Перайсьці да зьместу

Сяргей Гурэнка

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі
Сяргей Гурэнка
Пэрсанальная інфармацыя
Нарадзіўся 30 верасьня 1972(1972-09-30)[1][2][3] (52 гады)
Рост 175 см
Вага 72 кг
Пазыцыя абаронца, цэнтральны абаронца
Клюбы
Гады Клюб Гульні (галы)¹
1989—1995 Нёман Горадня 185 (5)
1995—1999 Лякаматыў Масква 112 (4)
1999—2001 Рома 7 (0)
2000—2001 → Рэал Сарагоса 11 (0)
2001—2002 Парма 11 (0)
2002—2003 → П’ячэнца[d] 25 (1)
2003—2008 Лякаматыў Масква 113 (2)
2009 Дынама Менск 13 (0)
2014 Партызан Менск 7 (0)
Зборныя
1994—2006 Беларусь 80 (3)
Трэнэрскія клюбы
2009—2010 Дынама Менск
2010—2012 Тарпэда-БелАЗ
2017—2018 Дынама Менск
2019—2020 Дынама Менск
2021 Рытэрай
2021 Шахцёр Салігорск
2023 Уфа

Сярге́й Віта́левіч Гурэ́нка (нар. 30 верасьня 1972 году) — беларускі футбаліст і футбольны трэнэр. Найлепшы футбаліст Беларусі (1999). Уваходзіць у Клюб Сяргея Алейнікава для беларускіх футбалістаў, якія згулялі 500 і болей афіцыйных матчаў.

Кар’ера

[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Гульнявая

[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

У дарослым футболе дэбютаваў у 1989 годзе, выступаючы за гарадзенскі «Хімік», які па здабыцьці незалежнасьці пачаў называцца «Нёман». Сваёй гульнёй за гэтую каманду прыцягнуў увагу прадстаўнікоў трэнэрскага штабу расейскага «Лякаматыва», да якога далучыўся ў 1995 годзе. Наступныя пяць сэзонаў сваёй гульнявой кар’еры адгуляў за чыгуначнікаў з Масквы. Большую частку часу ў гэты пэрыяд быў асноўным гульцом каманды.

У 1999 годзе ўзгодніў кантракт з італьянскай «Ромай», але зайграць там ня здолеў. У 2001 годзе быў аддадзены ў арэнду гішпанскаму клюбу «Рэал» з Сарагосы, у складзе якога стаў уладальнікам Кубка Гішпаніі. Пасьля гэтага Гурэнка вярнуўся ў Італію, падпісаўшы кантракт з «Пармай» і дапамог камандзе здабыць Кубак Італіі. Футбаліст зьяўляўся на полі даволі рэдка, таму ў канцы сэзону быў аддадзены ў арэнду ў «П’ячэнцу», дзе ўжо быў гульцом асноўнага складу. Зь лета 2003 году зноў бараніў колеры расейскага «Лякаматыва», на гэты раз цягам пяці сэзонаў. Завяршыў прафэсійную кар’еру гульца ў менскім «Дынама», у складзе якога выступаў у 2008—2009 гадах. У 2014 годзе быў заяўлены менскім клюбам «Партызан-2002» для ўдзелу ў другой лізе чэмпіянату Беларусі[4], дзе згуляў 7 матчаў[5]. На той час яму ўжо быў 41 год.

У складзе зборнай Беларусі дэбютаваў 25 траўня 1994 году ў таварыскай гульні супраць зборнай Украіны (1:3). Экс-рэкардсмэнам нацыянальнай каманды паводле колькасьці згуляных матчаў, якіх у яго было 80. У кастрычніку 2009 году Аляксандар Кульчы згуляў свой 81-ы матч за зборную і апярэдзіў Гурэнку. Таксама быў капітанам беларускай зборнай.

Трэнэрская

[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Быў галоўным трэнэрам менскага «Дынама» у час 2009—2010 гадоў ды жодзінскага «Тарпэда» з 2010 па 2012 гады. Зь верасьня 2012 году па 2013 год зьяўляўся намесьнікам генэральнага дырэктара па спорце ў менскім «Дынама»[6]. У міжсэзоньні 2012—2013 гадоў быў адным з галоўных арганізатараў запрашэньня ў «Дынама» такіх гульцоў, як то Аднан Захіравіч, Крыстыян Абадо і Дзьмітры Сычоў (апошні гуляў разам з Гурэнкам у «Лякаматыве»).

У красавіку 2013 году перайшоў на трэнэрскую працу ў расейскі «Краснадар»[7], дзе быў асыстэнтам Славалюба Мусьліна, але ўжо ў жніўні 2013 году разам з Мусьліным пакінуў гэты клюб[8]. У лютым 2014 году далучыўся да трэнэрскага штабу «Спартака» з Нальчыку[9]. У чэрвені 2014 году зноў стаў асыстэнтам Славалюба Мусьліна, на гэты раз у пермскім «Амкары»[10]. У сьнежні 2014 году ўсьлед за Мусьліным пакінуў пасаду трэнэра пермякоў[11]. У студзені 2015 году атрымаў трэнэрскую ліцэнзію катэгорыі PRO[12]. У чэрвені 2015 году ўвайшоў у трэнэрскі штаб Славалюба Мусьліна ў бэльгійскім клюбе «Стандард»[13], але ўжо ў жніўні пасьля шасьці тураў чэмпіянату трэнэрскі штаб быў адпраўлены ў адстаўку[14].

