Леварт

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі
Levard
Паходжаньне
Мова(-ы) германскія
Утворанае ад Leuo + Hardt
Зьвязаныя артыкулы
якія пачынаюцца з «Леварт»

Леварт — мужчынскае імя і вытворнае ад яго прозьвішча.

Паходжаньне[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Асноўны артыкул: Імёны ліцьвінаў

Левард (Levard) — імя германскага паходжаньня[1]. Іменная аснова леў- (леан-) (імёны ліцьвінаў Левік, Левальд, Ленарт; германскія імёны Leuico, Lewald, Leonard) паходзіць ад германскага lēw 'леў'[2], а аснова -гард- (-гарт-, -арт-) (імёны ліцьвінаў Бэйнарт, Мэйнарт, Сутарт; германскія імёны Beynart, Meinhart, Sutardus) — ад гоцкага hardus 'моцны, цьвёрды'[3][4].

Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: Maciej Lewart (1535 год)[5]; Матей Левартъ, воискии Дорогицкии (29 лютага 1536 году)[6].

Носьбіты[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Левартовічы (Lewartowicz) гербу Леварт[7] — літоўскі шляхецкі род[8][9].

Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  1. ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 1053.
  2. ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. T. 5: Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego. — Kraków, 1997. S. 158.
  3. ^ Kremer D. Die Germanischen Personennamen in Katalonien // Estudis romànics. Nr. 14, 1972. S. 61.
  4. ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule du VIe au XIIe siècle. T. I: Les noms issus du germanique continental et les créations gallo-germaniques. — Paris, 1971. P. 123.
  5. ^ Słownik historycznych nazw osobowych Białostocczyzny (XV—XVII w.). T. 1: A—O. — Białystok, 1997. S. 205.
  6. ^ Сборник палеографических снимков с древних грамот и актов, хранящихся в Виленском центральном архиве и Виленской публичной библиотеке. Вып. 1. — Вильна, 1884. С. 22.
  7. ^ Gajl T. Herby Szlacheckie Rzeczypospolitej Obojga Narodow. — Gdańsk, 2003. S. 288.
  8. ^ Der polnische adel und die demselben hinzugetretenen andersländischen adelsfamilien. Bd. 2. — Hamburg, 1900. S. 15.
  9. ^ Polska encyklopedja szlachecka. T. 7. — Warszawa, 1937. S. 316.