Шылавічы
| Шылавічы лац. Šyłavičy | |
 Касьцёл Найсьвяцейшай Тройцы | |
| Першыя згадкі: | XVI стагодзьдзе |
| Краіна: | Беларусь |
| Вобласьць: | Гарадзенская |
| Раён: | Ваўкавыскі |
| Сельсавет: | Шылавіцкі |
| Насельніцтва: | 656 чал. (2010) |
| Часавы пас: | UTC+3 |
| Тэлефонны код: | +375 1512 |
| Нумарны знак: | 4 |
| Геаграфічныя каардынаты: | 53°10′6″ пн. ш. 24°14′36″ у. д. / 53.16833° пн. ш. 24.24333° у. д.Каардынаты: 53°10′6″ пн. ш. 24°14′36″ у. д. / 53.16833° пн. ш. 24.24333° у. д. |
Шылавічы на мапе Беларусі ±   Шылавічы | |
 Галерэя здымкаў у Вікісховішчы
| |
Шы́лавічы[1] — вёска ў Беларусі, каля ракі Навумкі. Цэнтар сельсавету Ваўкавыскага раёну Гарадзенскай вобласьці. Насельніцтва на 2012 год — 764 чалавекі. Знаходзяцца за 20 км на захад ад Ваўкавыску, за 10 км ад чыгуначнай станцыі Андрэевічы.
Шылавічы — даўняе мястэчка гістарычнай Ваўкавышчыны (частка Наваградчыны).
Гісторыя[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
Вялікае Княства Літоўскае[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
Упершыню Шылавічы ўпамінаюцца ў XVI стагодзьдзі. У розныя часы маёнтак знаходзіўся ў валоданьні Крупскіх, Вольскіх, Весялоўскіх.
У 1600 годзе Крыштап Вольскі фундаваў у Шылавічах касьцёл[2]. У 1642 годзе Крыштап і Аляксандра Весялоўскія перадалі мястэчка Гарадзенскаму кляштару брыгітак.
Пад уладай Расейскай імпэрыі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
У выніку трэцяга падзелу Рэчы Паспалітай (1795 год) Шылавічы апынуліся ў складзе Расейскай імпэрыі, у Ваўкавыскім павеце Гарадзенскай губэрні. На 1836 год у духоўным мястэчку было 13 двароў, дзейнічаў касьцёл. На 1914 год Шылавічы мелі статус сяла, тут было 36 двароў.
За часамі Першай сусьветнай вайны ў 1915 годзе Шылавічы занялі войскі Нямецкай імпэрыі.
Найноўшы час[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
25 сакавіка 1918 году згодна з Трэцяй Устаўной граматай Шылавічы абвяшчаліся часткай Беларускай Народнай Рэспублікі. 1 студзеня 1919 году ў адпаведнасьці з пастановай І зьезду КП(б) Беларусі яны ўвайшлі ў склад Беларускай ССР[3]. Згодна з Рыскай мірнай дамовай 1921 году Шылавічы апынуліся ў складзе міжваеннай Польскай Рэспублікі, у Ваўкавыскім павеце Беластоцкага ваяводзтва.
У 1939 годзе Шылавічы ўвайшлі ў БССР, дзе 12 кастрычніка 1940 году сталі цэнтрам сельсавету. На 1 студзеня 2004 году тут было 240 двароў. У 2000-я гады Шылавічы атрымалі афіцыйны статус «аграгарадку».
- Мястэчка на старых здымках
-
Стары касьцёл, каля 1900 г. -
Званіца і брама, 1909 г. -
Званіца і новы касьцёл, 1917 г. -
Новы касьцёл, да 1939 г.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Насельніцтва[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
Дэмаграфія[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- XIX стагодзьдзе: 1836 год — 92 чал.
- XX стагодзьдзе: 1914 год — 201 чал.; 1999 год — 742 чал.
- XXI стагодзьдзе: 2003 год — 746 чал.[4]; 1 студзеня 2004 году — 746 чал.; 2010 год — 656 чал.; 2012 год — 764 чал.
Інфраструктура[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
У Шылавічах працуюць сярэдняя і музычная школы, дашкольная ўстанова, дом культуры, бібліятэка, пошта.
Эканоміка[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
Цэнтар прыватнага сельскагаспадарчага ўнітарнага прадпрыемства «Шылавічы-Агра».
Турыстычная інфармацыя[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
Славутасьці[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- Касьцёл Найсьвяцейшай Тройцы (1907—1914)
Страчаная спадчына[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- Касьцёл Найсьвяцейшай Тройцы (1600)
Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- ^ Назвы населеных пунктаў Рэспублікі Беларусь: Гродзенская вобласць: нарматыўны даведнік / І. А. Гапоненка і інш.; пад рэд. В. П. Лемцюговай. — Мн.: Тэхналогія, 2004. — 469 с. ISBN 985-458-098-9. (pdf) С. 135.
- ^ Słownik geograficzny... T. XII. — Warszawa, 1892. S. 100.
- ^ 150 пытанняў і адказаў з гісторыі Беларусі / Уклад. Іван Саверчанка, Зьміцер Санько. — Вільня: Наша Будучыня, 2002. — 238 с. ISBN 9986-9229-6-1.
- ^ БЭ. — Мн.: 2004 Т. 18. Кн. 1. С. 10.
Літаратура[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн.: БелЭн, 2004. — Т. 18. Кн. 1: Дадатак: Шчытнікі — Яя. — 472 с. — ISBN 985-11-0295-4
- Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. Tom XII: Szlurpkiszki — Warłynka. — Warszawa, 1892.
Вонкавыя спасылкі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
| ||||||||