Дэтройт Рэд Ўінгс

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі
Дэтройт Рэд Ўінгс
Дывізіён Атлянтычны
Канфэрэнцыя Усходняя
Краіна ЗША
Горад Дэтройт, Мічыган
Заснаваны 1926
Стадыён Літл Сызарз Арэна (19 515)
Колеры чырвоны і белы
         
Гісторыя Дэтройт Кугарз
1926—1930
Дэйтройт Фолкэнз
1930—1932
Дэйтройт Рэд Ўінгс
1932 — цяпер
Афіцыйны сайт redwings.nhl.com (анг.)

«Дэтройт Рэд Ўінгс» (літаральна: Чырвоныя крылы з Дэтройту, па-ангельску: Detroit Red Wings) — прафэсійны хакейны клюб, які гуляе ў Атлянтычным дывізіёне Ўсходняй канфэрэнцыі Нацыянальнай хакейнай лігі. Клюб месьціцца ў горадзе Дэтройце (штат Мічыган, ЗША). Каманда зьяўляецца адной з Арыгінальнай шасьцёркі клюбаў НХЛ. Праз папулярнасьць «Чырвоных крылаў» Дэтройт часта называюць «Хакейны горад» (па-ангельску: Hockeytown). «Рэд Ўінгс» заваявалі найбольшую колькасьць (11) Кубкаў Стэнлі сярод камандаў з ЗША, ва ўсёй лізе болей толькі ў канадзкіх «Манрэаль Канадыенз» (24) і «Таронта Мэйпл Ліфс» (13).

У заўзятараў «Дэтройту» ёсьць традыцыя кідаць на пляцоўку васьміног — на ўдачу. Традыцыя бярэ пачатак у 1952 годзе, калі ў часе плэй-оф на лёд быў кінуты васьміног, а каманда выйграла ў тым годзе Кубак Стэнлі. Праз гэта афіцыйным талісманам «Рэд Ўінгс» зьяўляецца Эл Васьміног — названы так у гонар кіроўцы лёдаўборнага камбайну Эла Саботкі, які прыбірае васьміногаў з пляцоўкі. У розныя часы кіраўніцтва НХЛ спрабавала забараніць гэтую традыцыю, але яна трывае да нашых дзён.

Гісторыя[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Пасьля плэй-оф Кубка Стэнлі 1926 году, за час якога Заходняя хакейная ліга (ЗХЛ) была на мяжы закрыцьця[1], 17 красавіка было зладжанае пасяджэньне, каб разгледзець заяўкі на пашырэньне лігі. Існавала 5 розных групаў інвэстараў, якія жадалі стварыць каманду ў Дэтройце[2]. Падчас наступнага пасяджэньня 15 траўня ліга ўхваліла франшызу, якую мусіла ладкаваць група Таўнсэнда і Сэйбэрна[3]. Уладальнікі ЗХЛ Фрэнк і Лэстэр Патрыкі склалі ўгоду аб продажы гульцоў у НХЛ, пасьля чаго спынілі ўсе апэрацыі ў сваёй лізе. Новая дэтройцкая франшыза набыла хакеістаў з былой каманды «Вікторыя Кугарз», якія здабылі Кубак Стэнлі ў 1925 годзе і дасягнулі фіналу папярэдняй зімой. Новая франшыза ўспадкавала і назву, таму новы клюб менаваўся «Дэтройт Кугарз»[4].

Хакеісты «Дэтройт Кугарз» у сэзоне 1926—1927 гадоў.

Паколькі на той час арэна ў горадзе яшчэ не была пабудаваная, «Кугарз» свой першы сэзон гулялі на арэне ў Ўіндзары[5][6]. Ужо з сэзону 1927—1928 гадоў каманда ўладкавалася на новай арэне Дэтройт-Алімпія, які быў хатняй арэнай клюбу ажно да 15 сьнежня 1979 году. Гэта быў першы сэзон з Джэкам Адамзам, які стане тварам франшызы на працягу наступных 36 гадоў альбо як трэнэрам, альбо як дырэктарам[7]. Упершыню «Кугарз» прабіўся ў плэй-оф Кубка Стэнлі ў 1929 годзе, а зорным хакеістам тых часоў быў Карсан Купэр[5][8]. Дэтройцы саступілі ў двубоі «Таронта Мэйпл Ліфс»[9]. У 1930 годзе «Кугарз» былі перайменаваныя ў «Фэлканз».

У 1932 годзе кіраўніцтва НХЛ дазволіла гандляру зернем Джэймзу Норысу набыць «Фэлканз». Прадпрымальнік два разы да гэтага спрабаваў быў набыць які-небудзь клюб. Норыс адразу перайменаваў клюб у «Дэтройт Рэд Ўінгс», у гонар Манрэальскай аматарскай атлетычнай асацыяцыі, сябрам якой у маладосьці быў сам Норыс. Новая назва і эмблема, якая ўлучала кола, добра пасавала клюбу, які быў сталіцай аўтамабільнай вытворчасьці ЗША. Клюб у сэзоне 1932—1933 гадоў прабіўся ў плэй-оф, дзе пераадолеў першы раўндзе, выгуляўшы ў «Манрэаль Марунз»[10]. У паўфінале каманда саступіла «Нью-Ёрк Рэйнджарз»[11].

