Румшышкі
| Румшышкі лац. Rumšyški | |||||
| лет. Rumšiškės | |||||
| |||||
| |||||
| Краіна: | Летува | ||||
| Павет: | Ковенскі | ||||
| Раён: | Кашадарскі | ||||
| Насельніцтва: |
| ||||
| Часавы пас: | UTC+2 | ||||
| летні час: | UTC+3 | ||||
| Геаграфічныя каардынаты: | 54°51′50″ пн. ш. 24°13′0″ у. д. / 54.86389° пн. ш. 24.21667° у. д.Каардынаты: 54°51′50″ пн. ш. 24°13′0″ у. д. / 54.86389° пн. ш. 24.21667° у. д. | ||||
Румшышкі на мапе Летувы   Румшышкі | |||||
 Галерэя здымкаў у Вікісховішчы
| |||||
Румшышкі (лет. Rumšiškės) — мястэчка ў Летуве, на правым беразе Нёману. Цэнтар староства Кашадарскага раёну Ковенскага павету.
Румшышкі — мястэчка гістарычнай Ковеншчыны.
Назва
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Румш (Rumsch) — імя германскага паходжаньня[1].
Яшчэ этнограф і мовазнаўца Яўхім Карскі зьвяртаў увагу на тое, што ў латыскай Курляндыі, «большасьць беларускіх населеных месцаў заканчваюцца на -ішкі»[2], пазьней у рэчышчы палітыкі летувізацыі падобныя тапонімы на -ішкі азначылі як «гістарычна балтыйскія» і нават «тыпова летувіскія»[3]. Тым часам менскі дасьледнік Алёхна Дайліда зазначае, што «ва ўсходнегерманскіх мовах быў пашыраны суфікс -isk-: такім парадкам, так менаваная „лінія Сафарэвіча“ (мяжа перавагі паселішчаў з назовамі на -ішкі ў Панямоньні) не абавязкова зьнітаваная з балтамі»[4].
Гісторыя
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]У 1557 годзе ўпамінаюцца як мястэчка. У сярэдзіне XVII ст. моцна пацярпелі ад пажараў.
Насельніцтва
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- 1859 год — 969 чалавек[5]
Крыніцы
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- ^ Eule R. Germanische und fremde Personennamen als heutige deutsche Familiennamen // Festschrift zu dem fünfzigjährigen jubiläum des Friedrichs-realgymnasiums in Berlin. — Berlin, 1900. S. 42.
- ^ Карский Е. Ф. Белорусы. Т. 1. — Минск, 2006. С. 559.
- ^ Зайкоўскі Э. Балты цэнтральнай і ўсходняй Беларусі ў сярэднявеччы // Спадчына. № 1, 1999. С. 61—72.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 31.
- ^ Słownik geograficzny... T. X. — Warszawa, 1889. S. 11.