Перайсьці да зьместу

Біблія Францішка Скарыны

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі
Біблія
Гравюрны партрэт Францішка Скарыны зь Бібліі
Аўтар: Францішак Скарына
Мова арыгіналу: беларуская рэдакцыя царкоўнаславянскай мовы[1]
Публікацыя: 1517—1519
Выдавецтва: Francysk Skaryna typography in Prague[d]

Бі́блія Франці́шка Скары́ны — першая друкаваная ўсходнеславянская кніга, выдадзеная Францішкам Скарынам у 1517—1519 роках у Празе ў беларускай рэдакцыі царкоўнаславянскай мовы[1][2].

Кнігі

[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Скарынава Біблія ўяўляе сабой 23 кнігі Старога Запавету аб’ёмам 2400 старонак пад агульнай назвай «Бивлия руска, выложена доктором Франциском Скориною из славного града Полоцька, Богу ко ч(ес)ти и людем посполитным к доброму научению»[3]:

Кніга выслоўяў Саламонавых
  1. «Песни царя Давыда еже словуть Псалтыр» (6 жніўня 1517)
  2. «Книга светого Иова» (10 верасьня 1517)
  3. «Притчи Саломона царя Израилева, сына Давыдова» (6 кастрычніка 1517)
  4. «Книга Исуса Сирахова, рекомая Панаретос, Еклесиастыкус или Церъковник» (5 сьнежня 1517)
  5. «Еклесиастес, или Соборник премудраго царя Соламона» (2 студзеня 1518)
  6. «Книга премудрого царя Соломона, рекомая Песнь Песням» (9 студзеня 1518)
  7. «Премудрости Божией книга» (19 студзеня 1518)
  8. «Книги первыи Царъств» (10 жніўня 1518)
  9. «Книги вторые Царъств» (10 жніўня 1518)
  10. «Книги третии Царствъ» (10 жніўня 1518)
  11. «Книги четвертые Царств» (10 сьнежня 1518)
  12. «Книги Исуса Навина» (20 сьнежня 1518)
  13. «Книги Іудиф вдовицы» (9 лютага 1519)
  14. «Кніга Судзьдзяў»
  15. «Быцьцё»
  16. «Книги пятыи Моисеовы, зовемые от евреи Гельгадворим, по-гречески Девтерномос, по латине Секунда лекс, а по рускии Вторый закон» (1519)
  17. «Книги светого пророка Даниила» (1519)
  18. «Эсьфір»
  19. «Книга о Руфе»
  20. «Книжка, рекомая Плачъ Еремиін»
  21. «Книги вторые Моисеовы, зовемые Исход» (1519)
  22. «Лявіт»
  23. «Лічбы»

У 1525 року былі надрукаваныя «Деания и посълания Апостольская», якія складаліся з 4 частак:[4]

  1. Апостальскія дзеі
  2. 7 саборных пасланьняў (3 — Пятра, 3 — Яна, 1 — Юды)
  3. 14 пасланьняў апостала Паўла
  4. «Саборнік»

Пераклад

[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Моўная традыцыя Скарынавых выданьняў атрыбуецца айчыннымі мовазнаўцамі як беларуская рэдакцыя царкоўнаславянскай мовы[1][2][5]. Адначасова выданьні ўсходнеславянскага першадрукара ўтрымліваюць ладную колькасьць уласнабеларускай лексыкі, якая мае праславянскае альбо старажытнарускае паходжаньне і ў бальшыні выпадкаў працягвае традыцыю старажытнарускай мовы, якая да XIV стагодзьдзя служыла сродкам пісьмовых дачыненьняў усходніх славян, вуснае ўжываньне якой мела вузкі арэал распаўсюджаньня, абмежаваны пераважна на этнічнай беларускай тэрыторыі[6].

Дасьледчыкі выдзяляюць найбольш старажытныя лексычныя адзінкі, якія захаваліся ў беларускім фанэтычным абліччы: «вежа», «волотъ», «гай», «детинство», «жниво», «згода», «клопотъ», «криница», «лосеня», «лытка», «медведеня», «помста», «промень», «севба», «смутокъ», «стежка», «стрижень», «початокъ», «узгорокъ», прыметнікі «горший», «даремный», «дробный», «житний», «лагодный», «приветливый», «пригожий», «росный», дзеясловы «гучати», «досягати», «змовитися», «лаяти», «робити», «ховати», прыслоўі «вдолжъ», «домовъ», «досыть», «лепей», «николи» і іншыя[6].

