Бабынічы
| Бабынічы лац. Babyničy | |
_1a.jpg) У вёсцы | |
| Краіна: | Беларусь |
| Вобласьць: | Віцебская |
| Раён: | Полацкі |
| Сельсавет: | Бабыніцкі |
| Насельніцтва: | 222 чал. (2010) |
| Часавы пас: | UTC+3 |
| Тэлефонны код: | +375 214 |
| Нумарны знак: | 2 |
| Геаграфічныя каардынаты: | 55°16′52.8″ пн. ш. 28°24′38.5″ у. д. / 55.281333° пн. ш. 28.410694° у. д.Каардынаты: 55°16′52.8″ пн. ш. 28°24′38.5″ у. д. / 55.281333° пн. ш. 28.410694° у. д. |
Бабынічы на мапе Беларусі ±   Бабынічы | |
 Галерэя здымкаў у Вікісховішчы
| |
Бабы́нічы[1] — вёска ў Беларусі, паміж азёрамі Бабынічамі на захадзе і Нясітай на ўсходзе. Цэнтар сельсавету Полацкага раёну Віцебскай вобласьці. Насельніцтва на 2010 год — 222 чалавекі. Знаходзяцца за 40 км на паўднёвы захад ад Полацку, за 17 км ад чыгуначнай станцыі Загацьце.
Бабынічы — даўняе мястэчка гістарычнай Полаччыны.
Гісторыя
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Вялікае Княства Літоўскае
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Упершыню Бабынічы ўпамінаюцца ў другой палове XV ст., калі імі валодаў полацкі баярын З. Корсак, потым ягоныя сыны і ўнукі. У Полацкай рэвізіі 1552 году паселішча ўпамінаецца як «отчина и дедина» 5 унукаў З. Корсака. Складалася з фэўдальнага двара і сяла, дзе жыло 57 радзінаў (дымоў) сялянаў і 40 радзінаў служылых людзей — баяраў панцырных і путных. Зь іх 13 радзінаў належала В. Зяноўевічу-Корсаку, 45 — ягонаму брату Івану, а астатнія іх стрыечным братам: Багдану, Глебу і Фёдару Корсакам. Пазьней Бабынавічы заставаліся ў складзе Полацкага ваяводзтва, у валоданьні нашчадкаў названых асобаў; частка маёмасьці ў выніку шлюбаў перайшла да іншых родаў.
У XVII ст. Бабынічы атрымалі статус мястэчка.
Пад уладай Расейскай імпэрыі
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]У выніку другога падзелу Рэчы Паспалітай (1793 год) Бабынавічы апынуліся ў складзе Расейскай імпэрыі, дзе сталі цэнтрам воласьці Лепельскага павету Віцебскай губэрні. У пачатку XX ст. існавалі мястэчка Бабынічы (70 дамоў), фальварак Бабынічы-Вовель (у валоданьні А. Тамашэвіча), маёнтак Бабынічы-Юраўшчына (належаў нашчадку першых уладальнікаў — В. Корсаку) і маёнтак Вуглы-Бабынічы (уладаньне Ф. Русецкага).
За часамі Першай сусьветнай вайны ў лютым 1918 году Бабынічы занялі войскі Нямецкай імпэрыі[2].
Найноўшы час
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]25 сакавіка 1918 году згодна з Трэцяй Устаўной граматай Бабынічы абвяшчаліся часткай Беларускай Народнай Рэспублікі. 1 студзеня 1919 году згодна з пастановай І зьезду КП(б) Беларусі яны ўвайшлі ў склад Беларускай ССР, аднак 16 студзеня Масква адабрала мястэчка разам зь іншымі этнічна беларускімі тэрыторыямі ў склад РСФСР. У 1924 годзе Бабынічы вярнулі БССР, дзе яны сталі цэнтрам сельсавету Ветрынскага раёну (з 1960 году ў Полацкім раёне). Статус паселішча панізілі да вёскі.
На 1970 год у Бабынічах было 52 двары, на 1990 год — 86, на 1995 год — 98.
Насельніцтва
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Дэмаграфія
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- XIX стагодзьдзе: 1838 год — 96 чал. (48 муж. і 48 жан.), зь іх духоўнага стану праваслаўнага 5 муж., мяшчанаў-юдэяў 33 муж. і 40 жан., сялянаў зямянскіх 10 муж. і 8 жан.[3]; 1881 год — 449 чал. (228 муж. і 221 жан.); 1900 год — 256 чал.[4]
- XX стагодзьдзе: 1901 год — 326 чал.; 1970 год — 146 чал.; 1990 год — 250 чал.; 1995 год — 271 чал.[5]; 1999 год — 271 чал.
- XXI стагодзьдзе: 2010 год — 222 чал.
Інфраструктура
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]У Бабынічах працуюць сярэдняя школа, фэльчарска-акушэрскі пункт, клюб, бібліятэка, пошта.
Турыстычная інфармацыя
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Страчаная спадчына
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- Царква Сьвятой Эўфрасіньні Полацкай (1906)
Крыніцы
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- ^ Назвы населеных пунктаў Рэспублікі Беларусь: Віцебская вобласць: нарматыўны даведнік / У. М. Генкін, І. Л. Капылоў, В. П. Лемцюгова; пад рэд. В. П. Лемцюговай. — Мн.: Тэхналогія, 2009. — 668 с. ISBN 978-985-458-192-7. (pdf) С. 369.
- ^ Вялікі гістарычны атлас Беларусі. У 4 т. Т. 4. — Мінск, 2018. С. 19.
- ^ Соркіна І. Мястэчкі Беларусі... — Вільня, 2010. С. 415.
- ^ Słownik geograficzny... T. XV, cz. 1. — Warszawa, 1900. S. 173.
- ^ БЭ. — Мн.: 1996 Т. 2. С. 194.
Літаратура
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн.: БелЭн, 1996. — Т. 2: Аршыца — Беларусцы. — 480 с. — ISBN 985-11-0061-7
- Соркіна І. Мястэчкі Беларусі ў канцы ХVІІІ — першай палове ХІХ ст. — Вільня: ЕГУ, 2010. — 488 с. ISBN 978-9955-773-33-7.
- Энцыклапедыя гісторыі Беларусі. У 6 т. / Беларус. Энцыкл.; Рэдкал.: М. В. Біч і інш.; Прадм. М. Ткачова; Маст. Э. Э. Жакевіч. — Мн.: БелЭн, 1993. — Т. 1: А — Беліца. — 494 с. — ISBN 5-85700-074-2
- Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. Tom XV, cz. 1: Abablewo — Januszowo. — Warszawa, 1900.
Вонкавыя спасылкі
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
| ||||||||