Упнікі
Упнікі лац. Upniki | |||||
лет. Upninkai | |||||
Касьцёл | |||||
| |||||
Краіна: | Летува | ||||
Павет: | Ковенскі | ||||
Раён: | Янаўскі | ||||
Насельніцтва: | 786 чал. (2011) | ||||
Часавы пас: | UTC+2 | ||||
летні час: | UTC+3 | ||||
Геаграфічныя каардынаты: | 55°5′0″ пн. ш. 24°32′0″ у. д. / 55.08333° пн. ш. 24.53333° у. д.Каардынаты: 55°5′0″ пн. ш. 24°32′0″ у. д. / 55.08333° пн. ш. 24.53333° у. д. | ||||
Упнікі | |||||
Галерэя здымкаў у Вікісховішчы |
Упнікі (лет. Upninkai) — вёска ў Летуве, на левым беразе ракі Сьвятой. Цэнтар староства Янаўскага раёну Ковенскага павету. Насельніцтва на 2011 год — 786 чалавек.
Упнікі — даўняе мястэчка гістарычнай Віленшчыны. Да нашага часу тут захаваўся драўляны касьцёл Сьвятога Міхала Арханёла, помнік архітэктуры XIX стагодзьдзя.
Гісторыя
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Вялікае Княства Літоўскае
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Першы пісьмовы ўпамін пра Упнікі датуецца 1442 годам, калі яны ўваходзілі ў склад Віленскага павету Віленскага ваяводзтва.
У 1477 годзе ва Ўпніках збудавалі касьцёл.
Пад уладай Расейскай імпэрыі
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]У выніку трэцяга падзелу Рэчы Паспалітай (1795 год) Упнікі апынуліся ў складзе Расейскай імпэрыі, у Вількамірскім павеце Віленскай губэрні[1]. У XIX ст. тут існавала сядзіба.
За часамі Першай сусьветнай вайны ў 1915 годзе Упнікі занялі войскі Нямецкай імпэрыі.
Найноўшы час
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Па польска-летувіскіх баях і падпісаньні пагадненьня паміж міжваеннай Польскай Рэспублікай і Летувой у 1919 годзе Ўпнікі апынуліся ў складзе Летувы. За часамі Другой сусьветнай вайны з чэрвеня 1941 да 1944 году мястэчка знаходзілася пад акупацыяй Трэцяга Райху.
Насельніцтва
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Дэмаграфія
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- XX стагодзьдзе: 1902 год — 154 чал.
- XXI стагодзьдзе: 2011 год — 786 чал.
Турыстычная інфармацыя
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Славутасьці
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- Касьцёл Сьвятога Міхала Арханёла (1845)
Крыніцы
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- ^ Krzywicki J. Upniki // Słownik geograficzny... T. XII. — Warszawa, 1892. S. 814.
|