Малыя Салечнікі

	Малыя Салечнікі
	лет. Šalčininkėliai
	; Касьцёл
Краіна:	Летува
Павет:	Віленскі
Раён:	Салечніцкі
Насельніцтва:	615 чал. (2011)
Часавы пас:	UTC+2
летні час:	UTC+3
Геаграфічныя каардынаты:	54°22′52″ пн. ш. 25°22′59″ у. д. / 54.38111° пн. ш. 25.38306° у. д.Каардынаты: 54°22′52″ пн. ш. 25°22′59″ у. д. / 54.38111° пн. ш. 25.38306° у. д.
	Малыя Салечнікі на мапе Летувы Малыя Салечнікі
	Галерэя здымкаў у Вікісховішчы

Малыя Салечнікі (лет. Šalčininkėliai) — вёска ў Летуве, на рацэ Вісінчы. Уваходзяць у склад Салечніцкага староства Салечніцкага раёну Віленскага павету. Насельніцтва на 2011 год — 615 чалавек. Знаходзяцца за 8 км на поўнач ад Салечнікаў.

Малыя Салечнікі — даўняе мястэчка гістарычнай Віленшчыны, на этнічнай тэрыторыі беларусаў. Да нашага часу тут захаваўся каьцёл Сьвятога Юрыя, помнік традыцыйнай беларускай драўлянай архітэктуры XIX ст.

Гісторыя[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Упершыню Малыя Салечнікі ўпамінаюцца ў XVI ст., калі яны знаходзіліся ў валоданьні Глябовічаў і ўваходзілі ў склад Віленскага павету Віленскага ваяводзтва. Пазьней мястэчка перайшло ў валоданьне Хадкевічаў. У XVII ст. з фундацыі Яна Альфонса Ляцкага тут збудавалі драўляны касьцёл.

У выніку трэцяга падзелу Рэчы Паспалітай (1795 год) Малыя Салечнікі апынуліся ў складзе Расейскай імпэрыі, у Віленскім павеце Віленскай губэрні. У 1834 годзе ўладальнік мястэчка віленскі лекар і прафэсар унівэрсітэту Мікалай Мяноўскі збудаваў тут новы драўляны касьцёл^[1]. На 1866 год у мястэчку было 12 будынкаў.

За часамі Першай сусьветнай вайны ў 1915 годзе Малыя Салечнікі занялі войскі Нямецкай імпэрыі.

25 сакавіка 1918 году згодна з Трэцяй Устаўной граматай Малыя Салечнікі абвяшчаліся часткай Беларускай Народнай Рэспублікі. У 1920 годзе мястэчка апынулася ў складзе Сярэдняй Літвы, у 1922 годзе — у складзе міжваеннай Польскай Рэспублікі, дзе сталі цэнтрам гміны Віленскага павету Віленскага ваяводзтва.

З пачаткам Другой сусьветнай вайны ў верасьні 1939 году ўлады СССР перадалі мястэчка Летуве.

^ Пазьняк З. Тэрра Дэй. — Варшава — Нью Ёрк — Вільня: «Беларускія Ведамасьці», Таварыства Беларускай Культуры ў Летуве, 2014. С. 394.
^ Wierzbowicz J. Soleczniki // Słownik geograficzny... T. XI. — Warszawa, 1890. S. 49.