай драўлянай архітэктуры XVIII стагодзьдзя, які пацярпеў ад маскоўскай перабудовы.
Назва
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Тапонім Рудаміна, магчыма, утварыўся ад прозьвішча ўладальнікаў маёнтку Рудамінаў-Дусяцкіх[1].
Гісторыя
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Вялікае Княства Літоўскае
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Першы пісьмовы ўпамін пра Рудаміну датуецца 1377 годам. У 1385 годзе вёска ўвайшла ў склад Віленскага павету Віленскага ваяводзтва.
У 1592 годзе ў Рудаміне збудавалі касьцёл.
Пад уладай Расейскай імпэрыі
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]У выніку трэцяга падзелу Рэчы Паспалітай (1795 год) Рудаміна апынулася ў складзе Расейскай імпэрыі, у Віленскім павеце Віленскай губэрні. На 1866 год у мястэчку было 16 будынкаў. У 1877 годзе тут збудавалі царкву-мураўёўку.
За часамі Першай сусьветнай вайны ў 1915 годзе Рудаміну занялі войскі Нямецкай імпэрыі.
Найноўшы час
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]25 сакавіка 1918 году згодна з Трэцяй Устаўной граматай Рудаміна абвяшчалася часткай Беларускай Народнай Рэспублікі. У 1920 годзе мястэчка апынулася ў складзе Сярэдняй Літвы, у 1922 годзе — у складзе міжваеннай Польскай Рэспублікі.
З пачаткам Другой сусьветнай вайны ў верасьні 1939 году ўлады СССР перадалі мястэчка Летуве.
-
Праект касьцёла, да 1907 г.
-
Царква-мураўёўка, каля 1900 г.
-
Касьцёл, 1941—1944 гг.
Насельніцтва
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Дэмаграфія
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- XIX стагодзьдзе: 1866 год — 281 чал., зь іх 235 каталікоў, 26 праваслаўных і 20 юдэяў; 1881 год — 201 чал.[2]
- XXI стагодзьдзе: 2011 год — 3921 чал.
Турыстычная інфармацыя
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Славутасьці
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- Касьцёл Найсьвяцейшай Панны Марыі (1909)
- Могілкі: каталіцкі, старыя праваслаўныя
- Царква Сьвятога Мікалая (XVIII ст.)
- Царква Сьвятога Спаса (1877; мураўёўка)
Галерэя
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]-
Касьцёл
-
Інтэр’ер касьцёла
-
Мікольская царква
-
Царква-мураўёўка
Крыніцы
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- ^ Semaškaitė I. «Lietuvos dvarai». Enciklopedinis žinynas. — Vilnius: «Algimantas», 2010. P. 353.
- ^ Krzywicki J. Rudomino // Słownik geograficzny... T. IX. — Warszawa, 1888. S. 944.
Вонкавыя спасылкі
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
|