Адзін з найвялікшых хакеістаў клюбу Гордзі Гоў.

У 1934 годзе «чырвоныя крылы» ўпершыню дасягнулі фіналу Кубка Стэнлі. У той камандзе блішчэлі Джон Сорэл, які закінуў 21 шайбу ў 47 гульнях, і Лары Оўры[12]. Тым ня менш, дэтройцы зьведалі паразу ад «Чыкага Блэк Гокс»[13]. Праз два сэзоны «Рэд Ўінгс» усё ж выйгралі свой першы Кубак Стэнлі ў 1936 годзе, перамогшы «Таронта Мэйпл Ліфс» у чатырох гульнях[13]. Дэтройт паўтарыў свой посьпех і праз год, гэтым разам перамогшы «Рэйнджарз»[13]. У 1938 годзе «Манрэаль Канадыенз» і «Дэтрой Рэд Ўінгс» сталіся першымі камандамі НХЛ, якія згулялі матчы ў Эўропе, наведаўшы Парыж і Лёндан.

За час вайны дэтройцы дакрочылі да фіналу чатыры разы, але толькі адзін раз здабывалі трафэй у 1943 годзе. Не зважаючы на добрыя вынікі, кіраўнік каманды Адамз працягваў шукаць спосабы палепшыць каманду. У 1945 годзе ў клюб былі запрошаныя Тэд Ліндсэй і Сыд Абэль, а праз год у клюбе віталі Гордзі Гова. Пачынаючы з сэзону 1948—1949 гадоў да сэзону 1954—1955 гадоў, ачоленыя трэнэра Томі Айвэнам, «Дэтройт Рэд Ўінгс» 7 разоў здабываў перамогу ў рэгулярных чэмпіянатах, усталяваўшы тым самым рэкорд НХЛ. Пасьля паразы ў фіналах Кубка Стэнлі ў 1948 і 1949 гадах, «чырвоны крылы» здолелі здабыць кубак у 1950, 1952, 1954 і 1955 гадах. Да ліку выбітных хакеістаў каманды таго часу, акрамя «прадакшн лайну», да якой уваходзілі Гоў, Ліндсэй і Абэль, улучаліся Боб Голдгэм, Марсэль Прынаво і Алекс Дэльвэкіё. Важкім гульцом быў брамнік Тэры Саўчук[14][15][16].

Склад[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Паводле стану на 4 лютага 2024 году

Брамнікі
34 Сьцяг ЗША Алекс Лаян 09.12.1992 35 Сьцяг Фінляндыі Віле Хуса 06.02.1995
47 Сьцяг Канады Джэймз Раймэр 15.03.1988
Абаронцы
2 Сьцяг Фінляндыі Олі Мяаця 22.08.1994 3 Сьцяг ЗША Джастын Гол 30.01.1992
8 Сьцяг Канады Бэн Шарот 09.05.1991 41 Сьцяг ЗША Шэйн Гастысбээр 20.04.1993
46 Сьцяг ЗША Джэф Пэтры 09.12.1987 53 Сьцяг Нямеччыны Морыц Зайдэр 06.04.2001
96 Сьцяг Канады Джэйк Ўолман 20.02.1996
Нападнікі
14 Сьцяг Канады Робі Фабры 22.01.1996 17 Сьцяг Нідэрляндаў Даніель Спронг 17.03.1997
18 Сьцяг ЗША Эндру Коп 08.07.1994 23 Сьцяг Швэцыі Люкас Раймонд 28.03.2002
24 Сьцяг Расеі Клім Косьцін 05.05.1999 27 Сьцяг Канады Майкл Расмусэн 17.04.1999
36 Сьцяг ЗША Крыстыян Фішэр 15.04.1997 37 Сьцяг ЗША Джозэф Комфэр 08.04.1995
57 Сьцяг Канады Давід Пэрон 28.05.1988 71 Сьцяг ЗША Дылан Ларкін 30.07.1996
88 Сьцяг ЗША Патрык Кейн 19.11.1988 90 Сьцяг Канады Жазэф Вэлено 13.01.2000
93 Сьцяг ЗША Алекс Дэбрынкат 18.12.1997

Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Літаратура[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  • Coleman, Charles L. Trail of the Stanley Cup, Vol. 1; 1893-1926. — Montreal, Quebec: National Hockey League, 1966.
  • Coleman, Charles L. The Trail of the Stanley Cup, Vol. 2; 1927–1946. — Sherbrooke, Quebec: National Hockey League, 1969.

Вонкавыя спасылкі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]