Як адзначае Н. Мячкоўская, «мова Скарынавых кніг у рознай меры царкоўнаславянская. Тыя кнігі, якія ён друкаваў паводле царкоўнаславянскіх рукапісаў (Псалтыр, Апостал), захоўваюць царкоўнаславянскую мову ў большай меры. Аднак у перакладзеных Скарынам біблейскіх кнігах (з латыні, чэскай мовы), пры захаваньні царкоўнаславянскай асновы, цалкам адчувальны беларускі моўны струмень»[7]. Паказальна, што «беларускі і заходнеславянскі акцэнт» у царкоўнаславянскай мове Скарыны ўскладняў прыняцьце яго кніг афіцыйнай праваслаўнай традыцыяй[7].

Свае пераклады біблейскіх тэкстаў Скарына рабіў на падставе дзьвюх крыніц: Вульгаты Гераніма ды чэскай Бібліі 1506 року. Менавіта з-за асаблівасьцяў чэскага перакладу, якія перайшлі й у скарынаўскія кнігі, апошнія былі адрынутыя праваслаўнай і каталіцкай цэрквамі.

Як вынікае са Скарынавай прадмовы да першай кнігі Царстваў, ім былі перакладзеныя ўсе кнігі Старога і Новага Запаветаў, «на руські язык выложенных»[8]. Гэта пацьвярджаецца знойдзенымі ў XIX стагодзьдзі Якавам Галавацкім у Львоўскім Ануфрыеўскім манастыры рукапісамі, сярод якіх знаходзіліся дадаткова 30 кніг, ідэнтыфікаваных паводле прадмоваў як скарынінскія.

Апісаньне

[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
Тытульны ліст «Кнігі Рут». Гравюра на дрэве

Перад кожнай з кніг Скарына дадаваў уласныя прадмовы з разнастайнымі зьвесткамі па гісторыі, геаграфіі, культуры і сьціслы пераклад зьместу. На палёх падаваў тлумачэньне незразумелых словаў, а таксама спасылкі на паралельныя месцы.

Упершыню ў кірылічным друкарстве Скарына ўвёў тытульны ліст, фаліяцыю старонак, прамежкі між словамі і водступы-абзацы, а таксама адмовіўся ад скарачэньня словаў[9][10].

Памеры скарынавых выданьняў сьведчаць, што ягоная Біблія прызначалася для штодзённага чытаньня, а ня дзеля літургічных мэтаў. Калі напрастольныя Эвангельлі ў той час рабіліся «ў аркуш», дык кнігі Скарыны былі надрукаваныя «ў чацьвёрку», а то і ў «васьмёрку» (то бок у 4 ці 8 разоў меншыя), што рабіла іх зручнейшымі ў карыстаньні[11].

У першую беларускую Біблію выдавец улучыў 51 ілюстрацыю, каля 30 заставак і каля 1000 ініцыялаў.

Ступень удзелу Францішка Скарыны ў стварэньні гравюраў застаецца нявызначанай. Паводле пераважнага меркаваньня, Скарына найхутчэй быў малявальнікам асобных гравюраў, мог адыгрываць ролю кансультанта. Яму, безумоўна, належаць усе подпісы да ілюстрацыяй, малюнак шрыфту Бібліі, які ня мог быць выраблены без папярэдніх эскізаў Скарыны[10].

Значэньне

[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Кнігі Скарыны заклалі грунт для ўнармаваньня беларускае літаратурнае мовы, сталі другім перакладам Бібліі на славянскую (пасьля чэскай) і, як адзначае палітык П. Севярынец, чацьвертым у сьвеце — «на жывую мову народу» (пасьля нямецкай, італьянскай і чэскай)[12]. У сваю чаргу кандыдат філялягічных навук І. Будзько адзначае, што сьвяты тэкст ня мог быць напісаны «па-просту» (у Ф. Скарыны «руский» ня значыць «простый»), а павінен быў адпавядаць высокай кніжнай стылістыцы[5]. Тэоляг і доктар філязофіі Ірына Дубянецкая таксама адзначае, што «Біблія» Ф. Скарыны перакладзена «не на жывую мову», што было адной з прычынаў таго, чаму выданьне друкара не адыграла вялікай культуратворчай ролі для тагачаснай Беларусі[13].

