Дэтройт Рэд Ўінгс

	Дэтройт Рэд Ўінгс
Дывізіён	Атлянтычны
Канфэрэнцыя	Усходняя
Краіна	ЗША
Горад	Дэтройт, Мічыган
Заснаваны	1926
Стадыён	Літл Сызарз Арэна (19 515)
Колеры	чырвоны і белы;
Гісторыя	Дэтройт Кугарз; 1926—1930; Дэйтройт Фолкэнз; 1930—1932; Дэйтройт Рэд Ўінгс; 1932 — цяпер
Галоўны трэнэр	Todd McLellan[d];
Афіцыйны сайт	redwings.nhl.com (анг.)

«Дэтройт Рэд Ўінгс» (літаральна: Чырвоныя крылы з Дэтройту, па-ангельску: Detroit Red Wings) — прафэсійны хакейны клюб, які гуляе ў Атлянтычным дывізіёне Ўсходняй канфэрэнцыі Нацыянальнай хакейнай лігі. Клюб месьціцца ў горадзе Дэтройце (штат Мічыган, ЗША). Каманда зьяўляецца адной з Арыгінальнай шасьцёркі клюбаў НХЛ. Праз папулярнасьць «Чырвоных крылаў» Дэтройт часта называюць «Хакейны горад» (па-ангельску: Hockeytown). «Рэд Ўінгс» заваявалі найбольшую колькасьць (11) Кубкаў Стэнлі сярод камандаў з ЗША, ва ўсёй лізе болей толькі ў канадзкіх «Манрэаль Канадыенз» (24) і «Таронта Мэйпл Ліфс» (13).

У заўзятараў «Дэтройту» ёсьць традыцыя кідаць на пляцоўку васьміног — на ўдачу. Традыцыя бярэ пачатак у 1952 годзе, калі ў часе плэй-оф на лёд быў кінуты васьміног, а каманда выйграла ў тым годзе Кубак Стэнлі. Праз гэта афіцыйным талісманам «Рэд Ўінгс» зьяўляецца Эл Васьміног — названы так у гонар кіроўцы лёдаўборнага камбайну Эла Саботкі, які прыбірае васьміногаў з пляцоўкі. У розныя часы кіраўніцтва НХЛ спрабавала забараніць гэтую традыцыю, але яна трывае да нашых дзён.

Гісторыя

Пасьля плэй-оф Кубка Стэнлі 1926 году, за час якога Заходняя хакейная ліга (ЗХЛ) была на мяжы закрыцьця^[2], 17 красавіка было зладжанае пасяджэньне, каб разгледзець заяўкі на пашырэньне лігі. Існавала 5 розных групаў інвэстараў, якія жадалі стварыць каманду ў Дэтройце^[3]. Падчас наступнага пасяджэньня 15 траўня ліга ўхваліла франшызу, якую мусіла ладкаваць група Таўнсэнда і Сэйбэрна^[4]. Уладальнікі ЗХЛ Фрэнк і Лэстэр Патрыкі склалі ўгоду аб продажы гульцоў у НХЛ, пасьля чаго спынілі ўсе апэрацыі ў сваёй лізе. Новая дэтройцкая франшыза набыла хакеістаў з былой каманды «Вікторыя Кугарз», якія здабылі Кубак Стэнлі ў 1925 годзе і дасягнулі фіналу папярэдняй зімой. Новая франшыза ўспадкавала і назву, таму новы клюб менаваўся «Дэтройт Кугарз»^[5].

Паколькі на той час арэна ў горадзе яшчэ не была пабудаваная, «Кугарз» свой першы сэзон гулялі на арэне ў Ўіндзары^[6]^[7]. Ужо з сэзону 1927—1928 гадоў каманда ўладкавалася на новай арэне Дэтройт-Алімпія, які быў хатняй арэнай клюбу ажно да 15 сьнежня 1979 году. Гэта быў першы сэзон з Джэкам Адамзам, які стане тварам франшызы на працягу наступных 36 гадоў альбо як трэнэрам, альбо як дырэктарам^[8]. Упершыню «Кугарз» прабіўся ў плэй-оф Кубка Стэнлі ў 1929 годзе, а зорным хакеістам тых часоў быў Карсан Купэр^[6]^[9]. Дэтройцы саступілі ў двубоі «Таронта Мэйпл Ліфс»^[10]. У 1930 годзе «Кугарз» былі перайменаваныя ў «Фэлканз».

У 1932 годзе кіраўніцтва НХЛ дазволіла гандляру зернем Джэймзу Норысу набыць «Фэлканз». Прадпрымальнік два разы да гэтага спрабаваў быў набыць які-небудзь клюб. Норыс адразу перайменаваў клюб у «Дэтройт Рэд Ўінгс», у гонар Манрэальскай аматарскай атлетычнай асацыяцыі, сябрам якой у маладосьці быў сам Норыс. Новая назва і эмблема, якая ўлучала кола, добра пасавала клюбу, які быў сталіцай аўтамабільнай вытворчасьці ЗША. Клюб у сэзоне 1932—1933 гадоў прабіўся ў плэй-оф, дзе пераадолеў першы раўндзе, выгуляўшы ў «Манрэаль Марунз»^[11]. У паўфінале каманда саступіла «Нью-Ёрк Рэйнджарз»^[12].