У сьнежні 2015 году пачаў працу ў юнацкай камандзе менскага «Дынама»[15], а з пачатку наступнага сэзону ачоліў дубль. У траўні 2016 году дадаткова прыняў прапанову Славалюба Мусьліна быць ягоным асыстэнтам у зборнай Сэрбіі[16][17].

У траўні 2017 году па звальненьні Сяргея Бароўскага быў прызначаны выканаўцам абавязкаў галоўнага трэнэра менскага «Дынама»[18] і неўзабаве зацьверджаны на пасаду. Пры гэтым заставаўся ў штабе зборнай Сэрбіі, якая разам з Гурэнкам трапіла ў фінальную частку чэмпіянату сьвету 2018 году. Аднак у лістападзе 2017 году, неўзабаве пасьля адстаўкі Мусьліна, усьлед за ім пакінуў сэрбскую зборную[19]. У сэзоне 2017 году «Дынама» на чале з Гурэнкам заняла другое месца ў чэмпіянаце Беларусі, набраўшы роўную колькасьць пунктаў з чэмпіёнам БАТЭ і саступіўшы першае месца паводле дадатковых паказьнікаў. У сэзоне 2018 году дынамаўцы атрымалі бронзавыя мэдалі чэмпіянату, пасьля чаго трэнэр пакінуў каманду[20]. У чэрвені 2019 году ізноў прызначаны галоўны трэнэрам менскага «Дынама»[21].

Аднак, выступы каманды атрымаліся няўдалымі, бо «Дынама» выбыла зь Лігі Эўропы ў першым раўндзе, а ў чэмпіянаце Беларусі 2019 году засталося без мэдалёў. У пачатку 2020 году каманда была выбітая з Кубка Беларусі, а ў чэмпіянаце месьцілася ў ніжняй частцы табліцы. У красавіку 2020 году паводле пагадненьня бакоў пакінуў сталічны клюб[22]. У лютым 2021 году ачоліў летувіскі «Рытэрай»[23], які пад ягоным кіраўніцтвам знаходзіўся ў ніжняй частцы табліцы. У траўні 2021 году па заканчэньні кантракту пакінуў пасаду ў летувіскім клюбе[24]. У ліпені 2021 году быў прызначаны галоўным трэнэрам салігорскага «Шахцёра»[25]. Разам з Гурэнкам «Шахцёр» выбыў зь Лігі канферэнцыяў і Кубка Беларусі. У верасьні 2021 году, пасьля паразы ад БАТЭ (0:1), пакінуў салігорскі клюб[26].

У чэрвені 2023 году стаў галоўным трэнэрам расейскай «Уфы»[27]. У жніўні 2023 году быў звольнены з пасады[28].

Крыніцы

[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
  1. ^ а б в Sergey Gurenko // Transfermarkt (мн.) — 2000.
  2. ^ а б в Sergei Gurenko // FBref (мн.)
  3. ^ а б в SERGEI GURENKO // Argentine Soccer Database (гішп.)
  4. ^ 2-я лига. Анонс. «Красный партизан» Гуренко и «белый крумкач» Грабовский (рас.)
  5. ^ 2-я лига. Итоги. Без одного гола тысяча (рас.)
  6. ^ ФК «Динамо-Минск». Руководство (рас.)
  7. ^ Сергей Гуренко вошел в тренерский штаб «Краснодара»(недаступная спасылка)
  8. ^ Гуренко покинул тренерский штаб «Краснодара»
  9. ^ Сергей Гуренко вошел в тренерский штаб «Спартака» из Нальчика
  10. ^ Гуренко будет помогать Муслину в «Амкаре»
  11. ^ Сергей Гуренко покинул пост старшего тренера "Амкара"
  12. ^ Ермакович, Гольмак, Солодовников, Пышник и еще 15 белорусских специалистов сдали экзамен на категорию PRO
  13. ^ Сергей Гуренко стал ассистентом Славолюба Муслина в бельгийском «Стандарде» (рас.)
  14. ^ «Стандард» уволил Муслина и Гуренко (рас.)
  15. ^ Сергей Гуренко приступил к работе с юношеской командой минского "Динамо"
  16. ^ Сергей Гуренко стал помощником Славолюба Муслина в сборной Сербии
  17. ^ Сергей Гуренко: "Став помощником Муслина в сборной Сербии, я продолжу тренировать дубль минского "Динамо"
  18. ^ Гуренко назначен и. о. главного тренера «Динамо» Минск (рас.)
  19. ^ Сергей Гуренко расторг контакт с Федерацией футбола Сербии
  20. ^ Минское «Динамо» официально подтвердило уход Сергея Гуренко (рас.)
  21. ^ Сергей Гуренко вновь возглавил минское «Динамо» (рас.)
  22. ^ Официально: Минское "Динамо" расторгло контракт с Гуренко
  23. ^ Сергей Гуренко возглавил литовский "Ритеряй"
  24. ^ "Ритеряй" не стал продлевать действовавший до конца мая контракт с Сергеем Гуренко
  25. ^ Официально: Сергей Гуренко - главный тренер "Шахтера"
  26. ^ "Шахтер" расстался с главным тренером Сергеем Гуренко
  27. ^ Сергей Гуренко стал главным тренером российской "Уфы" (рас.) Праверана 2023-06-21 г.
  28. ^ Сергей Гуренко уволен с поста главного тренера российской "Уфы" (рас.) Праверана 2023-08-31 г.
Атрымана з «https://be-tarask.wikipedia.org/w/index.php?title=Сяргей_Гурэнка&oldid=2584117»