Нягледзячы на стрыманую, а то й варожую рэакцыю праваслаўнага духавенства, Скарынавы пераклады шырока разышліся па Вялікім Княстве. Праз стагодзьдзе ўніяцкі архімандрыт Сялява, зьвяртаючыся да праваслаўных, пісаў наступнае[11]:

« Перад вуніяй быў Скарына, герэтык гусіт[a], каторы для вас друкаваў у Празе кнігі па-русінску. »

Беспасьпяхова скончылася спроба распаўсюдзіць у 1525 року праскае выданьне ў Маскоўскім княстве. Праваслаўныя герархі ўбачылі ў Скарынавай Бібліі лютаранскі ўплыў і загадалі спаліць усе прывезеныя асобнікі, а цягам усяго XVI стагодзьдзя імя беларускага першадрукара было забароненае[11].

Паказальна, што Іван Федаровіч і Пётар Мсьціславец пры выданьні ў Заблудаве «Эвангельля вучыцельнага», як вынікае з прадмовы, напачатку рыхтавалі яго на беларускай мове, верагодна, у перакладзе Францішка Скарыны. На яго спасылаліся ў сваіх працах Сымон Будны і Васіль Цяпінскі. Першы пратэстанцкі пастар Прусіі Спэратус беражліва захоўваў Псалтыр з «Малой падарожнай кніжыцы»[11].

Сучаснасьць

[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Ва ўсім сьвеце вядомыя 40 канвалютаў кніг Скарыны[14], якія знаходзяцца ў Вялікабрытаніі, Даніі, Летуве, Польшчы, Славеніі, Расеі, Украіне[15]. У Беларусі захоўваецца толькі адзін збор зь 10 кніг, набыты ў 1925 року ў ленінградзкага калекцыянэра Камарніцкага. Гэта адзін з найкаштоўнейшых збораў у фондах Нацыянальнай бібліятэкі Беларусі.

У 2003 року падчас выставы рэдкіх кніг Верхнелужыцкай навуковай бібліятэкі ў Гёрліцы (Нямеччына) былі выпадкова выяўленыя адзінаццаць асобных праскіх выданьняў Скарыны, пераплеценых у 1615 року пад адной вокладкай. Паводле бібліятэчнае картатэкі, гэтая Біблія ў 1520 року была падараваная ў Брэславе нейкаму Андрэасу Банку, які пазьней перадарыў яе знанаму рэлігійнаму дзеячу Ёганэсу Гесу(de)[16]. На думку прафэсара Бэрлінскага ўнівэрсытэту Норбэрта Рандаў, па гэтай Бібліі Гес прапаведаў Слова Божае верхнелужыцкім славянам[17]. Шэсьць кніг Гёрліцкага канвалюту ня маюць адпаведнікаў у фондах Нацыянальнае бібліятэкі Беларусі[15].

У кастрычніку 2012 року гёрліцкі канвалют упершыню трапіў у Беларусь[14].