У 1934 годзе «чырвоныя крылы» ўпершыню дасягнулі фіналу Кубка Стэнлі. У той камандзе блішчэлі Джон Сорэл, які закінуў 21 шайбу ў 47 гульнях, і Лары Оўры^[13]. Тым ня менш, дэтройцы зьведалі паразу ад «Чыкага Блэк Гокс»^[14]. Праз два сэзоны «Рэд Ўінгс» усё ж выйгралі свой першы Кубак Стэнлі ў 1936 годзе, перамогшы «Таронта Мэйпл Ліфс» у чатырох гульнях^[14]. Дэтройт паўтарыў свой посьпех і праз год, гэтым разам перамогшы «Рэйнджарз»^[14]. У 1938 годзе «Манрэаль Канадыенз» і «Дэтрой Рэд Ўінгс» сталіся першымі камандамі НХЛ, якія згулялі матчы ў Эўропе, наведаўшы Парыж і Лёндан.

За час вайны дэтройцы дакрочылі да фіналу чатыры разы, але толькі адзін раз здабывалі трафэй у 1943 годзе. Не зважаючы на добрыя вынікі, кіраўнік каманды Адамз працягваў шукаць спосабы палепшыць каманду. У 1945 годзе ў клюб былі запрошаныя Тэд Ліндсэй і Сыд Абэль, а праз год у клюбе віталі Гордзі Гова. Пачынаючы з сэзону 1948—1949 гадоў да сэзону 1954—1955 гадоў, ачоленыя трэнэра Томі Айвэнам, «Дэтройт Рэд Ўінгс» 7 разоў здабываў перамогу ў рэгулярных чэмпіянатах, усталяваўшы тым самым рэкорд НХЛ. Пасьля паразы ў фіналах Кубка Стэнлі ў 1948 і 1949 гадах, «чырвоны крылы» здолелі здабыць кубак у 1950, 1952, 1954 і 1955 гадах. Да ліку выбітных хакеістаў каманды таго часу, акрамя «прадакшн лайну», да якой уваходзілі Гоў, Ліндсэй і Абэль, улучаліся Боб Голдгэм, Марсэль Прынаво і Алекс Дэльвэкіё. Важкім гульцом быў брамнік Тэры Саўчук^[15]^[16]^[17].

Склад

Паводле стану на 16 кастрычніка 2025 году

Брамнікі
36	Джон Гібсан	1993	39	Кэм Тэлбат	1987
Абаронцы
8	Бэн Шарот	1991	20	Альбэрт Югансан	2001
25	Джэйкаб Бэрнард-Докер	2000	44	Аксэль Сандын Пэліка	2005
52	Трэвіс Гэманік	1990	53	Морыц Зайдэр	2001
77	Сыман Эдвінсан	2003
Нападнікі
18	Эндру Коп	1994	21	Джэймз ван Рымздайк	1989
22	Мэйсан Эплтан	1996	23	Люкас Раймонд	2002
27	Майкл Расмусэн	1999	28	Міхаэль Брэнсэг-Нюгар	2005
37	Джозэф Комфэр	1995	48	Юнатан Бэрггрэн	2000
58	Эміт Фіні	2005	71	Дылан Ларкін	1996
85	Эльмэр Сёдэрблям	2001	88	Патрык Кейн	1988
92	Марка Каспэр	2004	93	Алекс Дэбрынкат	1997

Крыніцы

^ https://www.espn.com/nhl/story/_/id/43169498/red-wings-fire-coach-derek-lalonde-bring-todd-mclellan
^ Coleman 1966. С. 498.
^ Coleman 1966. С. 508.
^ Coleman 1969. С. 7.
^ Coleman 1969. С. 8—9.
^ ^а ^б «Written History 1920s — Detroit Red Wings». NHL.
^ Bierma, Nathan (28.02.2018). «Windsor Arena, first home of the Red Wings, is still standing — for now». Vintage Detroit.
^ Wolak, Tony (14.08.2017). «Jack Adams, the Man and the Award». The Hockey Writers.
^ «1928—29 Detroit Cougars Roster and Statistics». Hockey-Reference.com.
^ «1928—29 Detroit Cougars Schedule and Results». Hockey-Reference.com.
^ «1933 NHL Stanley Cup Quarter-Finals: DET vs. MTM». Hockey-Reference.com.
^ «1933 NHL Stanley Cup Semi-Finals: DET vs. NYR». Hockey-Reference.com.
^ «1933—34 Detroit Red Wings Roster and Statistics». Hockey-Reference.com.
^ ^а ^б ^в «Stanley Cup Champions 1930-1939». NHL.
^ «1950—1951 Season». NHL.
^ Bak, Richard (6.12.2014). «1951—52 Stanley Cup Champions: The greatest team in Red Wings’ history». Vintage Detroit.
^ Duff, Bob (1.01.2017). «Terry Sawchuk: 100 Greatest NHL Players». NHL.

Літаратура

Coleman, Charles L. Trail of the Stanley Cup, Vol. 1; 1893-1926. — Montreal, Quebec: National Hockey League, 1966.
Coleman, Charles L. The Trail of the Stanley Cup, Vol. 2; 1927–1946. — Sherbrooke, Quebec: National Hockey League, 1969.