Глядзіце таксама

[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Крыніцы

[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
  1. ^ а б в Мова выданняў Францыска Скарыны / А. М. Булыка, А.І. Жураўскі, У. М. Свяжынскі. — Мн.: Наука і тэхніка, 1990. ISBN 5-343-00447-4 С. 210
  2. ^ а б Жураўскі А. Гісторыя беларускай літаратурнай мовы. Т. 1. — Мінск: Навука і тэхніка, 1967. С. 121
  3. ^ Гісторыя беларускай літаратуры XI—XIX стагоддзяў у двух тамах. Том 1. Даўняя літаратура XI — першай паловы XVIII стагоддзя. — Мінск. Беларуская навука. 2006. С. 284
  4. ^ І.І. Трацяк. Друкаваныя кнігі Бібліі ў XVI—XVIII стст. // Біблія ў кантэксце беларускай культуры: Вучэб. дапам.. — Горадня: ГрДУ, 2003. — С. 23. — ISBN 985-417-454-9
  5. ^ а б Будзько, І. З гісторыі ўсходнеславянскіх перакладаў Бібліі // Роднае слова. — 2006. — № 8. — С. 9.
  6. ^ а б Аляксандр Булыка. Лексіка выданняў Скарыны // Роднае слова. — Мн., 1995. — № 3. — С. 32—36.
  7. ^ а б Мечковская Н.Б. Историко-биографические экскурсы: восточнославянские первопечатники Франтишек Скорина (до 1490 - ок. 1541) и Иван Федоров (ок. 1510 - 1583) в языковых ситуациях своего времени. // Социальная лингвистика. — М.: Аспект Пресс, 1996. — С. 159. — 207 с.
  8. ^ Родаў Г. Я. (14 лістапада 2008) З гісторыі перакладу Бібліі на ўсходнеславянскіх тэрыторыях Катэхета. Рыма-каталіцкі касьцёл на Беларусі. Праверана 8 кастрычніка 2012 г.
  9. ^ Кнігадрукаваньне на Беларусі Гісторыя габраяў Беларусі. Аляксандар Фрыдман. Праверана 8 кастрычніка 2012 г.
  10. ^ а б Гравюры выданьняў Францыска Скарыны Спадчына Беларусі Праверана 8 кастрычніка 2012 г.
  11. ^ а б в г Станіслаў Акінчыц. Беларускі першадрукар Рэфармацыя ў Беларусі Праверана 8 кастрычніка 2012 г.
  12. ^ Севярынец, П. Біблія // Люблю Беларусь: 200 фэномэнаў нацыянальнай ідэі. — Вільня: Інстытут беларусістыкі, 2008. — С. 520.
  13. ^ Urbi et Orbi: Ірына Дубянецкая «1000 гадоў без Бібліі: беларускія біблійныя пераклады і еўрапейская цывілізацыя» (відэа) // methodology.by
  14. ^ а б Ілья Лапато. (4 кастрычніка 2012) У Мінску прэзентавалі рарытэтную Біблію Скарыны са знакамітым партрэтам першадрукара Беларусь. Рыма-каталіцкі касьцёл на Беларусі. Праверана 8 кастрычніка 2012 г.
  15. ^ а б Сяргей Макарэвіч. Такога яшчэ не было: 21 кніга Скарыны выстаўленая ў Мінску // Наша Ніва. — 10 кастрычніка 2012. — № 38 (779). — С. 15.
  16. ^ Bernd-Ingo Friedrich. Die Skaryna-Bibel der Oberlausitzischen Bibliothek der Wissenschaften (ням.) kulturpixel.de Праверана 5 лістапада 2012 г.
  17. ^ Валянціна Аксак. (24 кастрычніка 2005) Па Бібліі Скарыны прапаведавалі слова Божае ў сярэднявечнай Нямеччыне Культура. Радыё «Свабода». Праверана 8 кастрычніка 2012 г.

Факсымільнае ўзнаўленьне Бібліі

[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
  • БІБЛІЯ. Факсімільнае ўзнаўленьне бібліі, выдадзенай Францыскам Скарынаю ў 1517—1519 гадах. У 3 тамах. / Адказны рэдактар Кузьмін С. В., навуковы кансультант Галенчанка Г. Я., мастацкае афармленьне Хількевіч А. М.. — Мінск: «Беларуская Савецкая Энціклапедыя імя Петруся Броўкі», 1990. — Т. 1. — 832 с. — 12 000 ас. — ISBN 5-85700-042-4.
  • БІБЛІЯ. Факсімільнае ўзнаўленьне бібліі, выдадзенай Францыскам Скарынаю ў 1517—1519 гадах. У 3 тамах. / Адказны рэдактар Кузьмін С. В., навуковы кансультант Галенчанка Г. Я., мастацкае афармленьне Хількевіч А. М.. — Мінск: «Беларуская Савецкая Энціклапедыя імя Петруся Броўкі», 1991. — Т. 2. — 808 с. — 12 000 ас. — ISBN 5-85700-043-2.
  • БІБЛІЯ. Факсімільнае ўзнаўленьне бібліі, выдадзенай Францыскам Скарынаю ў 1517—1519 гадах. У 3 тамах. / Адказны рэдактар Кузьмін С. В., навуковы кансультант Галенчанка Г. Я., мастацкае афармленьне Хількевіч А. М.. — Мінск: «Беларуская Савецкая Энціклапедыя імя Петруся Броўкі», 1991. — Т. 3. — 784 с. — 11 960 ас. — ISBN 5-85700-044-0.

Заўвагі

[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
  1. ^ Унікальная дакумэнтальная згадка пра веравызнаньне Францішка Скарыны.

Вонкавыя спасылкі

[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
Біблія
Новы Запавет
Перакладаюцца
Атрымана з «https://be-tarask.wikipedia.org/w/index.php?title=Біблія_Францішка_Скарыны&oldid=2365891»